Και να που επιτέλους, μετά από τόσα χρόνια, οι Aerosmith πέρασαν και από την Ελλάδα, στα πλαίσια της “Cocked, Locked, Ready to Rock” Tour. Ήρθαν ακριβώς τη στιγμή που έρχονται οι περισσότερες μεγάλες μπάντες στη χώρα μας: λίγο πριν τη συνταξιοδότηση. Από την άλλη βέβαια, δεν έχουν και άδικο που τους φέρνουν τώρα.
Και πιο φθηνοί είναι πλέον και στην τελική σαν κοινό δε νομίζω πως μας αξίζει κάτι παραπάνω, μιας και μας είναι αρκετό να βλέπουμε τα ίδια ονόματα ξανά και ξανά (και ξανά). Η προσέλευση λοιπόν του κόσμου ήταν απογοητευτική για ένα τέτοιου βεληνεκούς συγκρότημα. Και όταν
το ίδιο μέρος γεμίζει σχεδόν κάθε χρόνο από μια συγκεκριμένη (και πολυφορεμένη) μπάντα, ενώ στους Aerosmith το μισό είναι άδειο, τότε είμαστε άξιοι της (συναυλιακής) μοίρας μας. Στα της συναυλίας τώρα. Όποιος βρέθηκε στο Καραϊσκάκη την Κυριακή, έγινε μάρτυρας μιας ιδιαίτερης βραδιάς, καθώς οι Aerosmith τα έδωσαν όλα. Ακόμα και οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές του Steve Tyler δεν περίμεναν να βγάλει τέτοια ενέργεια και τέτοια φωνή. Η αρχή έγινε με το “Love In An Elevator” και ο κόσμος εκστασιάζεται. Η συνέχεια εξίσου εντυπωσιακή με όλους τους παρευρισκόμενους να τραγουδούν τα “Back In The Saddle”, “Falling In Love” και “Eat The Rich”! Οι επιτυχίες έδιναν και έπαιρναν, ωσότου έπεσαν τα γκάζια με τα “Crazy” και “Cryin”, ενώ ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίστηκε σε όσους αγαπούν τους “παλιούς” Aerosmith όταν παίχτηκε το “Lord of the Thighs”. Οι διασκευές που ακούστηκαν από το “Honkin’ on Bobo” (album διασκευών που κυκλοφόρησαν το 2004) αποδόθηκαν εκπληκτικά. Μάλιστα στο “Stop Messin’ Around” των Fleetwood Mac, φωνητικά ανέλαβε ο Joe Perry, με μεγάλη επιτυχία. Η αλήθεια είναι πως θεώρησα το “I Don’t Want To Miss A Thing” εντελώς περιττό, αλλά μάλλον η πλειοψηφία των ακροατών που ήταν κάτω από 25 ετών δε συμφωνούσε μαζί μου. Όσοι πάντως αγάπησαν τους Aerosmith των 70s, σίγουρα έμειναν λίγο απογοητευμένοι από κάποιες επιλογές, μιας και όλο σχεδόν το πρώτο μέρος αποτελείτο από hit-άκια των 90s. Όπως και να έχει όμως, η εμπειρία του να βλέπεις ζωντανά ένα τόσο μεγάλο συγκρότημα είναι μοναδική. Η φωνή του Tyler πραγματικά ήταν έκπληξη για μένα, και εκεί που έδωσε πραγματικά ρέστα ήταν στο “Dream On”, όπου σύσσωμο το κοινό τραγουδούσε τους στίχους. Τη συναυλία έκλεισε το μοναδικό “Toys in the Attic” με τους θεατές, ύστερα και από αυτό, να φεύγουν χαμογελώντας από το συναυλιακό χώρο. Δύο ολόκληρες ώρες ο χρόνος τους πάνω στη σκηνή, και αυτά καλό είναι να τα βλέπουν μερικοί, που στη μιάμιση ώρα έχουν βγάλει φτερά. Πάντως το κυριότερο μείον της εμφάνισης των Aerosmith ήταν ο κατά καιρούς μέτριος ήχος. Στην αρχή ειδικά ήταν σχετικά χαμηλός, και σε περίπτωση που κάποιος καθόταν στο πλάι, ή προς τα πίσω, δεν άκουγε το ίδιο καλά με τους μπροστά. Κατά τ’ άλλα δε μπορώ να προσάψω στην ίδια τη μπάντα κάτι, πέρα του ότι δεν ασχολήθηκαν περισσότερο με albums όπως το “Rocks”, αλλά στην τελική, δε μπορούμε να τα έχουμε όλα.
SETLIST:
Love In An Elevator
Back In The Saddle
Falling In Love (Is Hard On The Knees)
Eat The Rich
Pink
Livin’ On The Edge
What It Takes
Rag Doll
Crazy
Cryin’
Lord Of The Thighs
Stop Messin’ Around (Fleetwood Mac cover)
I Don’t Want To Miss A Thing
Sweet Emotion
Baby Please Don’t Go (Big Joe Williams cover)
Draw The Line
Encore
Dream On
Walk This Way
Toys In The Attic
Στέφανος Στεφανόπουλος
Φωτογραφίες: Ξενοφών Καράμπαλης
517 
