Θέλω όσο τίποτα άλλο να ακούσω από τον Ozzy ξανά ένα album αντάξιο των “Blizzard of Ozz”, “Diary of a Madman” ή “Ozzmosis”. Γιατί κακά τα ψέματα, εδώ και 15 περίπου χρόνια έχει προσφέρει πολύ λίγες αξιοσημείωτες μουσικές στιγμές.
Για την ακρίβεια σε κάθε δίσκο υπάρχουν ένα- δύο εκπληκτικά κομμάτια και τα υπόλοιπα απλώς παρεμβάλλονται αυτών. Τα κατάφερε λοιπόν στο νέο του εγχείρημα ο “Prince of Darkness” να επανέλθει στα υψηλά επίπεδα τα οποία ο ίδιος επέβαλλε; Όχι ιδιαίτερα. Το “Scream” στην ουσία συνεχίζει στη μουσική ρότα των προκατόχων του και τελικά δεν εκπλήσσει. Heavy riffs παντού και σύγχρονη παραγωγή τα κυριότερα ατού του, ενώ η έλλειψη τραγουδιών που θα μείνουν για παραπάνω από μια περιοδεία στο live setlist του Ozzman, το κυριότερο μειονέκτημά του. Ομολογουμένως είναι πιο “rock” από ότι το “Black Rain”, έχοντας περιορίσει κάπως τα “μοντέρνα” στοιχεία, ειδικά στη μέση περίπου του album. Εκτός του πολυσυζητημένου single “Let Me Hear You Scream”, το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι απλώς συμπαθητικό και σίγουρα πιο μέτριο από τα “Gets Me Through” και “I Don’t Wanna Stop”, που αποτέλεσαν τους προπομπούς των δύο προηγούμενων δίσκων του, συναντάμε το αρκετά μοντέρνο “Let It Die”, που θυμίζει έντονα το πρόσφατο παρελθόν του, τις μπαλάντες “Life Won’t Wait” και “Time”, τα απλώς καλά “Soul Sucker” και “I Want It More”, τα αδιάφορα “Crucify”, “Fearless” και “Latimer’s Mercy”, το αχρείαστο “I Love You All” και το “Diggin’ Me Down”, το οποίο είναι χαλαρά και το highlight του δίσκου. Αξίζει να αναφερθεί και η συμβολή του Gus G. στην κιθάρα, που ενώ στην ουσία δε συμμετείχε στη σύνθεση των τραγουδιών, τα solo του δίνουν μια ωραία πνοή στο τελικό αποτέλεσμα, και αυτό διότι έχουν τη δική τους προσωπικότητα. Για την ακρίβεια υπάρχουν στιγμές όπου τα solo είναι τα μόνα αξιοπρόσεκτα σημεία σε κάποια τραγούδια. Η εντύπωση που μου έδωσε τελικά το “Scream” είναι πως τον Ozzy δεν τον ενδιαφέρει απαραίτητα να προσφέρει κάτι περαιτέρω μουσικά (η αλήθεια είναι πως έχει ήδη κάνει πάρα πολλά), και ουσιαστικά η κυκλοφορία νέου δίσκου απλώς αποτελεί μια ακόμα ευκαιρία για να βγει σε περιοδεία (η οποία επιτέλους περνάει και από την Ελλάδα). Το ότι θα πουλήσει σαν τρελό, όπως και κάθε τι που έχει να κάνει με τον Ozzy, είναι σίγουρο, καθώς είτε μας απογοητεύει, είτε μας πάει στα ουράνια, σύσσωμο το μεταλλικό κοινό τον αγαπάει και τον στηρίζει. Πώς να μην το κάνει άλλωστε όταν είναι από τους πρωτεργάτες και από όλες τις απόψεις, ο απόλυτος πρεσβευτής της metal μουσικής.
1278 
