Πρόλαβες την έξαρση της alternative σκηνής των ‘90s; Τότε το ντεμπούτο των Σουηδών Class of Kill’ Em High θα σε ταξιδεύσει σε εκείνη την περίοδο, με τον καλύτερο τρόπο.
Βγάζοντας επιρροές που εκτίνονται από τους Nirvana και τους Marcy Playground, μέχρι τους Dandy Warhols και τους Manic Street Preachers, το σχήμα παρουσιάζει μια ολοκληρωμένη και ποιοτική δουλειά που αν είχε κυκλοφορήσει 20 χρόνια πριν, θα μεσουρανούσε στα chart.
Εύπεπτα κομμάτια που άλλοτε φλερτάρουν με την indie πλευρά της μπάντας και άλλοτε με την grunge, έχοντας ως κοινό παρανομαστή τους groovάτους ρυθμούς και το feeling των ‘90s.
Το album ξεκινάει με το single “Ultima Hombre”, ένα κομμάτι κομμένο και ραμμένο για πολλαπλό ραδιοφωνικό airplay, και συνεχίζει με το, μικρής διάρκειας, εξαιρετικό pop grunge “Rhino”. Το “Into the Abyss” που ακολουθεί έχει μια αύρα από Cobain (πάντα καλοδεχούμενη) και αποτελεί ένα από τα highlight του δίσκου. Συνέχεια με το εξίσου καλό “Big Sleep”, το οποίο ρίχνει μεν τους τόνους, αλλά η Verve αισθητική του κερδίζει άμεσα τον ακροατή. Με το ατμοσφαιρικό “Ratt Disease” φτάνουμε στα μέσα του album, και μέχρι στιγμής το “Class of Kill’ Em High” λαμβάνει θετικό πρόσημο.
“Death Is Forever” για τη συνέχεια, ένα μελωδικό indie τραγούδι που ενδεχομένως να ζήλευαν αρκετοί του είδους, με το “Poor Sap” που το διαδέχεται να κινείται στα ίδια ηχητικά πλαίσια, με το στοιχείο του pop grunge ήχου να επανέρχεται. Manic Street Preachers από τα παλιά ενδέχεται να σας θυμίσει το “Wake Up”, μια ακόμα εξαιρετική στιγμή ενός δίσκου που βαδίζει εκ του ασφαλούς, με τη μπάντα να έχει επιλέξει προσεκτικά τα κομμάτια που τον απαρτίζουν. Τελευταία ηχητική έξαρση με το “Stones”, με το “Lemondrop” να παίρνει τη σκυτάλη και να αποτελεί έναν όμορφο μελωδικό και μελαγχολικό επίλογο.
Δέκα όμορφες συνθέσεις, που δεν πέφτουν στην παγίδα να ακουστούν ως κακέκτυπα μια άλλης εποχής, ούτε βρίσκουν βορά στο new rock των ‘00s, έχοντας τις βάσεις για να ευχαριστήσουν τους νοσταλγούς της ευρύτερης alternative σκηνής των ‘90s.
Κύριο παράπονο οι μικρής διάρκειας συνθέσεις και κατ’ επέκταση ολόκληρου του δίσκου που με βία φτάνει τα 35 λεπτά. Κατά τ’ άλλα οι λογής ηχητικές αναφορές που φέρνουν στο νου άλλα σχήματα, σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν αντιγραφές ή αναμασήματα. Αυτό που κάνουν οι Class of Kill’ Em High είναι να αποτίουν φόρο τιμής στα ‘90s, έχοντας παράλληλα μια δική του μουσική ρότα, η οποία με το πέρας του χρόνου θα μετουσιωθεί σε έναν ενδεχόμενο προσωπικό ήχο.
594 
