Καλοκαίρι του ’91. Μεταμεσονύχτιο Headbanger’s Ball και ανάμεσα σε Skid Row και Firehouse, δείχνει το “Signs”, το “καινούριο” των Tesla.
Καθιστοί, κάθιδροι και με χαμόγελα διάπλατα, οι πέντε το ευχαριστιούνται με ακουστικά όργανα και κόσμο να πλέει σε κύματα από φλόγες αναπτήρων. Ο όρος unplugged είναι ακόμη αφανής, η περιοδεία του “Radio Controversy” θρίαμβος, δίσκος και σινγκλ είναι στο top-10 του Billboard. Οκτώ χρόνια στο δρόμο και το αμερικάνικο όνειρο δείχνει να προϋπαντά με ανοιχτές αγκάλες το αυθεντικό συγκρότημα από το Σακραμέντο, ίσως το μόνο που αρνήθηκε μέχρι τέλους να υποκύψει στο γκλαμ/ανδρόγυνο λουκ του τέλους των ‘80s. Κανείς δεν υποψιαζόταν ότι σε λίγους μήνες η ευφορία θα καταπνιγόταν από τους τεθλιμένους του Κομπέϊν.
Από τότε, όπως λένε και στο αξέχαστο ντεμπούτο τους, “time’s makin’ changes, rearranges, changes you and me”. Οι Τesla όμως κρατήθηκαν. Όργωσαν τις σκηνές, άντεξαν τα σαράντα κύματα της μουσικής παραφροσύνης των τελευταίων 20 χρόνων και ανάγκασαν τις επόμενες γενιές που τρέφονται με αγνό ροκ ν΄ρολ να τους έχουν σαν σημείο αναφοράς, ως το τελευταίο -χρονικά- Αμερικάνικο συγκρότημα που έρχεται στο μυαλό όταν μιλάμε για “κλασσικό ροκ”.
Το “Simplicity” είναι το έβδομο στουντιακό άμπουμ των Tesla με καινούριο υλικό, 6 χρόνια μετά το “Forever More” (2008). Το ’13 έκαναν μια περιοδεία στις Η.Π.Α. και μετά μπήκαν στο στούντιο για να φτιάξουν το καινούριο τους άλμπουμ. Από άποψη παραγωγής δούλεψαν όπως στο “Into The Now”, αυτό που σηματοδότησε την επιστροφή τους το 2004. Οι θρυλικοί Tom Zutaut και Michael Wagener είναι πίσω από την όλη υπόθεση, βοηθώντας τα κομμάτια να ηχούν ζωντανά και σημερινά, με όλο τον παραδοσιακό ροκ χαρακτήρα τους.
Το κράμα από Bad Company, Humble Pie, Montrose, Aerosmith και τους ηγέτες της πρωτοδεύτερης βρετανικής εισβολής (Clapton, Winwood, Thin Lizzy, Zeppelin), κυριαρχεί και πάλι πανηγυρικά, πείθοντας ότι οι Tesla υπήρξαν από τους ελάχιστους της ορδής των αμερικανών ρόκερς των 80s που είχαν διαβάσει καλά το μάθημα των γιγάντων του ροκ που τους ενέπνευσαν στα παιδικάτα τους και από αυτό το καλό διάβασμα (συν ικανές δόσεις ταλέντου, συν αντοχή και πείσμα) ξεπήδησαν στιβαρά κομμάτια που αψηφούν το χρόνο.
Το κομμάτι που ανοίγει το δίσκο, το “MP3”, ξεκινά με τον ήχο της βελόνας που ακουμπάει στο βινύλιο, φέρει το χαρακτηριστικό ήχο των Tesla με τις διπλές κιθάρες και πάνω από ένα βαρύ groove o Jeff Keith μιλάει για τον ευτελισμό κάποιων ανεκτίμητων πραγμάτων (“from the phonograph record to the mp3”), για το πόσο λείπει σήμερα η αμεσότητα, η επικοινωνία και για το πόσο χρειάζεται να ανακαλύψουμε και πάλι αξίες ξεχασμένες (“…rewind now”). To “Ricochet” που απηχεί την ρηξικέλευθη ροκιά του πρώτου άλμπουμ και το “Rise And Fall”, μ΄αυτές τις ανατριχιαστικές “διπλές” κιθάρες καρφωμένες στην καρδιά του και τον Keith να κλείνει το μάτι στον πρωτομάστορα Steven Tyler, δεν αφήνουν περιθώριο: H καρδιά του αμερικάνικου hard rock χτυπάει δυνατά. Τραγουδοποιία σφιχτή, μελωδικές γραμμές που μένουν (“Honestly”), κιθαριστικές περιδινίσεις που τέρπουν (“Break Of Dawn”, “Time Bomb”), συναισθηματικός στίχος που αγγίζει ακαριαία (“Life Is A River”, “Til That Day”).
Η απουσία του Tommy Skeoch από το ’06 (λέγε με rock n’ roll burn-out) δεν γίνεται αισθητή. Το νεαρούδι Dave Rude (για δεύτερο άλμπουμ κοντά τους) όχι μόνο προσθέτει γκάζι, αλλά στέκεται ισότιμα απέναντι στον Hannon και μάλιστα ανεβάζει τα κομμάτια (στο βαρυκόκκαλο “Sympathy” και στο outro του “So Divine” δίνει ρέστα).
Σχεδόν τριάντα χρόνια αφ΄ότου συστάθηκαν, οι Tesla επιστρέφουν μ΄ένα θριαμβευτικό άλμπουμ. Όχι μόνο για τους φανς, αλλά και για όσους έχουν αυτιά ανοιχτά και νεύρο ευαίσθητο για καθαρό, αποσταγμένο, ροκ ν΄ρολ.
1080 
