Οι Septic Flesh, για τους ελάχιστους που ενδεχομένως δε γνωρίζουν, είναι μία από τις κορυφαίες εγχώριες μπάντες ακραίου metal μαζί με τους Rotting Christ και τους Nigthfall, που αποτελούν και μεγάλο εξαγώγιμο προϊόν εδώ και πολλά χρόνια.
Στα 24 χρόνια ύπαρξης τους και τα 9 άλμπουμ, μαζί με το παρόν, έχουν πετύχει αρκετά τόσο ως προς τον ήχο τους όσο και προς την απήχηση τους. Για την ιστορία μετά το εκπληκτικό “Sumerian Demons” του 2003 το σχήμα έκανε μία μεγάλη ανάπαυλα μέχρι την κυκλοφορία των επίσης επιτυχημένων “Communion” (2009) και “The Great Mass”(2011). Από τη στιγμή που επέστρεψαν το 2007, ωστόσο, διαπιστώνω ότι έχουν ακόμη μεγαλύτερη απήχηση.
Το στυλ πάνω- κάτω παραμένει ίδιο από το “Ophidian Wheel”, τουτέστιν αυτό που θα ακούσετε είναι death/black metal με οπερατικές και συμφωνικές προεκτάσεις, ήχο που έχει καθιερώσει το συγκρότημα τόσο από τον προαναφερθέντα δίσκο όσο και με το side-project των Chaostar. Οι συνθέσεις του παρόντος είναι μικρά έπη που κυμαίνονται από τρία έως έξι λεπτά και είναι αρκετά καλά στημένα και ηχογραφημένα. Οι ορχήστρες εγχόρδων και πνευστών έχουν πάντα την τιμητική τους και ο frontman Σπύρος Αντωνίου είναι πιο βόθρος από ποτέ, ενώ οι αρρωστημένες φωνητικές γραμμές του Σωτήρη Βαγενά κάνουν, ως συνήθως, κάποιες φορές την εμφάνιση τους. Το δεδομένο είναι μετά από το ομότιτλο τραγούδι το πράγμα αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον γιατί μέχρι εκείνο το σημείο τα πηγαίνουν απλά καλά. Επίσης, ο ήχος των ηλεκτρικών οργάνων είναι κατιτίς πιο μαλακός ίσως από τους υπόλοιπους δίσκους, δίνοντας χώρο στις ορχήστρες να καθοδηγούν τις συνθέσεις. Πολλές φορές, βέβαια, γίνεται ένας μικρός χαμός όταν τα δύο αυτά στοιχεία συγκρούονται, αλλά το συμφωνικό στοιχείο είναι πλέον κυρίαρχο, και εκεί έγκειται η ένσταση μου.
Οι Septic Flesh είχαν ολόκληρους δίσκους χωρίς καν την παρουσία ορχήστρας, ενώ τώρα φαίνεται τα ποντάρουν κυρίως σε αυτήν και να τη βάζουν πιο πάνω. Εντάξει, πιστεύω ότι αρκούντως πειραματίζονται στους Chaostar με αυτό και ότι θα ήταν καλό να μη “ρίχνουν” τις κιθάρες τους στην παραγωγή, γιατί ας μην ξεχνιόμαστε το βασικό συστατικό είναι το death/ black (πείτε το όπως θέλετε) metal και εδώ φαίνεται ότι η παρουσία τους έχει λίγο “μαλακώσει”. Κατά τα άλλα οι Flesh κρατάνε τα στάνταρ σε υψηλά επίπεδα, αλλά δεν έχουν κάνει και καμία αλματώδη πρόοδο, πράγμα που είναι δίκοπο μαχαίρι. Αυτό που δεν έχω καταλάβει ακόμη είναι γιατί ο υπόλοιπος κόσμος θυμήθηκε το συγκρότημα μετά το τελευταίο reunion του, ενώ είχε αξιοπρεπέστατες δουλειές μέχρι και εκείνο το σημείο…
680 
