Αναγεννήθηκαν από τις στάχτες τους μετά από 10 χρόνια σιγής και επανήλθαν με γυναίκα πίσω από το μικρόφωνο. Με αφορμή την επίσκεψη τους στην Ελλάδα για live σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα (18 και 19 Ιουνίου), το Rockway.gr συνομιλεί με τον τυμπανοκρούστη τους Nate Carson.
Καλησπέρα και σε ευχαριστώ για το χρόνο σου!
Ευχαρίστηση μου. Είμαι ο Nate Carson, ο drummer, παρεμπιπτόντως.
Υποθέτω πως είσαι ήδη στο tour τώρα. Που σας πετυχαίνουμε;
Οδηγούμε προς Λονδίνο για να παίξουμε στο Underworld. Χθες Παρασκευή και 13 παίξαμε στο Manchester μείναμε στα Skyhammer Studios έξω από το Liverpool, χάρη στη φιλοξενία του Jon των Conan.
Πόσο ψηλό είναι το βουνό των μαγισσών; Επανεμφανιστήκατε μετά από αρκετά χρόνια με την Uta Plotkin να τραγουδάει και έτσι, ο ήχος σας διαφοροποιήθηκε λίγο. Τι άλλαξε από το τότε στο τώρα;
Γίναμε καλύτεροι. Η μπάντα πάντα ήταν αρκετά καλή, αλλά όταν γνωρίσαμε την Uta, ξέραμε πως μπορούσαμε να φτάσουμε σε ένα νέο επίπεδο, αν παίρναμε την μπάντα πιο σοβαρά από ποτέ. Και έτσι, πέρασαν 5 χρόνια διαρκών ηχογραφήσεων και περιοδειών. Τρία νέα albums, ένα single, ένας τόνος festivals και εκατοντάδες εμφανίσεις. Είναι υπέροχο να νιώθεις καλύτερος από ποτέ και να καλυτερεύεις συνεχώς σε κάθε επίπεδο.
Οι γυναίκες έδωσαν μία φρέσκια πνοή στο doom. Είναι ο ορισμός “Female fronted metal” κάποιο είδος αρνητικής διάκρισης;
Δεν ανησυχούμε πολύ για αυτό. Το γεγονός είναι πως η Uta Plotkin έχει μια από τις καλύτερες φωνές που έχω ακούσει. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το φύλο της! Δεν μπορώ να πω πως έχω παρατηρήσει αρνητικές αντιδράσεις για την αλλαγή μας αυτή. Κάποια συγκροτήματα θα τρέξουν κοντά στη μόδα και πολλές εκδόσεις θα προσπαθήσουν να βγάλουν κάποια συμπεράσματα από αυτό. Τελικώς, οι γυναίκες αποτελούν το μισό κόσμο και λατρεύω να τις ακούω σε metal μουσική. Η καλή μουσική είναι υπέροχη, η μέτρια όχι. Αυτό είναι το θέμα!
Το “South Of Salem” ήταν φοβερό comeback που σας έφερε πίσω στο παιχνίδι. Φαίνεται πως σας αρέσει η περίοδος εκείνη με το κυνήγι μαγισσών. Από που αντλείτε έμπνευση;
Βασικά, ο τίτλος είναι λίγο αστείος και περισσότερο κυριολεκτικός. Η Uta και εγώ μεγαλώσαμε κοντά στο Corvallis του Oregon, που βρίσκεται 45 λεπτά νότια του Salem. Γνώρισα το metal από φιλαράκια στα 80s που μεγάλωσαν στο Salem, φορούσαν γυαλιά ηλίου Oakley και μου έδιναν κασέτες Ozzy και Metallica. Έτσι, ο τίτλος είναι ένας φόρος τιμής στο Salem, καθώς και στους Slayer. Και τις δίκες μαγισσών βεβαίως! Παραήταν καλό για να μην το χρησιμοποιήσω.
Το “Cauldron of the Wild” ήταν βαρύτερο ακόμα από τον προκάτοχο του. Τι ακολουθεί; Θα υπάρξει συνέχεια σύντομα;
Όσο τα τραγούδια είναι καλά, ψάχνουμε πάντοτε τρόπο να γινόμαστε βαρύτεροι. Και ναι, υπάρχει ήδη ηχογραφημένο νέο album. Ονομάζεται “Mobile of Angels” και θα κυκλοφορήσει το Σεπτέμβριο, στην Ευρώπη μέσω της Svart και στην Αμερική μέσω της Profound Lore. Ίσως να θελήσεις να πετάξεις στα σκουπίδια όλα σου τα ξυράφια πριν το ακούσεις.
Στις μέρες μας ο όρος doom metal είναι λίγο ακαθόριστος. Τι σημαίνει για σένα;
Νομίζω πως το doom είναι μια παραδοσιακή φόρμα που προσελκύει άτομα που είναι αφοσιωμένα στην μουσική αισθητική των Black Sabbath και τον ενθουσιασμό για θέματα αποκάλυψης και μελόδραμα. Κανείς δε θα έπρεπε να παίζει doom σκεφτόμενος την επιτυχία. Είναι τελετουργική μορφή μουσικής. Αλλά υπάρχει χώρος για να προστεθούν και άλλα στοιχεία σε αυτό. Αυτό κάνουμε και μεις. Είναι όμορφο που ο κόσμος ανοίγει το μυαλό του για ετούτη τη μουσική. Φαντάσου πως οι Black Sabbath είχαν το πρώτο τους νούμερο 1 πέρσι με το “13”. Αυτό μου λέει πως η κουλτούρα μας αλλάζει!
Ποιες ήταν οι μπάντες που όταν άκουσες πρώτη φορά είπες “Ναι, αυτό είναι μουσική!” και έπειτα αποφάσισες να ακολουθήσεις τα βήματα τους;
Αν εννοείς ειδικά στο doom, για μένα προσωπικά ήταν πρώτα οι Black Sabbath, μετά οι Candlemass και τέλος οι Saint Vitus. Αλλά μεταξύ των μελών των Witch Mountain υπάρχει αγάπη για τα κλασικά. Beatles, Beach Boys, Pink Floyd, Heart, Hendrix, ZZ Top, Budgie κτλ. Από την άλλη το πρώτο punk show που είδα ήταν όταν στα 16 μου είδα τους Neurosis στο Pain of Mind tour. Ήταν μια εμπειρία που μου άνοιξα αυτιά και μάτια.
Για κάποιους είναι συνυφασμένο με τα απόκρυφα, για άλλους με τα μυθικά. Είναι το doom metal η αφηγηματική πλευρά της μουσικής;
Μπορεί να είναι. Έχουμε και εμείς κομμάτια-ιστορίες σαν το “The Ballad of Lanky Rae”, που ανοίγει το “Cauldron of the Wild”. Δεν πιστεύω πως πρέπει να υπάρχουν όρια στο τι μπορεί κανείς να κάνει με το doom πάντως. Κάθε τραγουδιστής το βλέπει από τη δική του σκοπιά. Ξεκάθαρα, βαριά θέματα είναι συνυφασμένα με αυτή τη μουσική, όμως άλλοι σε πάνε σε άλλους τόπους, ενώ άλλοι τα κρατούν λίγο πιο προσωπικά. Δεν υπάρχει κάποιος σωστός τρόπος για να γίνει. Αλλά δυστυχώς υπάρχουν πολλοί λάθος τρόποι για να γίνει, που καταλήγουν στην παρωδία.
Πρώτη φορά στην Ελλάδα. Τι περιμένετε να βρείτε εδώ;
Ονειρευόμουν να επισκεφτώ την Ελλάδα από όταν είναι μικρός. Μεγάλωσε με τη μυθολογία σας και με τραβούσε πάντα η ιδέα μιας τόσο αρχαίας κουλτούρας. Μένουμε σε έναν υπέροχο τόπο στο Portland, αλλά τα μοναδικά πράγματα που είναι πιο παλιά από 100 χρόνια είναι τα δέντρα και τα βουνά.
Θα ήθελα να αφιερώσετε κάποιους από τους στίχους σας στους αναγνώστες μας, πείθοντας τους να έρθουν στο live.
Θα αφήσω την Uta να επιλέξει…
“When the stars begin to tumble downward, the earth consumed by dust and war
I will go and I will not look backward, for there will be nothing to look for…” – “Shelter”
Σε ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη!
Εγώ σε ευχαριστώ. Ανυπομονούμε να έρθουμε.
209 
