Ξυπνάς το πρωί τσακισμένος από τα εργασιακά ποτά της προηγούμενης νυκτός και μετά από μια πολύ αισιόδοξη εξέλιξη, ξεκινάς για να πας να δεις μια συναυλία που είσαι σίγουρος ότι μόνο να σου φτιάξει περισσότερο το κέφι μπορεί.
Πρώτη φορά στο Stage Volume 1, το οποίο με έπεισε ότι μπορεί να κάνει τη δουλειά, με το ψηλό του ταβάνι (αλλά ανάβετε τους εξαερισμούς πιο γρήγορα, λιώσαμε) και με την μπίρα στα 4 € και μπουκάλι νερό 750 ml.
Το Live αρχίζει ακριβώς στις 22.00 όπως αναγραφόταν στο δελτίο τύπου και εκεί που νομίζεις ότι θα δεις ένα τρίο, βλέπεις τέσσερις. Εκτός από τον κιθαρίστα Gordon Gano, τον μπασίστα Brian Ritchie και τον νέο τους όρθιο drummer Brian Viglione (Ex Dresden Dolls) υπήρχε και ένας τέταρτος πάνω σε ένα καχόν, το οποίο για να μην πω ψέματα δεν το άκουγα και πολύ καθαρά.
Αφού έκαναν ένα είδος σύντομης εισαγωγής, άρχισε μια παρέλαση επιτυχιών με τα “Blister in the sun”, “Kiss off”, “Please do not go”, “Add it up” με το μέρος να παίρνει φωτιά από τους αρκετούς φίλους του συγκροτήματος που φάνηκε πως τους τιμούν ακόμα, όσα χρόνια και να περάσουν.
H τετράδα μεγάλωσε με πνευστά να μπαίνουν στο παιχνίδι και τον Ritchie να κάθεται στο ξυλόφωνο για το “Gone Daddy Gone”, τον Gano να παίζει το βιολί σαν ukulele και η βραδιά έγινε λίγο αμήχανη όταν ο Ritchie πήρε το μπουζούκι του και μια λυράρισσα εμφανίστηκε στη σκηνή για να παίξουν ένα μοιρολόι-προσευχή με τίτλο “Requiem”.
O τρόπος με τον οποίο παίζει το ακουστικό του μπάσο αυτός ο άνθρωπος είναι μοναδικός και θυμίζει ώρες ώρες αργεντινούς φλαμένκο κιθαρίστες και τα υπέροχα τύμπανα του νεαρού της παρέας, Viglione δυναμιτίζουν την ατμόσφαιρα με την εξαιρετική του σκηνική παρουσία να προσθέτει στην ένταση.
Η αγαπημένη μου στιγμή ήταν όταν εμφανίστηκε το banjo και το “Country Death Song” με χαροποίησε ιδιαίτερα, με τη συνέχεια να γίνεται λίγο gospel με το “Jesus walking on the water”, το ερωτικό “Gimme A Car” και το άψογο τελείωμα με το “American Music”.
Τι όμορφη συναυλία. Τι πλατιά χαμόγελα άφησε!
Και εκεί που νομίζεις πως τελείωσε, εμφανίζεται στο stage μία ακουστική κιθάρα και ένα επιπλέον μικρόφωνο.
Ο Gano εμφανίζεται και τραγουδάει, ναι ναι ναι, δεν κάνω πλάκα…”Den tha dakrysw pia gia sena” και μπαίνει τρέχοντας στη σκηνή ο Φίλιππος Πλιάτσικας. Έπεσα στα γόνατα και προσκύνησα. Μεγάλη έμπνευση!
Ξανά “Blister in the sun” με τα κουπλέ σε ελληνικούς στίχους και εμάς να παρακαλούμε “Μην πεις φουσκάλα στον ήλιο σε παρακαλώ”. Αφήνω εσάς να κρίνετε αυτό φινάλε!
Οι Violent Femmes είναι μεγάλοι καλλιτέχνες και έχουν το δικαίωμα να κάνουν και τέτοια πράγματα. Μου αρέσει είτε όχι, πρέπει να το δεχτώ!
Αυτή η συναυλία ήταν ένα σταυροδρόμι μουσικού πολιτισμού! Από το rock στο ρεμπέτικο και τη λύρα ως το banjo και τους Πυξ Λαξ.
Photos: Αποστόλης Καλλιακμάνης
568 
