Η υπόθεση revival σηκώνει πολύ συζήτηση. Ειδικά δε, αν αναφερθούμε συγκεκριμένα στο rock και τις απολήξεις του, οι “ανακυκλώσεις” και οι “επαναφορές” στις χρυσές δεκαετίες του 1970 και 1980, ουδέποτε έλειψαν ως θεμελιώδη φαινόμενα, σε όλη τη συνέχειά του.
Τα τελευταία χρόνια και με την καλλιτεχνική έξαρση που επικρατεί στον πλανήτη μας, η προαναφερθείσα τάση παρελθοντικών παραπομπών, μέσω retro σχημάτων και ήχου που συνειρμεί λαμπάτους ενισχυτές, US desert τεχνοτροπίες και καουμπόϊκα καπέλα, τείνει να εξελιχθεί (αν δεν έχει ολοκληρωθεί) σε μέγα trend.
Η ουσία φυσικά είναι, ότι σε κάθε περίπτωση, όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Άλλωστε η παρθενογένεση σπανίζει στις μέρες μας, οπότε το ενδιαφέρον εστιάζεται νομοτελειακά εκεί που θα έπρεπε εξ’ αρχής. Στην μουσική. Κι εκεί οι Bloody Hammers δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία.
Το τρίτο album τους, “Under Satan’s Sun”, είναι -το λιγότερο- γευστικότατο. Ορθάνοιχτο στις επιρροές του, με αρκετή δόση προσωπικότητας, νοσταλγικό, με “ζεστό” ήχο και πολύ, πολύ όμορφα τραγούδια (έμεινα μαλάκας με τη φοβερή refrainοποιΐα). Είναι ένας εντελώς άμεσος δίσκος που αναμιγνύει το μελωδικό doom (μεγάλες δόσεις από Pentagram, Trouble, Black Sabbath), το horror rock του Alice Cooper, του Danzig, του Roky Erickson αλλά και το straight goth των Bauhaus, του Nick Cave, του David Bowie. Αν και όλα τα τραγούδια είναι “hit”άκια με όλη την έννοια του όρου, ψιλοξετρελάθηκα με τα “Welcome To The Horror Show”, “Dead Man’s Shadow On The Wall”, “The Moon-Eyed People”, “Death Do Us Part” ενώ εξαιρετικά είναι τα “The Last Alarm” και το επιλογικό “The Necromancer”.
Πολύ καλά φωνητικά, με μια southern χροιά απο τον μπασίστα Anders Manga, γαμάτα doom riffs από τον κιθαρίστα Bill Fischer, λιτό, στακάτο και συμπαγές το drumming του Doza και “καλοσυνάτα” hammond/ πλήκτρα από την Devallia, που συμβάλλει με τον τρόπο της στο retro συναίσθημα.
Οι Bloody Hammers στο “Under Satan’s Sun” μου άρεσαν πολύ. Ηχητικώς και με μια προσέγγιση σε μπάντες όπως τους The Devil’s Blood, Blues Pills κ.ο.κ., είναι μια πολύ καλή συνοδεία για το ποτό σου, για χαλαρές καταστάσεις υπό νοσταλγικούς στοχασμούς με αρχή, μέση, τέλος, εξαιρετικά sing-along refrain και φοβερή ατμόσφαιρα. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Από τα καλύτερα σχήματα στη φάση τους και σίγουρα προς στιγμήν στην προσωπική best λίστα. Σε αρκετά υψηλή θέση επί του παρόντος.
577 
