Soundtruck, Desert Dingos (09/05/2014) Koo Koo Club

Κυνηγημένοι από κάτι παλιόσκυλα της ερήμου, βγήκαμε στην εθνική και πέσαμε πάνω στο… τριαξονικό. Η σύγκρουση ήταν καθοριστική. Εμείς οι παθόντες επιβιώσαμε ανανεωμένοι.

Το πιο καλό με το Κοο Κοο Club ως συναυλιακό χώρο -πέρα από την αισθητική πλευρά- είναι η λειτουργικότητά του. Μπορεί ένα καταγώγιο να έχει κάποια γοητεία, αλλά στην πραγματικότητα ο ήχος χρειάζεται να ακούγεται καθαρά και το περιβάλλον να μην κουράζει, αλλά να προδιαθέτει για ωραίες βραδιές. Αυτό είναι που καταφέρνει το Koo Koo και μάλιστα όχι μόνο για το ροκ ν΄ρολ, αλλά και για άλλα είδη ζωντανής μουσικής. Το κοινό περίπου 200 άτομα, προϊδεασμένο (μεγάλο μέρος τους από τον κύκλο των headliners) και ήδη ζεστό.

Όταν λοιπόν λίγο πριν τις 11:00 ανέβηκαν στη σκηνή οι Desert Dingos (σημαίνει κάτι σαν “αγριόσκυλα της ερήμου”), o Jack και η Heineken (σπόνσορες του χώρου), είχαν κάνει καλά τη μισή δουλειά. Την υπόλοιπη, το να ξεκινήσει και να αρχίσει να ανεβαίνει ο live παλμός, ανέλαβαν και έφεραν σε πέρας οι Dingos.

Με αυτοπεποίθηση που εξαφάνιζε το όποιο τρακ και τα επουσιώδη λαθάκια, η νεόκοπη ως μπάντα τετράδα αποδείχθηκε ιδανικό support. Τα δικά τους κομμάτια άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις ανάμεσα από πετυχημένα επιλεγμένες διασκευές. Με κύρια όπλα τη χαρακτηριστικά νευρώδη φωνητική ερμηνεία του Johnny “Rebel” Vazoura, τους προσηλωμένους στα όργανά τους George Kolios (κιθάρα, φωνητικά) και Jimmy Yannopoulos (μπάσο, φωνητικά) και οπισθοφυλακή έναν αδυσώπητο ντράμερ (George Djerefos), κινήθηκαν σε ένα καλοχωνεμένο ηχητικό περίγραμμα Skynyrd/ Black Label Society/ Black Stone Cherry, με δύο τουλάχιστον από τα δικά τους κομμάτια (Outcast, Bottle Of Whiskey) να ζητάνε απεγνωσμένα να δισκογραφηθούν δυνατά και καθαρά. Αν δουλέψουν τη σκηνική τους παρουσία, συνεχίσουν να προβάρουν και να δείχνουν την ίδια φλόγα, σύντομα θα δούμε από αυτούς ωραία πράγματα.

Desert Dingos setlist
Ιmpossible Ιs Οverrated
Touch Too Much (AC/DC)
Outcast
Dead Or Alive (Bon Jovi)
Βottle Οf Whiskey
Still Unbroken (Lynyrd Skynyrd) 
Βad Guy
Nightwalker
Lay Down (Priestess)
Walk The Line

Μετά 45 περίπου λεπτά, τα φώτα έσβησαν και εν μέσω μιας περίληψης ξηρού πάγου και λέιζερ οι Soundtruck ξεχύνονται με το “Feels Like Home” και μεταδίδουν από το πρώτο λεπτό τη σιγουριά του έμπειρου headliner που παίζει ανάμεσα σε φίλους. Η μπάντα που έχει ήδη μείνει στην ιστορία για εκείνο το πολύ καλό ορεκτικό support στους Skynyrd τον Ιούνιο του ’12, είναι όπως πάντα δεμένη και ορεξάτη.

Χωρίς φιοριτούρες, με έναν Νίκο Μελά να κατέχει τη σκηνή με κίνηση που θυμίζει Paul Rogers και Danny Joe Brown (ή κάποιο μακρινό ανήψι της οικογένειας Van Zant), τον “Billy The Kid” Παναγόπουλο να είναι όπως πάντα ένα δυναμό ενέργειας και διάθεσης και τον Δημήτρη “Lyko” Λυκάκη να συνέχει με τις μπασογραμμές του τον ήχο του… οχήματος, το γκρουπ έδειξε ακάθεκτο. Ο “καινούριος”, Greg Αποστολόπουλος, στη ρυθμική/lead/slide κιθάρα ήταν η ήρεμη δύναμη σε αντίθεση με τον αεικίνητο Billy και ο Μάνος Μάτσος πίσω από τα τύμπανα αντικατέστησε επάξια (αλλά δεν υποκατέστησε) τον Γιώργο Καλαϊτζόγλου (τραυματία σε τροχαίο, αλλά παρόντα στο κοινό και αναλαβόντα ιατρική αδεία τας μπαγκέτας στο “Straight To Hell”).

Οι Soundtruck μας έδωσαν όλα, και τα εννέα, κομμάτια του ντεμπούτου τους και ένα καινούριο (“Seniorita”), στρατηγικά πλαισιωμένα με ορισμένες από τις διασκευές που ορίζουν το classic rock. Δεν είναι καθόλου εύκολο ένα τέτοιο εγχείρημα, να βάζει κανείς δίπλα -δίπλα τα δικά του κομμάτια με τραγούδια- σταθμούς. Όμως ο σεβασμός του συγκεκριμένου σχήματος στο ύφος και την ουσία των πρωτοτύπων και η εκτελεστική τους δεινότητα (ακούς δυνατά και καθαρά αυτό που ξέρεις και βλέπεις μια ερμηνεία του, όχι ένα κακέκτυπο) πετυχαίνει κατευθείαν το στόχο: να αναδεικνύει την ταυτότητα των δικών τους κομματιών, καθένα από τα οποία ακούγεται ολοένα και πιο γνώριμο στο κοινό των συναυλιών καθώς επιδοκιμάζονται και βιώνονται σα να πρόκειται για κομμάτια με ηλικία δεκαετίας και όχι δισκογραφημένα μόλις δύο χρόνια πίσω.

Είναι σαφές ότι οι Soundtruck έχουν τη στόφα για να γράφουν στέρεα κομμάτια, που αντανακλούν ευλαβικά τις επιρροές τους, αφήνοντας όμως ένα σαφές προσωπικό αποτύπωμα. Τα “Ride On”, “High”, “Take It Easy”, “Straight To Hell”, αλλά και το καινούριο “Seniorita” είναι αδιάψευστα στοιχεία γι’ αυτό, τόσο έτσι όπως έχουν ηχογραφηθεί (δεν σου κάνει mastering στο δίσκο σου ο George Marino για πλάκα) και έτσι όπως αποδόθηκαν ζωντανά στο πάλκο του Koo Κoo. Οι διασκευές ήταν υπόδειγμα του πώς στήνεις ένα σετ-λιστ ικανό να δώσει στο κοινό μια δυνατή νύχτα. Σπουδαία επιλογή το “One Way Out” των Allmans, θαρραλέα το “Doom & Gloom”  των Stones, αναμενόμενη η ενίσχυση των southern αποχρώσεων με Skynyrd και ΖΖ Τop, καλώς εννοούμενο θράσος το “Gimme Shelter”, ιδανικό αποκορύφωμα τα “Fortunate Son” και το διπλό χτύπημα των θεών του ροκ ν΄ρολ AC/DC στο τέλος με “It’s A Long Way To The Top” και “Highway To Hell”.

Το κοινό έμεινε μέσα στο πνεύμα του live από την αρχή έως  το τέλος, σχεδόν δύο ώρες μετά, τραγουδώντας, πίνοντας και χορεύοντας (κάποιες μεγαλοκοπέλες που χτυπιούνταν με ένθεη μανία προσέδωσαν μια δόση ψευδοlifestyle αυτοπροβολής, αλλά τέτοια σημειολογικά δεν μειώνουν την γνησιότητα της βραδιάς). Είναι ωραίο να τελειώνει το live και να βλέπεις χαμόγελα διάπλατα, πάνω και κάτω από τη σκηνή. Οι δε Desert Dingos στην πρώτη γραμμή του fun, αποδεικνύοντας ότι έχουν μάτια και αυτιά ορθάνοιχτα για να παίρνουν μαθήματα από τους headliners φίλους τους.

Χρειαζόμαστε τέτοιες νύχτες και μπάντες όπως Soundtruck και πεινασμένους “μαθητές” όπως οι Desert Dingos. Κάνουν την ελπίδα για το αύριο του ροκ στα ανεμοδαρμένα υψίπεδα της πρωτεύουσας απτή πραγματικότητα.

Soundtruck setlist
Feels Like Home
Ride On
God Damned   
Goliath
One Way Out (Allman Brothers),
Doom & Gloom (Rolling Stones),
High
On The Run
Just Got Paid (ZZ Top)
Gimme Three Steps (Lynyrd Skynyrd)
Take It Easy
Sweet Little Baby
On The Hunt (Lynyrd Skynyrd)
Wishing Well (Free)
La Grange (ZZ Top)
Seniorita
Snortin’ Whiskey (Pat Travers)
Gimme Shelter (Rolling Stones)
Straight To Hell
Fortunate Son (Creedence Clearwater Revival)
It’s A Long Way To The Top (If You Wanna Rock’n’Roll) (AC/DC)
Highway To Hell (AC/DC)

Photos: Ελένη Κιουρή

515