Το κουαρτέτο των Kal-El έρχεται με το ντεμπούτο του να δείξει πως και οι Νορβηγοί μπορούν να stonerίσουν.
Με σαφείς Kyuss αναφορές, οι Kal-El προσφέρουν απλόχερα “βρωμιά” και τοπία από την έρημο, έχοντας φυσικά τις ανάλογες ‘70s επιρροές.
Σημείο των καιρών η συνεχής παραγωγή τέτοιων συγκροτημάτων, που εν τέλει φτάνουν τον ακροατή σε ένα τέλμα, μιας και μέσα από πάμπολλες επιλογές, λίγα σχήματα θα καταφέρουν να βρουν το δρόμο στις ανάλογες δισκοθήκες. Για να αποφευχθεί λοιπόν η προσπέραση ενός album, θεμιτό είναι οι μπάντες που αποφασίζουν να ασχοληθούν με τον ευρύτερο desert ήχο να έχουν στα χέρια τους πολύ καλά τραγούδια. Διότι όσες δεν έχουν, απλά θα περάσουν απαρατήρητες.
Οι Kal-El λοιπόν, παρότι διόλου κακοί, είναι ιδιαίτερα προβλέψιμοι και με τον ανταγωνισμό που έχει ενταθεί στο εν λόγω ιδίωμα, δε νομίζω πως υπάρχει η υπομονή για κάτι “απλά καλό”.
Μέσα από τις οκτώ συνθέσεις του, το “Pakal” δείχνει την καλή του διάθεση απέναντι στις stoner καταβολές του, παρουσιάζει τις Sabbathικές επιρροές του (όπως όλοι άλλωστε) και φλερτάρει με την space ψυχεδέλεια των Hawkwind, δίχως όμως να έχει σα σύνολο τα φόντα για να τραβήξει από το σβέρκο τον ακροατή. Ίσως αν υπήρχαν περισσότερα κομμάτια σαν το “Fire Machine”, αλλά ένας μονάχα κούκος δε φέρνει την άνοιξη…
Οι λάτρεις του είδους θα βρουν θετικά στοιχεία, αλλά το πιθανότερο να το προσπεράσουν ύστερα από 2-3 ακροάσεις.
1092 
