Η κατάσταση με τους Kasabian στην τρέχουσα δεκαετία έχει κάπως έτσι: Με το “Velociraptor!” κάνανε σεξ με το παγκόσμιο ραδιόφωνο, τους άρεσε και γι’ αυτό κυκλοφορούν το “48:13” για περισσότερο.
Όταν το βρετανικό rock αποφασίζει ότι δεν χωράνε διακριτικότητες και μετριοφροσύνες, έρχεται ένας δίσκος σαν και τον αναφερόμενο, ο οποίος εξωτερικεύει τις πιο τρελές και αυθόρμητες μουσικές ικανότητες του δημιουργού του.
Στην περίπτωση των Kasabian έχουμε κάτι σίγουρα πολύ διαφορετικό από αυτό που τους έφτασε στο σημείο να δράσουν έτσι. Το “48:13” είναι περισσότερο απελευθερωμένο, φλερτάρει με όλα τα χαρακτηριστικά της παγκόσμιας mainstream μουσικής και παρουσιάζει την μεγαλύτερη ηχητική ποικιλομορφία της δισκογραφίας τους.
Παρόλα αυτά, όλα δείχνουν να έγιναν με τον πλέον βεβιασμένο τρόπο. Τα κομμάτια “Bumblebeee” και “Stevie” (το οποίο είναι μακράν η καλύτερη σύνθεση, ίσως και από τις περισσότερες του “Velociraptor!”) αποτυγχάνουν να προϊδεάσουν για τον ορυμαγδό που ακολουθεί μέσα από μια συλλογή αταίριαστων μεταξύ τους μελωδιών.
Ίσως μάλιστα αυτό να ήταν αμελητέο, στην περίπτωση φυσικά που θα μπορούσαμε να μιλάμε για αξιοπρεπείς συνθέσεις – πάντα για τα standards των Kasabian φυσικά. Το πρώτο single του δίσκου, το ήδη πολυπαιγμένο “Eez-eh” είναι μάλλον το καλύτερο παράδειγμα για το αντίθετο.
Το “48:13” είναι σίγουρα ο πιο αδιάφορος δίσκος των Kasabian. Εννοείται πως έχει τις στιγμές του, αυτές οι λίγες όμως δεν είναι αρκετές ώστε να δικαιολογήσουν το hype που δημιούργησαν οι Βρετανοί κατά την ηχογράφηση του.
480 
