Μετά την σαββατιάτικη κραιπάλη και έχοντας αναλάβει εθελοντικά να καλύψω το εν λόγω live σύρθηκα ως το γραφικό Κύτταρο για να παραστώ σε αυτήν τη γιορτή της νεολαίας. Και αφού ήπια το κερασμένο σφηνάκι τεκίλας για να ξυπνήσω, έπιασα τη γωνίτσα μου και κούρνιαξα με τις ωτοασπίδες στα πονεμένα μου αυτιά.
Η διοργάνωση αρκούντως τυπική και πριν προλάβω να επισκεφτώ την τουαλέτα, ανεβάζει περί τις 8, υπό την απειλή όπλου μάλλον, τους πιτσιρικάδες Sneakers Ate Mars (Snickers Ate Mars?). Τα παιδιά βαράνε ανηλεώς ένα πράγμα ανάμεσα σε metal και beat-down hardcore, θυμίζοντας γκρουπ όπως August Burns Red και ακόμη και τους Fall of Man και σίγουρα δείχνουν να έχουν τα φόντα να το κάνουν σωστά. Ο frontman Μάκης είναι σωστός βόθρος και αρκετά μυώδης κατά τα καθιερωμένα, ενώ υπόλοιπα παιδιά είναι αρκετά άνετα με τα όργανα τους (όχι αυτά ρε γελοίοι). Θεωρώ ότι τους αδίκησε λίγο ο ήχος στα drums. Ίδωμεν.
Και πριν καν ξεστήσουν οι SAM ακολουθούν με καθυστέρηση ελάχιστων λεπτών οι επίσης νεολαίοι North Sore Lioness που μπαίνουν αρκετά δυναμικά στο ρινγκ. Το κουιντέτο αυτό έχει πιο ελαφρύ ήχο από τους προηγηθέντες και αρκετά πιο γωνιώδη. Συμπαριστάμενος ανώνυμος φίλος διέγνωσε τους Thrice στον ήχο των παιδιών, που εναλλάσσουν φωνές και ρυθμούς πολλές φορές σε ένα τραγούδι. Επίσης πολύ καλά τεχνικά καταρτισμένοι οι NSL αλλά έχω να πω ότι δύσκολα μου έμενε κάτι με όλες αυτές τις εναλλαγές. Παρόλα αυτά καλή εμφάνιση.
Και ήρθε η ώρα των θεόμουρλων Day Oof, οι οποίοι ειδικά για απόψε έχουν πίσω από τα drums τον drummer-ρεζέρβα ανάγκης των Sneakers Ate Mars. Και αρχίζει η παράνοια. Κατ’ αρχήν αν ξαναδώ αυτό το κοτόπουλο θα το πυροβολήσω γιατί με αποσυντονίζει. Ο κόσμος από κάτω ωστόσο το διασκεδάζει αρκετά καθώς τραγουδάει, ανεβαίνει στη σκηνή και επιδίδεται σε stage diving και crowd surrfing. Το κουαρτέτο δε χάνει νότα ακόμη και με τον έκτακτο drummer. Για τους μη μύστες τα τυπάκια παίζουν καλοδουλεμένο και διαολεμένο skate punk και σίγουρα είναι αεικίνητοι επί σκηνής και αν μη τι άλλο ανετότατοι. Στη εμφάνιση τους προσθέτουν και οι μεταξύ τους και κατά τρίτων μπηχτές ιδιαίτερα του frontman τους, Mike (Μιχάλη τω ελληνιστί), αλλά και του υπόλοιπου γκρουπ.
Η εμφάνιση τους είναι κάπως μακρότερη χρονικά από των υπολοίπων, αλλά απ’ ότι διαπιστώνω αυτό δεν ενοχλεί κανένα. Στα συν ότι ο αγαπούλης Μιχάλης κράτησε τα παντελόνια του στη θέση τους. Σίγουρα μια αρκετά επιτυχημένη εμφάνιση για τους Day Oof, όπως φάνηκε και από τον κόσμο που συγκέντρωσαν. Ο οποίος έδειχνε κακήν κακώς να αραιώνει αρκετά μετά από την αποχώρηση των Oof.
Το τρίο των Overjoyed παίζει πάλι punk rock αλλά σε πιο ήπιους τόνους από αυτούς των Day Off, θυμίζοντας πολλά πράγματα, ανάμεσα σ’ αυτά τους Green Day και τους Rancid, που τους τίμησαν, μάλιστα, με ένα σύντομο περασματάκι στο “Time Bomb”. Με κάποια λαθάκια στην αρχή οι Overjoyed έχουν ένα καλοστημένο set που άλλοτε καταφεύγει στην απλότητα των Green Day φλερτάρει με το ska. Απλοί αλλά όχι απλοϊκοί.
Και επιτέλους ανεβαίνουν στη σκηνή οι headliners Bad Bid. Η καλοκούρδισμένη 8-μελής και ενίοτε 9-μελής ska μηχανή αποδίδει τα μάλα υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, πόσο μάλιστα την αποχώρηση μεγάλου μέρους του, κατά τα άλλα, ανυπόμονου κοινού. Ας είναι. Οι Bad Bid το μόνο πράμα που προφανώς δεν τους λείπει είναι πρόβες, γεγονός που είναι εμφανέστατο από κάθε μέτρημα και κόψιμό τους. Σίγουρα είναι σε πολύ καλή φόρμα και πολύ περισσότερο ο frontman τους και διοργανωτής, Χρήστος, που είναι εγγυημένα ντοπέ (δώσε και σε μας κάτι ρε ψηλέ). Οι Bid επιχειρούν ακόμη και διασκευές στους Beatles και, άκουσον άκουσον, Limp Bizkit, για σας τους κομπλεξάρες που λέγατε ότι δεν ακούγατε ποτέ και σας είδα να τραγουδάτε. Σε κάποια τραγούδια προσκαλούν στη σκηνή και πρώην μέλη τους για να δώσουν ένα χέρι βοηθείας σε όλη αυτήν την υπερπαραγωγή.
Εν πάση περιπτώσει, η μία ώρα που βαρέσανε οι headliners θα έλεγα ότι πέρασε πολύ ευχάριστα και γρήγορα παρ’ όλη την κούρασή μου. Κρίμα για τους εξυπνάκηδες που την κάνανε.
552 
