ΑΓΟΥΓΚΑ!!! Είχα καιρό να αναφωνήσω με αυτό που άκουσα.
Οι Islander, γέννημα- θρέμμα της μακρινής Νότιας Καρολίνας, τα έβαλαν κάτω και μετά από ένα ντεμπούτο EP για την κατά συνήθεια hardcore και κατά τα άλλα αξιοπρεπέστατη Victory, αποφάσισαν απλά ότι ο κόσμος τους ανήκει, πράγμα το οποίο επιβάλλουν ποικιλοτρόπως καθ’ όλη τη διάρκεια του πραγματικά εκπληκτικού νέου LP τους.
Ίσως οι ευλογίες των H.R.(Bad Brains) και Sonny Sandoval (P.O.D… ιου!!!) να αποτελούν δίκοπο μαχαίρι ως συστατικές για το νέο αυτό δισκάκι και πολλοί από εσάς μπορεί να ακούτε στους Islander κάποια nu-metal αναβίωση, η οποία δυστυχώς επίκειται, σα να μη μας έφταναν όλα τα άλλα. Εγώ, ωστόσο, ακούω στον ήχο τους την αλματώδη εξέλιξη μιας hardcore μπάντας που απλά είπε να δοκιμάσει τις δυνάμεις της πέραν των στεγανών του ιδιώματος αυτού. Το αποτέλεσμα ακούγεται έντονα σαν τους πρωτοπόρους Deftones (ακούστε το ευσεβώς κατακλεμμένο “Rosemary” από το εκπληκτικό προπέρσινο “Koi No Yokan” στο “New Wave”) και λιγότερο Glassjaw, Rival Schools, Enter Shikari και ούτω καθ’ εξής (λέγε με και post-hardcore), με αρκετή φαντασία, φρέσκια προσέγγιση και πολύ έξυπνα στημένο ήχο.
Σίγουρα δεν είναι παραφορτωμένος όπως αυτός των ‘Tones ή γωνιώδης όπως των Glassjaw, αλλά είναι εξίσου αποτελεσματικός και καθαρός, καθώς ξεχωρίζω με άνεση το rhythm section από τα a-la RATM παιχνιδίσματα της κιθάρας του Andrew Murphy. Όμως, το βασικότερο όπλο του γκρουπ και αυτό που αναδεικνύεται σχεδόν σε όλες τις συνθέσεις είναι η φωνή του frontman Mikey Carvajal, ο οποίος μπορεί να μην έχει τη χαρακτηριστική χροιά του Chino Moreno, αλλά κάνει πραγματικά ακροβατικά με αυτήν σε τραγούδια όπως το βαρύ “Pains”. Πέραν αυτών, στη φωνή αυτή έχουν στηρίξει κάποια από τα πιο δυνατά και απλόχερα γραμμένα ρεφραίν που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό. Κομμάτια όπως το πρωτότυπα τιτλοφορημένο uber-hit “Coconut Dracula”, αλλά και τα πολύ πιασάρικα “The Sadness of the Graves”, “Cold Speak”, “Kingdom”, “Hearts Grow Cold” και το βαρύγδουπο, προαναφερθέν “Pains”, δε γράφονται κάθε μέρα και από όλους. Και όλα αυτά περιστρέφονται γύρω από το στιχουργικό concept που δημιούργησε ο Carvajal για το τέλος του κόσμου και την τάση του κόσμου να αγνοεί τα πραγματικά προβλήματα του.
Εν κατακλείδι, επειδή μπορώ να συνεχίσω να το αναλύω επ’ αόριστον, οι Islander το κατέχουν και προορίζονται για ακόμη μεγαλύτερα πράγματα. Το μόνο που δεν μπορώ να ακούω είναι όλη αυτή η κατηγοριοποίηση και η αναμονή για ηλίθιες αναβιώσεις, αλλά απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι τα συμφραζόμενα το γκρουπ είναι αρκετά έξυπνο για να μπει σε τέτοια λούπα. Θα είναι σίγουρα μία κρίσιμη περιοδεία, και κατ’ επέκταση, χρονιά για τους Islander. Ήδη στους δίσκους της χρονιάς, αν όχι Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ…
617 
