Ορκισμένος μεταλλάς ο υπογράφων, κατάλαβε από πολύ νωρίς μια αξιωματική ουσία μέσα στις τόσες άλλες που εμπεριέχει ως έννοια, ειδικά αυτή η μουσική.
Αυτή που το κάνει να λειτουργεί ως δίαυλος επικοινωνίας με άλλα είδη, “θεσμοθετημένα” ως ξένα προς αυτό, καταλήγοντας πολλές φορές στο συμπέρασμα αναιρέσεως αυτής της “εξειδίκευσης”. Η απλή σοφία ότι “όλα είναι νότες” τελικά.
Φυσικά, ως ορκισμένος οπαδός, θα σου εξομολογηθώ και κάτι. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά να μη σου λέω και ψέματα. Μπορεί να διδάχθηκα ανά δεκαετίες για την εξελικτική πορεία του γενικότερου rock, από τις πιο ακραίες μέχρι τις πιο “άrockες” απολήξεις του, ότι είναι η βάση αυτού που είμαι σήμερα μουσικά, αλλά θα στο πω. Νιώθω ξένος με αυτές τις ρίζες, σπανίως με αντιπροσωπεύουν και αναρωτιέμαι πάμπολλες φορές αν υπάρχει κοινό, στο σήμερα, που να ασχολείται με μουσική ανάλογου ύφους…
Μεγάλος πρόλογος, ε; Ε, κάποιος λόγος θα υπάρχει. Κι αυτός δεν είναι άλλος από ένα πάρα (μα πάρα) πολύ όμορφο δισκάκι με έξυπνο artwork που έπεσε στα χέρια μου, από τους Αθηναίους με το περίεργο όνομα Duoyu, το “Atomic Clock”. Ένα σύνολο τραγουδιών, που πλέουν σε κύματα μελαγχολικής αισιοδοξίας, ανάλαφρα, μελωδικά και πολύ ταξιδιάρικα.
Η μουσική των Duoyu θα έλεγα ότι είναι pop-oriented rock (ή rock-oriented pop, διάλεξε), άρτια παιγμένη, μακριά από εμπορικές ιδιοτέλειες και τσιχλοτραγουδάκια που θεωρούν ως pop καθυστερημένοι ιθαγενείς μεσογειακής χώρας, έχει πολλά prog στοιχεία (άκου το “Faretra” που βρωμάει 70ίλα) και ποικιλία στις διαθέσεις του. 70’s Hendrix-ικό rock, διάσπαρτα “κόλπα” από Red Hot Chili Peppers, μερικές προσεγγίσεις στο ελληνικό rock των Ξύλινων Σπαθιών, post rock πινελιές, ενώ μου ήρθαν άπειρες φορές στο μυαλό οι Chumbawamba (ζντόϊνγκ) και οι Willard Grant Conspiracy, κυρίως εξαιτίας της τρομπέτας του Χρήστου Ατζινά. Πλήρης συναισθηματισμός και ποιητική, παθιασμένη η ερμηνεία των φωνητικών του Γιώργου Κατακουζηνού, ο οποίος βγάζει πολλά ηχοχρώματα με την “μασκαρεμένη” τεχνική του στην κιθάρα και άριστοι στα καθήκοντά τους οι δυο που έχουν αναλάβει τους ρυθμούς, ο Κώστας Σαμαράς (μπάσο) και ο Ιωσήφ Μπαγετάκος (drums αλλά βοηθά και με back vocals), καλοί παίχτες και οι δυο τους.
Με ζεστό, αναλογικό ήχο από τον Jimmy Spliff (Nightstalker, The Last Drive), τα “Warm”, “Accelerando”, “Blind Barbara”, “Love Boat”, “She’s There” αλλά και όλα τα υπόλοιπα που δεν αναφέρονται, ακούγονται πάρα πολύ ευχάριστα, πιστεύω ότι θα ακουστούν αρκετά σε μεταμεσονύχτια, ήσυχα μπαράκια των αστικών μας κέντρων, στα οποία οι Djs δοκιμάζουν και κάτι μη ασφαλές. Σε μια έκλαμψη υπερθετικότητας του νου μου, τους φαντάστηκα σαν ένα μεξικάνικο alter ego των Ziggy Was.
Οι Duoyu με κέρδισαν, θεωρώ το “Atomic Clock” απολαυστικό και όπως το κόβω, θα κερδίζει πόντους σε κάθε μελλοντική ακρόαση. Συγχαρητήρια.
615 
