Η αλήθεια είναι ότι είχαν περάσει αρκετές γκρι σκέψεις από τον νου μου, όταν πριν δυο χρόνια είχε κυκλοφορήσει το “Live You To Death” των θρύλων Vicious Rumors.
Δεκαετίες καριέρας είναι αυτές, από ατυχίες το “μωρό” του Geoff Thorpe (ιδρυτής και κιθαρίστας – γεια σου ρε τιτανοτεράστιε, τα πάντα όλα, λέμε), τις είχε με το παραπάνω, πέρασαν τα χρόνια, είπα “πάει, τελείωσαν κι αυτοί, σύνταξη βλέπω…”
Και να σου πέρυσι, με αλλαγές στη σύνθεση (και για πρώτη φορά στην ιστορία τους με μέλη καταγώμενα από την Ευρώπη, τον Σλοβένο μπασίστα Tilen Hudrap και τον Ολλανδό τραγουδιστή Nick Holleman), κυκλοφορούν το συμπαθέστατο “Electric Punishment” με το οποίο έδειξαν ότι βαστάει ακόμη η περδικούλα τους και γιορτάζουν την 35η επέτειο τους με το γαμάτο sequel “Live You To Death 2 – American Punishment”.
Σχεδόν έκλαψα με την εισαγωγική πεντάδα ύμνων, κατ’ ευθείαν από το “Digital Dictator” του 1988 (“Digital Dictator”, “Minute To Kill”, “Towns On Fire”, “Lady Took A Chance” -εξαιρετικά αφιερωμένο Ανθρωπίνα μου!- και “Worlds And Machines”), ενdoomίστηκα με το ultra heavy power του “I Am The Gun” και του ομότιτλου “Electric Punishment”, ενώ εξεπλάγην με τις σπουδαίες επιλογές από albums όπως το ομώνυμο “Vicious Rumors” του 1990 (“Don’t Wait For Me”, “World Church”, “Hellraiser”), το “Welcome To The Ball” του 1991 (“You Only Live Twice”, “Mastermind”) και μου σηκώθηκε η τρίχα από καύλα στον επίλογο, που δεν είναι άλλος από το “Soldiers Of The Night”, από το λαμπρό debut της παρέας αυτής, πίσω στο προϊστορικό 1985.
Σπουδαίο υλικό και φυσικά αυτή η πεντάδα, το τιμά και με το παραπάνω. Συγκινητικές οι εκτελέσεις, τρομερές οι ερμηνείες του Holleman σε συνθέσεις που σφραγίστηκαν από το αγλάϊσμα του Μεγάλου Εκλιπόντος Carl Albert, πανάξιος συνοδός στη δεύτερη κιθάρα ο Bob Capka, ενώ τα περήφανα νιάτα, οι Thorpe και Larry Howe (από τους μελωδικότερους των τουμπερλεκιστών που ανέδειξε το heavy fakkin’ metal εκ της γενέσεως του), σε εξαιρετική φόρμα, συνεχίζουν να χαρίζουν στιγμές ακουστικής ηδονής.
Ο ήχος είναι τρομερός και η κυκλοφορία αυτή δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα χειμαρρώδες live ντοκουμέντο, από μια αυθεντικότατη μπάντα που στο σήμερα, συνεχίζει και παραδίδει μαθήματα επαγγελματισμού, έμπνευσης και ψυχής. Τα σέβη μου κι ένα καφάσι μπύρες παρακαλώ.
657 
