Πριν ένα χρόνο, υποδέχτηκα με χαρά το ντεμπούτο των Αμερικανών The Lone Crows και το συνδυασμό desert και 70s bues rock και τώρα, χωρίς να χάσουν δευτερόλεπτο έρχονται με το δεύτερο τους album, “Dark Clouds”.
Ο χρόνος που πέρασε μάλλον, βρήκε τους οργανοπαίχτες του group, να ακούνε πολύ Gary Moore και Stevie Ray Vaughan ενδεχομένως, αφού η bluesιά είναι πιο εμφανής τώρα και αυτό που ο μέσος ακροατής θα ονόμαζε stoner έχει παραγκωνιστεί.
Τα κιθαριστικά solos δίνουν και παίρνουν, ενώ μπάσο και τύμπανα φτάνουν στα όρια του soul και funk κάποιες στιγμές, κάνοντας γοφούς να περιστρέφονται.
Η φωνή του Barbeau είναι καταπληκτική για το στυλ αυτό και η κιθάρα μοιάζει να φλερτάρει ιδιαίτερα με βιρτουόζους τύπου Carlos Santana.
Το ομώνυμο “Dark Clouds”, η μπαλάντα “Speechless”, το hard rock “Midnight Show” και το επικό “The Dragon” που θυμίζει λίγο από Lonely Kamel και Samsara Blues Experiment, καθιστούν αυτό το album κάτι το άκρως ενδιαφέρον και απαραίτητο προς άκουσμα.
Αυτή τη φορά, συναντάμε πολύ διαφορετικά τα κοράκια, πιο ερωτικά και αισθησιακά και με κέφι για απέραντο μουσικό “πίρι πίρι”.
Μάλλον, κατέληξαν εκεί που ήθελαν, κυκλοφορώντας ένα πολύ όμορφο σύγχρονο blues rock διαμαντάκι, που θα ικανοποιήσει τους φίλους του είδους εύκολα!
617 
