Ήδη απ’ την κυκλοφορία του καταπληκτικού ντεμπούτου τους album “Remission” πίσω στo 2002, φάνηκε ξεκάθαρα σε όσους έδωσαν προσοχή πως η περίπτωση των Mastodon είναι πολύ ιδιαίτερη.
Το σχήμα παρουσίασε απ’ την αρχή υλικό με ιδιαίτερη άποψη στο παίξιμο και τον ήχο του, ενώ παράλληλα κατάφερε απ’ την πρώτη στιγμή να προσδώσει χαρακτήρα στις συνθέσεις του, τόσο ξεκάθαρα που οι πατέντες που εισήγαγε στον ευρύτερο sludge/ post/ prog metal χώρο, χρησιμοποιούνται πλέον κατά κόρον ακόμη κι από καλλιτέχνες με πολλά περισσότερα χρόνια στην πλάτη τους απ’ ό,τι οι Mastodon. Απ’ το 2002 κι έπειτα, εξέλιξαν το υλικό τους σε πολλά επίπεδα κυκλοφορώντας άλλα δύο έπη, ένα magnum opus κι ένα γαμάτο mastorockin’ δίσκο με αυτή ακριβώς τη σειρά, διατηρώντας σε κάθε δουλειά τους το στοιχείο της έκπληξης και κρατώντας την ποιότητα της μουσικής τους στα ύψη που οι ίδιοι από πολύ νωρίς είχαν θέσει.
12 χρόνια μετά την κυκλοφορία του “Remission”, το αυτί γνωρίζει πλέον καλά τον καλειδοσκοπικό τρόπο σύνθεσης τον Mastodon και το ολοκαίνουργιο “Once More ‘Round the Sun” ακούστηκε αρχικά κάπως προβλέψιμο και μουδιασμένο. Βλέπετε, οι πατέντες οι οποίες ανέφερα παραπάνω και ο τρόπος που αυτές εισάγονται στα τραγούδια δεν ακούγονται πλέον τόσο προοδευτικές, άρα ούτε και όσο εντυπωσιακές όσο ακούστηκαν στο παρελθόν. Κάποια riff θύμισαν κάποια παλιότερα, το ίδιο συνέβη και με κάποιες φωνητικές μελωδίες και grooves, όμως παρόλο που όλα αυτά δεν σταματούσαν να περνούν απ’ το μυαλό, τo “Once More ‘Round the Sun” συνέχισε να παίζει ξανά και ξανά σχεδόν χωρίς σκέψη, μέχρι που κάθε ξεχωριστό τραγούδι άρχισε να αποκτά το δικό του χαρακτήρα και να διαχωρίζει τον εαυτό του απ’ τα υπόλοιπα. Και κάπου εκεί ξεκινάει η μαγεία των Mastodon…
Μετά από αρκετές ακροάσεις τα riff κόλλησαν στο μυαλό χωρίς να το καταλάβει κανείς, φωνητικές μελωδίες και απ’ τους τρείς τραγουδιστές (ή “τραγουδιστές” αν προτιμάτε) της μπάντας άρχισαν αυθόρμητα να αποδίδονται δυνατά την ώρα της οδήγησης, ενώ τα grooves έκαναν κεφάλι, χέρια και πόδια να κουνιούνται στο ρυθμό τους ακόμη κι όταν ο δίσκος δεν έπαιζε. Ο νους συνεχίζει που και που να γκρινιάζει ψάχνοντας κάτι που να τον ερεθίσει τόσο όσο είχε καταφέρει πριν μερικά χρόνια το “Crack the Skye”, όμως σταδιακά αντιλαμβάνεται πως δεν χρειάζεται να το πολυαναλύει, ειδικά απ’ τη στιγμή που το υπόλοιπο σώμα τη βρίσκει τόσο πολύ με τις δονήσεις του “Once More ‘Round the Sun”.
Εύκολα θα μπορούσα να ονοματίσω τα κομμάτια που ξεχωρίζουν απ’ το σύνολο λόγω κάποιου ιδιαίτερου χαρακτηριστικού τους, όπως για παράδειγμα μερικά ακόμη πιο πιασάρικα ρεφραίν ή κάποιο απ’ τα τεράστια riff, είναι όμως πιθανό να μην είναι αυτά που τελικά θα τραβήξουν την προσοχή ενός άλλου ακροατή, γι’ αυτό και λέω να το αποφύγω. Στο σύνολο του το “Once More ‘Round the Sun”, αν και αρκετά κοντά στο μελωδικό και πιο εμπορικό χαρακτήρα του προκατόχου του, ακούγεται ταυτόχρονα πιο βαρύ, περιπετειώδες και με περισσότερες αναφορές στο παρελθόν του σχήματος, αναζωπυρώνοντας έτσι έναν, εν μέρη, ξεθυμασμένο ενθουσιασμό και καθιστώντας το album αυτό ως ένα ακόμη πετυχημένο βήμα στην πορεία του. Το φοβερά πρωτότυπο κι εντυπωσιακά ψυχεδελικό artwork που συνοδεύει αυτήν τη φορά τη μουσική των Mastodon ταιριάζει “γάντι” με τη γενικότερη ατμόσφαιρα του δίσκου κι ανεβάζει ακόμη περισσότερο το τελικό αποτέλεσμα στη συνείδησή του ακροατή, ενώ η απόδοση των μουσικών καθώς και η παραγωγή του album είναι τομείς αψεγάδιαστοι.
Η αίσθηση που μου μένει μετά από τις πολλές κι απανωτές ακροάσεις του “Once More ‘Round the Sun”, είναι πως τελικά πρόκειται για έναν πολύ καλοδουλεμένο δίσκο, με σωστό προσανατολισμό, που δεν προδίδει τη μέχρι τώρα πορεία και τους φίλους του σχήματος. Νομίζω, παρόλα αυτά, πως δεν περιλαμβάνει υλικό υπερβατικής αξίας όπως οι τέσσερις πρώτοι δίσκοι κι έτσι εμπίπτει στην κατηγορία των -απλά- γαμάτων δίσκων τους, ένα σκαλί πάνω απ’ το “The Hunter”.
650 
