Πρώτα από όλα, θα ήθελα να ευχαριστήσω το Rockway.gr που εκ μέρους του έζησα τούτο το πράγμα, τους διοργανωτές που έστησαν όλο αυτό το θέμα, όσους ήταν εκεί μαζί μου και ένιωθαν τις μπουνιές στο στομάχι και φυσικά τους 5 αυτούς μουσικούς (και τον μοναδικό τους ηχολήπτη) που παρουσίασαν τη μουσική τους με τόσο ιδανικό τρόπο που την ώρα αυτή που γράφω, νιώθω μια ανατριχίλα.
Πρώτα εμφανίστηκαν οι Θεσσαλονικείς Agnes Vein, οι οποίοι ζέσταναν ιδανικά τον κόσμο που είχε αρχίσει να καταφτάνει στο Fuzz για μια συναυλία που όλοι προσπαθούσαν να φανταστούν το πως είναι. Παίζοντας 3 κομμάτια από τη δεύτερη κυκλοφορία τους “Soulship”, καθώς και το “The Fall” από το πρώτο “Duality”, δημιούργησαν μια κατανυκτική ατμόσφαιρα πάνω στην οποία πάτησε η συνέχεια της βραδιάς.
Agnes Vein setlist
The Fall
Δι Αυγής – To Know The God Within
March Of The Netherworld
Soulship
Στη συνέχεια, οι Universe217 με εξαιρετικό ήχο και αυτοί, με βαρύ πένθος να εξουσιάζει τη μουσική τους και με την Τάνια, απλά καλοκαιρινά ντυμένη, να τα δίνει όλα με την υπέροχη φωνή της και να επιδίδεται σε ένα a capella άνευ μικροφώνου αναγκάζοντας το μέρος να υποκλιθεί στην ησυχία, για να μπορεί να ακούσει καθαρά τι τραγουδάει.
Universe 217 setlist
Stay
Harm
Rest Here
Mouth
She
Electrified
Never
Swallow
22.30 ακριβώς και χωρίς λεπτό καθυστέρηση ξεκίνησε ένας βιασμός 105 λεπτών. Ένιωθες διαρκώς ένα χέρι να είναι μέσα στο αυτί σου και να σφίγγει το εσωτερικό του ανυποψίαστου εγκεφάλου σου με λύσσα.
Δέκα μέτρα από τη σκηνή το ωστικό κύμα μου κουνούσε το μαλλί (γεγονός, παιδιά, δεν είναι σχήμα λόγου) και όσο δεν κουνιόταν το τραβούσα μην πιστεύοντας τι ζω. Το Fuzz δεν έχει σίγουρα ζήσει πριν τέτοιο ολοκληρωτικό ήχο που κάλυπτε κάθε κενό στο χώρο και ξυπνούσε κάθε κοιμισμένο ανθρώπινο κύτταρο.
Ξαφνικά, εμφανίστηκε ο Noah Landis και με ένα σινιάλο στους τεχνικούς κήρυξε την έναρξη της ψυχολογικής μας ισοπέδωσης.
Εμφανίστηκαν και οι υπόλοιποι με τον Steve Von Till να παίρνει εκείνος πρώτος το λόγο με το “A Sun That Never Sets” και τον κόσμο να παραληρεί από τον μουσικό όγκο που βγάζουν οι άνθρωποι αυτοί.
Η σκηνική παρουσία τους εκπληκτική και όπως πρέπει να είναι για μια τέτοια μουσική, με τον Scott Kelly να γεμίζει τη σκηνή και να εξουσιάζει το σύμπαν με ένα ύφος που δείχνει το πόσο νιώθει τη μουσική που έχει γράψει, με ταπεινότητα και χειρουργική ακρίβεια (όλο και κάποιο λάθος θα έγινε, αλλά αν κάποιος το κατάλαβε, τότε τον λυπάμαι).
Ο Edwardson στα τύμπανα ήταν συγκλονιστικός και μας έστελνε με κάθε ευκαιρία αδιάβαστους (βλ. “The Doorway”), ενώ ο Landis λυσσασμένος γρονθοκοπούσε τα πλήκτρα του στο “Stones from the Sky”, τα οποία έβγαζαν απόκοσμα ωραία “βογγητά” σε μια παρτούζα που κανείς μας δε θα ξεχάσει όσο αναπνέουμε.
Ανέβηκαν στη σκηνή και χωρίς “Είστε το καλύτερο κοινό!”, “Πάντα ονειρευόμαστε να παίζουμε εδώ” και τέτοια, αμίλητοι, τα διέλυσαν όλα για 1 ώρα και 25 λεπτά και έβγαλαν ασυζητητί κάθε λεπτό από τα 38 ευρώ που ζητούσαν.
Αν και 38 ευρώ είναι πολλά, αν δεν είχαμε τέτοιο οικονομικό πρόβλημα, θα υπήρχε κόσμος κρεμασμένος από σκοινιά στο ταβάνι!
Θέλω να γράψω τόσα, αλλά βγαίνουν τόσο ανακατεμένα που φοβάμαι πως θα χαλάσω το συναίσθημα του πράγματος, για αυτό απλά θα πω: ΕΧΩ ΔΕΙ ΠΟΛΛΑ LIVE, ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΝΑ ΑΠΟ 5 ΚΑΛΥΤΕΡΑ!!!
Υ.Γ. Νομίζω πως άφησα εκεί τις κάλτσες μου! (They were knocked off, sister!)
Neurosis setlist
A Sun That Never Sets
Locust Star
At the Well
Distill (Watching the Swarm)
The Tide
Water Is Not Enough
My Heart for Deliverance
Bleeding the Pigs
The Doorway
Stones from the Sky
Photos: Βασιλική Παναγοπούλου
547 
