Μια μπάντα που έχει αναγνωριστεί στο κύκλωμα ως μια πιο τις πιο ελπιδοφόρες στο χώρο του ευρύτερου heavy metal, οι Ιρλανδοί Darkest Era, κυκλοφορούν το δεύτερο album τους “Severance”, συνεχίζοντας μια επιτυχημένη πορεία που περιλαμβάνει δυο EP και το πολύ συμπαθητικό ντεμπούτο τους “The Last Caress Of Light” του 2009, το οποίο τους έδωσε αρκετές εύφημες μνείες.
Η μουσική τους είναι βασισμένη στο αργόσυρτο doom metal, με κυρίαρχη επιρροή τους Primordial αλλά με πάρα πολλά διάσπαρτα στοιχεία των Iron Maiden και Thin Lizzy, το album είναι ουσιαστικότατο, δημιουργικότατο και μελωδικότατο. Υπέροχα, δυνατά και καθαρά φωνητικά από τον Krum στο ύφος απαγγελίας του Alan Averill των Primordial αλλά με εντελώς προσωπικό ύφος, τονίζουν το επικό στοιχείο των αργόσυρτων συνθέσεων και ακούγονται συναρπαστικά. Απέριττα αλλά βαρύτατα τα riffs της Sarah Wieghell και του Ade Mulgrew που μοιράζονται τα ρυθμικά και τα lead (που βρωμούν Thin Lizzy και Iron Maiden) και όταν speedάρουν ακούγονται εξόχως ένκαυλα, όπως επίσης εύηχο ακούγεται και το συμπαγές background των Cameron Ahslund-Glass (drums) και Daniel O’ Toole (μπάσο) που ξεδιπλώνουν ανά στιγμές και λίγο πιο βάρβαρα θέματα.
Κομμάτια που ξεχώρισα, χωρίς να υπάρχουν εμφανή σκαμπανεβάσματα στα επίπεδα της ποιότητας μεταξύ τους, είναι τα “Sorrow’s Boundless Realm”, τα εξαιρετικά “The Serpent And The Shadow”, “Beyond The Grey Veil” και το “Scavenger”, με όλα να έχουν το δικό τους αυτόνομο ενδιαφέρον.
Συνολικά, το “Severance” αποτελεί άλλο ένα βήμα στην πολύ καλή πορεία που έχουν χαράξει τα τελευταία χρόνια οι Darkest Era και αν θέλεις άλλη μια μπάντα που να έχει μέσα της, τη βαρύτητα της επικής μουσικής συνυφασμένης με τη doom μελαγχολία, θα σου αρέσει αν και δεν υπάρχουν περιορισμοί ως προς το ακροατήριο που θα μπορούσε να δοκιμάσει την πρότασή τους. Πάρα πολύ καλό.
663 
