Ήδη κατασταλαγμένος εδώ και αρκετά χρόνια, ότι η μεγαλύτερη μπάντα που εμφανίστηκε από καταβολής στον πανέμορφο, γαλάζιο πλανήτη μας, είναι οι Yes, αυτή η Απολλώνιας Χάρης συνεύρεση μουσικών που δρα εδώ και 45 συναπτά έτη, νιώθω τουλάχιστον βλάσφημος για οποιαδήποτε από τις επί αποτύπωση αράδες που (ίσως και να) διαβάζεις.
Και όχι μόνο. Νιώθω ταπεινωμένος που δεν είμαι λογοτέχνης ή φιλόλογος για να μπορώ να συνειρμώ λέξεις ωραίες, ελληνικές, με όλο τους το νόημα, έτσι ώστε να μπορώ να εκφράζω συναισθήματα. Από αυτά που δημιουργούνται όταν έχεις απέναντι σου, τα είδωλά σου, τα προσωπικά σου μέτρα και σταθμά μέσα στο χωροχρονικό συνεχές της ζωής σου.
Από τους κυριότερους λόγους που θα ένιωθα την ανάγκη να ευχαριστήσω τον προσωπικό μου Θεό, σχετικά με την έμπνευσή του να “ορίσει” σε κάποιο σημείου του δικού μου γίγνεσθαι, την μοιραία στιγμή που συναντήθηκα με το ηλεκτρικό rock, οι Yes, δεν έχουν ανάγκη την παραμικρή ανάλυση. Αν έχεις συναντηθεί με τα “The Yes Album”, “Fragile”, “Close To The Edge”, “90125”, έχεις ήδη καταλάβει τι έννοιες παίρνουν λέξεις όπως “μαγεία”, “πρόοδος”, “μουσική”.
Εν ολίγοις, μια ακόμη, η 21η σ’ αυτήν την ανεπανάληπτη καλλιτεχνική καριέρα, τεκμηρίωση και προτυποποίηση της μουσικής ως Τέχνης. Ο μεγάλος (μεγαλύτερος απ’ όλους και μην πιστεύεις όσα προβατοποιητικά σου λένε φίλε) Steve Howe και η παρέα του, που έχει αλλάξει μόνο στην φωνητική έκφραση με την debut εμφάνιση του Jon Davison, ενός πάρα πολύ κοντά στον ασύγκριτο Jon Anderson τραγουδιστή, ο οποίος σεβάσμια συνεχίζει τον θρύλο του Anderson χωρίς να νιώσεις για ούτε μια στιγμή την απουσία του, ενώ είναι και συνθετικά καθοριστικός μια και συνυπογράφει όλες τις συνθέσεις του “Heaven & Earth”, δίνει χώρο στους άπαιχτους τεχνικά συνεργάτες του (οι “αιώνιοι” Chris Squire και Alan White στο μπάσο και στα drums αντίστοιχα) να αναπτύξουν τις εξαιρετικές ιδέες τους στα 8 μεγαλεπήβολα δοκίμια του album. O δε Geoff Downes, συνειδητά απέχων από την τεχνοτροπία του τεράστιου Rick Wakeman, δημιουργεί με καλοκαιρινούς, αιθέριους και ανάλαφρους ήχους τον λυρισμό αυτής της κυκλοφορίας.
Με την σε υψηλά επίπεδα ποιητική απόδοση των στίχων, οι οποίοι αναφέρονται στον δυϊσμό της αντιληπτής ζωής μας, ανεξαρτήτως εποχών και κοινωνικών συνθηκών και στην οριστικοποίηση της αποδοχής μια Θεϊκής Οντότητας ως αναγκαιότητα και όχι απλά ως επιλογή, οι Yes συνεχίζουν να παραδίδουν μαθήματα απέριττης προοδευτικής τέχνης, προσφέρονται οι ίδιοι να σε πάρουν από το χέρι και να σε μεταφέρουν στα Galapagos που ονειρεύεσαι από μικρός (καλά, και Σαντορίνη να ήταν, δεν θα με χάλαγε καθόλου, anyway…), να σου ζωγραφίσουν με τις νότες τους την προσωπική σου αμμουδιά και μετά να σε τυλίξουν σαν τη θάλασσα και να σε αφομοιώσουν.
Τίποτα λιγότερο από ακεραιότητα. Σεβασμός και Πίστη, μόνο. Γι’ αυτούς που αναπολούν τις παλιές διακοπές, με τα λεφτά…
582 
