Πέμπτο full length για τους Ιρλανδούς χούλιγκανς, οι οποίοι εδώ και είκοσι περίπου χρόνια, ξεκινώντας από το brutal death, έχουν χωθεί βαθιά μέσα στο grindcore και συνεχίζουν να διαπράττουν τα μουσικά τους εγκλήματα, με κύριο θύμα φυσικά, την μελωδία και τη χαρά στην ακραία μουσική.
Καταιγιστικό, ισοπεδωτικό και ακραιφνώς βάρβαρο, το “Pessimist” δεν σηκώνει και πολλές αναλύσεις. Δεκατέσσερα “τραγούδια”, μικρής διάρκειας, από τέσσερις χασάπηδες του διπλανού κρεοπωλείου, που πήραν την ορμή των Napalm Death, την εκτελεστική ακρίβεια των Cannibal Corpse και το attitude ολέθρου που αποπνέουν οι Krisiun όταν αμολιούνται σαν τσοπανόσκυλα και τα μετουσίωσαν σε ένα album ολοκληρωτικά χαοτικό.
Βαρύτατα και ταχύτατα τα riffs των Bill Wheelan (ο οποίος ξεσκίζεται και φωνητικώς, με τη βάρβαρη εκφορά των σαλεμένων στίχων του) και Steve Maher, βομβαρδιστικοί ρυθμοί από τον Johnny King (drums – ex Altar Of Plagues) ο οποίος ανήκει στη σχολή “σε-πιάνω-σε-γαμάω-και-κουδουνάκι-δεν-έχει” και Steve Finnerty (μπάσο) που παίζει Slayerικά τις γραμμές του και αρκετά καλός ο ήχος, που αναδεικνύει τις όποιες τεχνικές λεπτομέρειες μέσα στον γενικευμένο χαμό.
“Broken Spectre”, “Impaled Upon Your Zodiac”, “Solstice Of Homicide” και άλλα τέτοια χαριτωμένα, εξώφυλλο από τον Manuel Tinnemans (Deathspell Omega – Αποτάσσομαι!) και αν είσαι από αυτούς που άνετα θα άνοιγες το κεφάλι συνανθρώπων σου επειδή σε πείραξαν οι γίγαντες το μεσημέρι ή γενικά σου γυρνάει η βίδα καθ’ εκάστην και αργία, έπεσες στην περίπτωση. Για τους υπόλοιπους, συνίσταται ανάλογα με τον βαθμό bloodthirst έκαστου. Απόλυτο fit για να “ψέλνεις” σε όμορφες υπαλλήλους δημοσίων υπηρεσιών, ένα δευτεριάτικο πρωινό.
566 
