Από τις μπάντες που εκτιμώ πάρα πολύ οι Equilibrium, χωρίς να παίζουν κάτι το τόσο εντυπωσιακό, εντούτοις πάντα κέρδιζαν την συμπάθεια μου με την κεφάτη, folk based power metal μουσική τους, αυτό το τρισχαριτωμένο κράμα των Running Wild, των Skyclad και των Blind Guardian, με τη συνοδεία των σκληρών, “πολεμικών” φωνητικών.
Συνεχίζοντας στα ίδια μονοπάτια, οι Equilibrium εξακολουθούν να παραδίδουν σεμινάρια στο είδος τους. Έχοντας σε τρομερή φόρμα τον κιθαρίστα Rene Berthiaume ο οποίος συγκινεί στο ρόλο του ως keyboard player με τις φαντασμαγορικές symphonic ατμόσφαιρες που παράγει, η μπάντα ακούγεται εντελώς έξω καρδιά, σε πανηγυρτζίδικη, “χωριάτικη” διάθεση, άκρως επική και θηριώδης στα speed/ power σημεία και παγιώνουν το ύφος τους.
Πανέμορφα δοκίμια επικότητας τα “Stein Meinen Ahnen”, “Was Lange Wahrt”, “Karawane” και “Waldschrein” (ύμνος, δάκρυσε ο Όντιν μέσα μου), έξοχα μεσαιωνικά παραμυθάκια τα “Aunkunft”, “Uns’rer Floten Klang” με τα φλάουτα και τα βιολιά που απογειώνουν τη σύνθεση καθώς και το γλέντι των “Wirtshaus Gaudi” (γαμώ τη γλώσσα σας γαμώ) και “Heavy Chill” (σε ένα δίκαιο κόσμο θα έπρεπε να είναι soundtrack τουριστικής καμπάνιας μεσογειακής χώρας της οποίας οι κάτοικοι είναι ένθερμοι οπαδοί του “στα τέσσερα και μ’ αρέσει να μου τον μπήγουν”).
Άριστο παίξιμο από τον Andreas Volkl στις ρυθμικές κιθάρες και την Sandra Van Eldik (μπάσο- σε θέλω μανάρι μου, πολύ, ερωτεύσου με επιτέλους, είμαι ο λάθος κιθαρίστας για σένα…), σε μεγάλη φόρμα ο “Hati” Refaeli στα drums που καθοδηγεί τα τραγούδια και πολύ όμορφα τα φωνητικά του Robert “Robse” Dahn. Ο ήχος είναι απολαυστικός, είναι keyboard based, αλλά δεν αφαιρεί καθόλου από τον metal χαρακτήρα της μπάντας και ο δίσκος έχει μια άνετη, φυσική ροή.
To “Erdentempel”, το απήλαυσα εξίσου, είναι ίσως λιγότερο πομπώδες συνθετικά από το “Rekreatur”, σίγουρα δεν πιάνει τα επίπεδα του λαμπρού “Sagas” του 2008, αλλά δεν παύει να αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα, απλής, περίτεχνα διακοσμημένης μουσικής, που το μόνο που σε προτρέπει είναι να κεφάρεις και να πιείς τις μπύρες σου, αφήνοντας τις μελαγχολίες στην άκρη για λίγο. Virtually, σαν βαρκάδα στο κατακαλόκαιρο με τη καλή σου ή σαν να το “έσκασε” ο Gandalf, θωπεύοντας με γαλήνια προστυχιά το κωλαράκι μιας μικρούλας Hobbitίνας… Διάλεξε όποια εικόνα θέλεις.
674 
