“Original” Παγανιστικοί ρυθμοί, η οποίοι μας έρχονται αυτή τη φορά από την ερωτεύσιμη Γαλλία και τους Stille Volk.
To “La Pèira Negra” είναι το έκτο studio album της μπάντας, plus φέτος έκλεισαν 20 χρόνια μουσικής πορείας (say “aw”).
Ακουστική και ψαλμωδική (ε, όχι που δε θα ‘ταν..) η φάση κυρίως και αρκετά έως εντελώς τελείως ritualistic και μυστικιστική. Μας υπνωτίζουν να τρέχουμε όπως μας γέννησε η μάνα μας σε χωράφια με καλαμπόκια και δεν παίρνουμε χαμπάρι..!
Υπάρχει περίπτωση παρόλο που έχει τελειώσει ο δίσκος να έχεις την εντύπωση ότι άκουγες το ίδιο κομμάτι τόση ώρα, ενώ εντάξει έχει 8… αλλά αυτό είναι different story. Πολύ “περιορισμένο” album σκέφτηκα (…βιάστηκα, εσύ μη βιάζεσαι ακόμα) και καπάκια ότι θα το προτιμούσα instrumental και χωρίς γάλα και ότι θα μπορούσαν να είχαν κάνει λαγούς με πετραχήλια και όλες αυτές τις συνήθεις ξινίλες. Επίσης δεν μπορούσα να “δω” το έξτρα παρθένο αιθέριο έλαιο δημιουργικότητας πουθενά και σε τίποτα. Προσπάθησα να το εντοπίσω, αλλά τελικά δεν τα κατάφερα και προφανώς κουράστηκα κάπως εγκεφαλικά, οπότε έφαγα ένα μήλο, έκανα μια βόλτα στο χολ και τέλος κάθισα πάλι στην τρομακτικά αναπαυτική μου καρέκλα και είπα: “Δεν είναι αυτό το θέμα! Δεν θέλουν να δείξουν artistic έκφραση και *φιλελευθερισμούς*! Α! Ααα…” και έτσι κόλλησα και το “περιορισμένο” πακέτο, το οποίο μετά συνδέθηκε με όλα τα υπόλοιπα κτλ.
Λοιπόν-λοιπόν-λοιπόν: “La Pèira Negra” = η μαύρη πέτρα. Ένα ατμοσφαιρικό blend από μεσαίωνα, κέλτικο πολιτισμό, Προβηγκία και σκοταδισμό. Καταιγισμός από φλάουτα, γκάιντες, βιολιά, hurdy-gurdy, παραδοσιακή σουηδική nyckelharpa, ακόμα και μπουζούκι και μαντολίνο κ.α (..πολλά). Εικόνα: Μάλλον κάθονται όλοι μαζί γύρω από τη φωτιά σε ένα random δάσος και αναμέλπουν προς τιμήν μιας ανώτερης δύναμης – υπνωτιστικοί καπνοί/θρόισμα των φύλλων (?). Αν προσέξεις τα δύο πρώτα κομμάτια είναι τέρατα μονοτονίας, μετά αρχίζουν και “ανοίγονται” οι εντάσεις και οι ενέργειες σταδιακά μέχρι που φτάνουμε στα “La Foret Gorgone”, “De Lichen” και “En Occulz”, στα οποία νιώθουμε και την κορύφωση του πολύ ιδιαίτερου, μυσταγωγικού mood.
Η μουσική των Stille Volk έχει μια βασική πηγή και ρίζα, δεν είναι *περιορισμένη* (με την έννοια που το σκέφτηκα). Ναι ok, “θα μπορούσαν” να είχαν κάνει *λαγούς με πετραχήλια* (insert προτίμηση), αλλά έκαναν ΑΥΤΟ, διάλεξαν να κάνουν ΑΥΤΟ, ήθελαν να κάνουν ΑΥΤΟ, δική τους η έμπνευση και το χωνάκι παγωτό..! Απορώ ώρες-ώρες δηλαδή…! Δεν έχουν να αποδείξουν κάτι και δεν χρειάζεται. Να δημιουργείται ό,τι και όπως θέλετε και να μην περιορίζεστε για να μην σας *περιορίζουν*.
Έτσι μου θύμισε παραμύθι με απρόσμενο, αβέβαιο (μπορεί και happy) τέλος. Ένα από αυτά τα παραμύθια που πάντα κρατάει κάτι για τον εαυτό του, σε αφήνει να ξέρεις ότι δεν μπορείς να τα μάθεις όλα, αλλά σου λέει όλα τα “υπόλοιπα”, τα οποία ίσως εάν τα είχες σκεφτεί παραπάνω να έβρισκες όσα δεν θέλει να μάθεις.
Αυτά.
750 
