Ε, δεν πιστεύω να θέλεις βιογραφικά στοιχεία για τους Uriah Heep.
Μιλάμε για μια από τις θεμελιώδεις μπάντες της ηλεκτροφόρας μουσικής, που στελεχωνόταν ανέκαθεν από σπουδαίους μουσικούς, με σαράντα και βάλε χρόνια δράσης και έναν αραμπά δίσκους που περιέχουν τόσα κλασσικά τραγούδια – διαμάντια, οπότε θεωρώ τελείως περιττές τις παρελθοντικές αναφορές στους Uriah Heep (ή μάλλον κατάλληλες για ένα πλήρες αφιέρωμα), με δεδομένο ότι απευθύνομαι σε οποιονδήποτε που έχει μια ελάχιστη επαφή με το αντικείμενο που διαπραγματευόμαστε. Το hard rock.
Η δημοτικότητά τους μπορεί να είχε πολλά σκαμπανεβάσματα, με τα κύρια αίτια αυτού του γεγονότος να οφείλονται μάλλον στους προωθητικούς μηχανισμούς (μιλώ για την προδιαδικτυακή εποχή) παρά στην ποιότητα της μουσικής τους, αλλά ουσιαστικά είναι αποδεκτοί από όλη την κοινότητα ως ένα καλό, αξιοπρεπέστατο συγκρότημα που ήσυχα δημιουργεί, χωρίς να σκαρφίζεται “κόλπα” για να διατηρείται στην εφήμερη επικαιρότητα για άλλους λόγους, πέρα από μουσικούς.
Στο ψητό λοιπόν. 24η (!) στουντιακή κυκλοφορία από τα θρυλικά γερόντια και μάλιστα μια ανέλπιστα πολύ καλή κυκλοφορία. Το “Outsider” πραγματικά δικαιώνει τον τίτλο του με την πρώτη ακρόαση. Σε εκπλήσσει ευχάριστα και σε κερδίζει. Δεν έχει κάτι κραυγαλέα παράταιρο με αυτό που θα περίμενες να ακούσεις από τους Heep. Αυτά που γνωρίζεις ως δεδομένα τόσες δεκαετίες, αυτά εξακολουθούν να ισχύουν. Με μια αλλαγή στο line up των τριών τελευταίων album τους, τον μπασίστα Davey Rimmer (ο οποίος προέρχεται από μπάντες διασκευών, όπως οι Metalworks), οι Heep προσφέρουν φρεσκαρισμένο μεν, pure 70’s hard rock δε, με κυρίαρχο το hammond του Phil Lanzon, την ηγετική συνεισφορά του Mick Box (κιθαρίστας, daddy της μπάντας και δημιουργός μερικών εκ των ωραιότερων riff από καταβολής της εξάχορδης), το περίτεχνο παίξιμο του Russell Gilbrook στα drums, ο οποίος προσδίδει μια άγρια πρωτοprog πινελιά και την ώριμη hard rock-ίζουσα φωνή του παλιόφιλου Bernie Shaw, που μου έφερε άπειρες φορές στο νού τον David Lee Roth.
Ηχητικά είναι προσανατολισμένο στα χρόνια του Ken Hensley, δηλαδή πομπώδες και progίζων, αλλά έχει μέσα του διάσπαρτες “αμερικανιές” που παραπέμπουν κυρίως στο σύγχρονο πνεύμα των Deep Purple (“Jesse”), λυρικές μπαλαντοειδείς συνθέσεις (“One Minute”), ενώ δεν λείπουν και οι αρχέγονες γρήγορες στιγμές (“Can’t Take That Away”, “Looking At You” και φυσικά το “power” ομότιτλο “Outsider”). Ο επίλογος δε, το “Say Goodbye”, μάλλον είναι υπόσχεση ότι θα τα ξαναπούμε, παρά αποτυπώνει το τέλος μιας θρυλικής πορείας, γιατί είναι ένα και γαμώ θεόσκληρο hitάκι που μάλλον παραπέμπει σε πιτσιρικάδες που ετοιμάζονται να πρωτονιώσουν τη χαρά της διείσδυσης παρά για θκατόγερους που πίνουν τσάι κάθε απόγευμα στις πέντε.
Το “Outsider” δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια καλοδουλεμένη και αξιοπρεπέστατη δουλειά για τους Μεγάλους Uriah Heep, ένας υγιέστατος Βενιαμίν από τον Mick Box και την παρέα του, που συνεχίζουν να τιμούν το χάρισμα που τους έδωσε ο Κύριος εκεί ψηλά. Να καλλιτεχνούν και να προσφέρουν εικόνες ηχητικής ομορφιάς στους ακροατές της μουσικής τους. Αντάξιος σεβασμός, μόνο.
619 
