OUTLOUD

Οι Outloud επέστρεψαν με έναν καινούργιο εξαιρετικό δίσκο και φαίνεται ότι το συγκρότημα έχει βάλει γερά θεμέλια ώστε να πρωταγωνιστήσει- εκτός απροόπτου-  στην παγκόσμια melodic hard/heavy rock σκηνή. Ο Bob Katsionis εξομολογείται στο Rockway.gr με τον γνήσιο αυθορμητισμό και την άφθονη ειλικρίνεια που τον διακατέχει… λεπτομέρειες για το “Let’s Get Serious”, τα σχέδια και τους προβληματισμούς του για το συγκρότημα καθώς ακόμη πως βλέπει την οικονομική και κοινωνική κρίση στην Ελλάδα. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν τις ερωτήσεις…

Bob μπορείς να μας περιγράψεις συνοπτικά τι διαφορετικό έχει το νέο σας άλμπουμ με τις προηγούμενες δισκογραφικές δουλειές σας και τι σχέδια υπάρχουν στο εγγύς μέλλον;
Καταρχάς, ξεκινά με ένα κομμάτι με την γρηγορότερη δίκαση στο Hard Rock ever, τι άλλο θες (γέλια)! Από εκεί και πέρα υπάρχει ένα instrumental με πολύ τεχνικά αλλά και υπερβολικά bluesy σημεία που δεν είχαμε κάνει στο παρελθόν, όπως επίσης και λίγα δευτερόλεπτα blastbeat μέσα! Επίσης κομμάτια όπως το “A While To Go” που δείχνουν κάποιες πιο… “σοβαρές” να το πω επιρροές μας από μπάντες όπως Mr.Big, Dream Theater και τέτοια ωραία πράγματα ή κομμάτια όπως το “Bury The Knife” με το ξέσπασμα στη μέση, υπάρχει για πρώτη φορά μια διασκευή  και γενικά νομίζω ότι κάναμε ένα τελείως διαφορετικό άλμπουμ που όμως καταφέραμε να ακούγεται 101% προσωπικό. Πιο OUTLOUD δηλαδή… πεθαίνεις! Αυτό στις μέρες μας νομίζω ότι είναι κατόρθωμα.

Γιατί διαλέξατε να διασκευάσετε το συγκεκριμένο ποπ τραγούδι και όχι ένα πιο “ροκ”  κομμάτι και με ποιο άλλο τραγούδι “κοντραρίστηκε” για να καταλήξετε στο Enola Gay;
(γέλια) καλά το κατάλαβες! Υπήρχε αρκετή σκέψη σχετικά με το ποιο θα ήταν το κατάλληλο κομμάτι και μέχρι τελευταία στιγμή να σου πω την αλήθεια δούλευα πάνω σε ένα πιο rock arrangement του “Somebody Told Me” των Killers, το οποίο να είμαι ειλικρινής με δυσκόλεψε  γιατί  πολύ απλά το κομμάτι είναι ΤΕΛΕΙΟ από πλευράς  παραγωγής και ενορχήστρωσης οπότε… ήταν λίγα αυτά που μπορούσαμε να κάνουμε. Το “Enola Gay” είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις που έχεις μερικές πανέμορφες  μελωδίες και έναν πραγματικά  δυνατό στίχο αλλά η παραγωγή του ακούγεται υπερβολικά χαρακτηριστική για την εποχή του, οπότε  ήταν  πραγματικά  παιχνιδάκι να το φέρουμε στα μέτρα μας! Και είναι και ιδιαιτέρως χορευτικό!

Στο ενορχηστρωτικό και συνθετικό κομμάτι ποια βήματα συνήθως ακολουθείς  και αν το δουλεύεις αποκλειστικά μόνος σου;
Μέχρι και το EP μας, η δομή της μπάντας ήταν να γράφουμε μαζί με τον Tony που δεν είναι πια μέλος του γκρουπ. Έφερνε μια αρχική ιδέα και εγώ περισσότερο σαν “παραγωγός/ενορχηστρωτής” και λιγότερο σαν bandmate την έστηνα, την ολοκλήρωνα και την ηχογραφούσα. Στην πορεία είδα ότι όλο αυτό το “Outloud style” είναι κάτι που μου βγαίνει φυσικό και είναι πολύ συγκεκριμένο. Δηλαδή με όποιον μουσικό και να κάτσω να γράψω, στο τέλος θα βγει αυτός ο ήχος. Από κει και πέρα, λόγο του ότι αυτή τη φορά στη σύνθεση ήμουν μόνος μου, κατάφερα και πειραματίστηκα και το πήγα λίγο παραπάνω το θέμα από το να παίζουμε απλά rock τραγούδια όπως στα πρώτα άλμπουμ. Αυτό ήταν ένα ρίσκο, μιας και ο κόσμος μας αγάπησε γι’ αυτό και εκεί νομίζω ήταν και η… “μαγκιά” να κρατήσεις το χαρακτήρα και τα καλά σου στοιχεία (hooks, μελωδίες, big choruses κλπ) αλλά να μην είσαι απλά μια 80’s replica band. Αυτό το σιχαίνομαι…

Η φωνή του Chandler Mogel είναι ένα από τα πολύ δυνατά χαρτιά του συγκροτήματος. Ποιο είναι το μαγικό συστατικό που τον κάνει τόσο αποδεκτό;
Είναι απλά…. ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ. Δεν έχω να πω κάτι άλλο. Σκέψου απλά έναν Γερμανό να τραγουδάει ρεμπέτικα στα Ελληνικά. Πόσο καλά νομίζεις ότι μπορεί να τα καταφέρει; Και από κει και πέρα είναι ο χαρακτήρας του. Είναι ένας χαμογελαστός άνθρωπος που ότι και να γίνει πάντα σκέπτεται θετικά και αγαπάει και ζει για και από τη μουσική.

Τι έχει συμβεί με τη θέση του κιθαρίστα και με ποια κριτήρια έγιναν οι συγκεκριμένες αλλαγές;
Εδώ είχαμε μια δύσκολη φάση στην μπάντα. Ο Tony, εκτός από πολύ καλός φίλος μου, ήταν και η ψύχη και ιδρυτικό μέλος της φάσης, αυτός επένδυε, αυτός είχε το όραμα και εμείς στην αρχή απλά πληρωνόμασταν να κάνουμε την δουλειά μας όσο καλυτέρα γινόταν. Όταν όμως τα πράγματα δυσκόλεψαν, εκεί είδαμε όλοι μαζί ότι και τεχνικά αλλά και σε θέματα νοοτροπίας μπάντας, αναγκαστικά έμενε πίσω. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις και έναν άνθρωπο που έπαιζε λίγα χρόνια κιθάρα ερασιτεχνικά επειδή δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει στο επίπεδο μιας μπάντας που σχεδόν όλοι είμαστε επαγγελματίες μουσικοί και παίζουμε 20 χρόνια τουλάχιστον ο καθένας! Από κει και πέρα, στο προηγούμενο Greek Tour που κάναμε, πήρα δυο μέλη για να βοηθήσουν και μετά έβαλα μια αγγελία για τη θέση του κιθαρίστα και τις 2 πρώτες μέρες έσκασαν 40-50 αιτήσεις! Δεν μπορούσα να το ελέγξω αυτό! Και ευτυχώς, η λύση ήταν μπροστά στα μάτια μου, ο Δημήτρης Σκορδίλης δούλευε μαζί μου από καιρό στα κομμάτια του, είναι άρτιος χαρακτήρας, μεγαλωμένος σε underground καταστάσεις και δυσκολίες, είναι καταπληκτικός blues/rock κιθαρίστας και απλά του είπα “ρε man, είσαι ο καινούριος μας κιθαρίστας, μέσα;” Τόσο απλά! Ευτυχώς στην θέση του μπάσου είμαστε σταθεροί, ο Sverd είναι και αυτός ένα τρομερό παιδί και “στρατιώτης του metal” όπως τον λέω, είναι πάντα μέσα και πρόθυμος για το καλύτερο και βοηθά πολύ να τον έχω δίπλα μου.

Υπάρχει κάποιο πρόβλημα στο θέμα των συναυλιών; Διότι ενώ οι δίσκοι σας είναι εξαιρετικοί και αποθεώνονται από κοινό και κριτικούς εκτός από την Ελλάδα το υπόλοιπο ευρωπαϊκό κοινό δεν σας έχει απολαύσει πάνω στη σκηνή ή τουλάχιστον σε κάποια μεγάλα φεστιβάλ ώστε να γίνει ακόμη πιο γνωστό το όνομα σας…
Αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα με πολλές διαστάσεις, κυρίως οικονομικές. Όπως έχω πει και στο παρελθόν, εγώ λεφτά από την τσέπη μου να βάλω για να πάω να παίξω… δεν το κάνω. Μπορεί να χρειαστεί άλλον 1,2, ή 3 δίσκους μέχρι να γίνει αυτό που πρέπει. Θέλει υπομονή και δουλειά. Ακόμα και οι Firewind, στον 3ο δίσκο κάναμε το πρώτο μας live. Τουλάχιστον έχουμε ήδη περιοδεύσει επιτυχώς στην χώρα μας και έχουμε κτίσει ένα fan base. Κάτι είναι και αυτό. Είμαι υπερβολικά ρεαλιστής. Και είναι κρίμα γιατί οι fans μας είναι κυρίως από το εξωτερικό!

Παρατηρώ ότι μερικές φορές υπάρχει μία ανισότητα στις συνθέσεις των άλμπουμ σας. Εκεί δηλαδή που κυριαρχούν οι melodic hard rock ρυθμοί ξαφνικά έχουμε κομμάτια σε γρήγορες  και πιο heavy ταχύτητες; Είναι επιτηδευμένη από την πλευρά σας αυτή η μικρή αντίφαση ή είναι και θέμα παραγωγού;
Όπως είπα και πριν, δε θέλω να μας βλέπω σαν μια 80’s revival band, ούτε θέλω να έχουμε κάποια συγκεκριμένη ταυτότητα. Έχουμε αυτόν τον τραγουδιστή που κατά κάποιο τρόπο ορίζει και το είδος μας και από κει και πέρα είναι μουσική, είναι εξερεύνηση και πειραματισμός. Μου αρέσει πολύ που ο νέος δίσκος είναι όλος διαφορετικός αλλά έχει και αυτά που κάποιος θέλει από τους OUTLOUD. Είναι καθαρά θέμα “παραγωγού” βέβαια δηλαδή… δικό μου (γέλια)!

Η εύρεση τίτλου του δίσκου έχει κάποια ιστορία πίσω της;
Ναι! Όταν μια μέρα με τον Chandler γράφαμε το “A While To Go” εκείνη την ώρα άρχισα να καταλαβαίνω ότι το ύφος μας πάει να γίνει λίγο πιο σοβαρό, μπήκαν στην μέση οι… “σοβαρές” όπως είπα και πριν επιρροές, και απλά μου έσκασε στο μυαλό η φράση “Let’s Get Serious”. Αν θες ήταν και ένα μικρό επικοινωνιακό τρικ που έκανα ώστε και κάποιος που θα ακούσει το νέο υλικό, όταν θα πάει να του “ξενίσει” λίγο, να σκεφτεί “ααα, μάλλον είπαν να σοβαρευτούν, ας δούμε τι έχουν να μας πουν τώρα…”

Οι συνεργασίες με τους Mike Orlando και George Kollias με ποια κριτήρια προέκυψαν και αν μπορείς να μας περιγράψεις, ποια είναι τα προτερήματα των συγκεκριμένων μουσικών τόσο σε καλλιτεχνικό αλλά και σε ανθρώπινο επίπεδο;
Τι να πω τώρα για τον George Kollias; Μιλάμε για έναν από τους κορυφαίους metal drummers του κόσμου. Που τυχαίνει να είναι φίλος μου από την εποχή που παίζαμε μαζί στους Nightfall. Όταν με ρώτησε πέρσι το καλοκαίρι, για το ποιος, θα γράψει τα τύμπανα στο νέο άλμπουμ και του είπα ότι ο Mark Cross είναι πια στην Αγγλία, προσφέρθηκε μόνος του να το κάνει! Του άρεσε το υλικό και το έκανε σε 3 μέρες! Και έδωσε ένα τρομερό boost και βοήθησε στο να ακούγεται αυτό το άλμπουμ όπως ακούγεται σήμερα. Ελπίζω ο Kostas Milonas που θα είναι στην μπάντα -καλώς εχόντων των πραγμάτων- να συμβάλλει και αυτός στο μέλλον με τον ίδιο τρόπο. Είναι μεγάλο ταλέντο! Όσον αφορά στον Mike Orlando, εγώ είμαι μεγάλος fan των Adrenaline Mob, κυρίως λόγο αυτού του τύπου! Τυγχάνει λοιπόν να είναι και αυτός φίλος του Chandler από την underground σκηνή της Νέας Υόρκης και ήταν το καταλληλότερο άτομο να κάνει ένα guest solo στο πιο heavy κομμάτι που έχουμε κάνει ως τώρα, το “Toy Soldiers”. Σουπερ φάση, το σόλο του είναι διαστημικό!

Πως βιώνεις σαν καταξιωμένος μουσικός την κοινωνική και οικονομική κρίση στην Ελλάδα του μνημονίου και αν νιώθεις οργισμένος με το πολιτικό και media-κό σύστημα της χώρας μας;
Κοίτα, με φρικάρει τελείως η κατάσταση από την άλλη, στον επαγγελματικό τομέα έχει και τα καλά της: σε μια περίοδο κρίσης θα επιβιώσει ο καλύτερος και αυτός που θα μπορέσει να γίνει πιο ανταγωνιστικός. Αυτό προσπαθώ και εγώ με το στούντιο και τη δουλειά μου αλλά και με τα βιντεοκλίπ που κάνω. Από κει και πέρα, το όλο σύστημα με τους πολιτικούς και τα media, λειτουργεί στην εντέλεια ώστε να φέρει πανικό στον κόσμο, να προκαλέσει σύγχυση και ο κόσμος στο τέλος να δώσει την ψήφο του σε αυτούς που η Νέα Τάξη Πραγμάτων ορίζει ώστε κάποια πράγματα να ακολουθούσουν μια προκεχαραγμενη πορεία. Το μόνο κάπως θετικό είναι ότι βλέπεις να μπαίνουν στη φυλακή κάποιοι τύποι που φάγανε καλά με μίζες και κομπίνες τα περασμένα χρόνια, αν και ακόμα και αυτό είναι ένα επικοινωνιακό παιχνίδι ώστε να φανεί μια δήθεν “κάθαρση” και κάποιοι να συνεχίσουν να τρώνε από πίσω και εμείς να λέμε “ευχαριστώ” στους γερμανούς που μας έβαλαν σε μια “τάξη”. Μαλακίες. Γι’ αυτο παίζουμε μουσική ρε Φώτη, για να γουστάρουμε και να ξεχνιόμαστε και να προσπαθούμε να διασκεδάσουμε τον κόσμο.

Σε ενοχλεί όταν ακούς άσχημες κρίσεις και σχόλια από ευρωπαίους ή αμερικανούς μουσικούς και δημοσιογράφους εναντίον της Ελλάδας;
Πάρα πολύ. Και το συναντώ και όταν κάνουμε tours με τους Firewind και πέφτουμε πάνω σε Γερμανούς π.χ. promoters, our managers κτλ. που όταν πιούμε 2-3 μπύρες αρχίζουν το παραμύθι του στυλ “είστε τεμπέληδες κτλ”. Και τι να τους πεις βέβαια, όταν όλοι μου οι γνωστοί έχουν πάρει αμαξάρες και σπιταρόνες με δάνεια που τώρα πληρώνει ο μπαμπάς τους με την κομμένη του σύνταξη και αναγκάζονται να πουλήσουν τα εξοχικά τους για να τα βγάλουν πέρα… Αυτό ήταν ειρωνικό;

Τι άλλο στουντιακό ή και συναυλιακό σχεδιάζει, εκτός Outloud, για το επόμενο χρονικό διάστημα ο Bob Katsionis;
Δεν ξέρω τι θα κάνουμε ακόμα στον συναυλιακό τομέα με OUTLOUD, αλλά όσον αφορά την προσωπική μου καριέρα ίσως στα επόμενα χρόνια να δείτε ένα διαφορετικό πρόσωπο, μιας και έχω θέσει κάποιους υψηλούς στόχους καλλιτεχνικά. Θα δείξει. Μη φανταστείς να γράφω τίποτα σκυλάδικα, καμία σχέση, το αντίθετο μάλιστα… Αλλά πιστεύω ότι δεν θα απογοητεύσω κανέναν από αυτούς που με έχουν στηρίξει τόσα χρόνια.

Ευχαριστώ Bob για την όμορφη και αποκαλυπτική συνέντευξη που μας παραχώρησες.
Και εγώ ευχαριστώ με την σειρά μου για την στήριξη και την προβολή που έχει προσφέρει το Rockway.gr για τους Outloud.

895