Είπα κι εγώ… Δεκαοχτώ τραγούδια; Βλέποντας μέση διάρκεια γύρω στο ενάμιση λεπτό, δεν χρειάστηκε και πολύ μυαλό να ψυχανεμιστώ τι παίζει εδώ μέσα.
Κάφρικο punk/ thrash στα όρια του grind από τους Birth A.D, ένα τρίο από το Texas που προφανώς για ξεκαύλωμα και χωρίς πολλά-πολλά, είπαν να κάνουν ένα δισκάκι… έτσι να υπάρχει βρε αδερφέ.
Γκάζι στο φουλ, riffs της πρώτης πρόβας, ακατάπαυστο tapa tupa or die φάση, σαν να κάνουν πρόβα οι Municipal Waste, Sodom, Nuclear Assault, S.O.D, D.R.I. μαζί, γαμώ-τη-ζωή-μου στίχοι από τον μπασίστα Jeff Tandy (ωραίος, θυμίζει Suicidal Tendencies), teleshoots και movie samples να παρεμβάλλονται, καλός ήχος για το είδος μια και όλα μπορεί να ακούγονται χαοτικά αλλά δομημένα και γενικώς τέχνη για ημίτρελους “ρε καραγκιόζη λάιντσμαν, δεν είδες το τσεντρεφόρι; Δέκα μέτρα οφσάιτ ήταν, γαμώ την καράφλα σου” εικαστικούς θιασώτες.
“Wrong Again”, “No Man” προκαλούν κάποιες σχετικές δονήσεις, αλλά γενικά το album απευθύνεται σε πολύ συγκεκριμένα αυτιά. Προσωπικά θα έλεγα ότι είναι συμπαθητικούλι, έχει αρετές, ακούγεται παραδόξως μη ενοχλητικό αλλά αν πας να το συγκρίνεις με πολύ πρόσφατες εγχώριες μας δημιουργίες, θα σε συμβούλευα να μην προσπαθήσεις καν να το θέσεις υπό επεξεργασία στο νου σου. Είναι πολύ πίσω για να συγκριθούν με τα διαμαντάκια μας War Device ή Nuclear Terror ή Fatal Mutiny (τυχαία παραδείγματα), συνθετικά.
602 
