Για τους θιασώτες του symphonic/ gothic/ female fronted metal ύφους, οι Γερμανοί Xandria του κιθαρίστα Marco Heubaum, δεν ήταν ποτέ απλά μια φωτοβολίδα.
Συνήθως σε υψηλά ποιοτικά επίπεδα και παρά το (παρηκμασμένο πλέον) trend του ύφους στα χρόνια που ζυμώθηκε το style, η ποιότητα αυτού του σχήματος, απείχε παρασάγγας από τη γενικότερη φιλοσοφία της χρήσης γυναικείων φωνητικών για χίλιους άλλους λόγους, εκτός των μουσικών, κάτι που τελικά τους τίμησε με την ταμπέλα της αξιοπρέπειας.
Στο έκτο τους album με τίτλο “Sacrificium” ακολουθούν την πεπατημένη τους οδό. Η αλήθεια είναι ότι η φυγή της Manuela Kraller (ενός σπουδαίου λαρυγγιού), θα μπορούσε να προξενήσει επιφυλάξεις. Η αλήθεια είναι ότι απλά, δεν υπάρχει κανένας λόγος να συμβεί αυτό. Η νέα Dianne Van Giersbergen (απολύτως καμία σχέση με την Θεοθεά Anneke, εκτός κι αν μας το κρύβουν), είναι επαρκέστατη στα καθήκοντα της, διαθέτει φωνάρα μεγάλου εύρους και καλύπτει όποια συμφωνική/ soprano απαίτηση των συνθέσεων. Συνθέσεων μεγαλεπήβολων, big sound oriented (ως είθισται στο style που αναφερόμαστε) που είναι εντιμότατες, μελαγχολικές ωσάν soundtrack, με ρομαντικές ατμόσφαιρες, καθεδρικά πλήκτρα από τον ίδιο τον Marco που διανθίζονται από τα βαριά, doom riffs στις κιθάρες αυτού και του Philip Restemeier, οι οποίοι ακούγονται πάνω απ’ όλα χαλαροί στις ιδέες τους, ενώ η βάση που επιχειρούνται όλα αυτά, ανήκει στους εξαίρετους μουσικούς που ακούν στα ονόματα Steven Wussow (μπάσο) και Geritt Lamm (έχει σχέση με φημισμένο αριστερό back; Δεν έχω ιδέα), ακριβέστατοι στους ρόλους τους.
Ηχητικά, το ”Sacrificium” δεν έχει το παραμικρό ψεγάδι, όλα ακούγονται διαυγέστατα και κομμάτια σαν τα “Dreamkeeper”, “The Undiscovered Land”, το Therion way power “Betrayer”, “Little Red Relish”, “Our Neverworld” και “Sweet Atonement” είναι γεννημένα για hit.
Αν βαρέθηκες τις δαντέλες της Karja Kourounen ή το hype των Lacuna Coil και Within Temptation και θέλεις κάτι δυναμικό, ευαίσθητο, ρομαντικό και πάνω απ’ όλα εύηχο να περάσεις την ώρα σου ευχάριστα ή βρε αδερφέ άλλαξες γνώμη και είπες να το τουμπάρεις πρώτα το γκομενάκι και μετά να το γυρίσεις σε Carcass ανοίγοντας το φερμουάρ σου, σου το προτείνω ανεπιφύλακτα. Για τον υπογράφοντα, που θεωρεί ως υπέρτατη πράξη ρομαντισμού την προσφορά παστουρμά στην/στον σύντροφο, πάρα πολύ καλό.
694 
