Ως νέο μέλος του Rockway.gr χαίρομαι ιδιαίτερα που η πρώτη μου κριτική είναι για την αγαπημένη μου μπάντα, τους Pain Of Salvation.
Περίμενα να κρατήσω στα χέρια μου το “Road Slat One – Ivory” αδήμωνα και εξιταρισμένη απ’ τα μικρά samples που διοχέτευσε το συγκρότημα στο διαδίκτυο ήθελα επιτελούς να ακούσω το νέο επίτευγμα του Daniel Gildenlow και της παρέας του. Ανοίγω τη συσκευασία σα μικρό παιδί που λαμβάνει δώρο γενεθλίων ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων, βγάζω το cd, το τοποθετώ στο στερεοφωνικό μου και πατώ play.
Ο δίσκος μπαίνει δυναμικά με το “No Way” ! Αίγλη 60’s, που θυμίζει κλασσικά anthems των Beatles και στίχοι που δε θα άφηναν κανέναν ασυγκίνητο κάνουν το στομάχι μου να σφίγγεται! Όσο το τραγούδι κυλά διαφαίνονται ολοκάθαρα οι προθέσεις του καλλιτέχνη και της μπάντας συνολικά για πειραματισμό. Ειλικρινά, για να θεωρείσαι πλέον οπαδός των Pain Of Salvation πρέπει να αντέχεις και να συμμερίζεσαι την επιθυμία του multi instrumentalist, Gildenlow, να ικανοποιήσει όλα του τα μουσικά απωθημένα.
Η συνέχεια θέλει το “She Likes To Hide” να κινείται σε blues μοτίβα και να παραπέμπει σε συνθέσεις τύπου Jeff Buckley. Εκεί είναι που πια κατανοούμε πως όλο το album είναι βασισμένο σε μια γυναικεία φιγούρα, απ’ αυτές που ο Daniel αρέσκεται να εντάσσει στα projects του. Στο “Sisters” ξεκάθαρα πια αναφέρεται σ’ εκείνη μέσα από μια ιστορία που πραγματικά μας ξεπερνά. Η μελωδία, απαράμιλλα επιβλητική, με τον Fredric Hermannson συνοδοιπόρο να δίνει το ισχυρό στίγμα του με τα πλήκτρα, δημιουργεί τη κατάλληλη ατμόσφαιρα για την εξιστόρηση ενός αυστηρά απαγορευμένου έρωτα. Κι αν ο ήχος ήταν επιβλητικός στο “Sisters” τότε το “Of Dust” προκαλεί ρίγη συγκίνησης! Το ψιθυριστό speaking part, που στιχουργικά αποτελεί καθαρή ποίηση και η χορωδία που συνοδεύει τα αξεπέραστα φωνητικά του Gildenlow, προσωπικά με έκαναν να βουρκώσω.
Το ύφος αλλάζει απότομα! Το “Tell Me You Don’t Know” μας ταξιδεύει στην Αμερική και θαρρείς πως βλέπεις τη μπάντα ντυμένη με καουμπόικα καπέλα, καρό πουκάμισα και μπότες με κρόσσια να παίζει σε κάποιο μπαρ του ιστορικού Route 66! Ήχος περά απ’ το κατεστημένο του progressive metal! Η συνέχεια έρχεται να επιβεβαιώσει τα παραπάνω περί πειραματισμού. To “Sleeping Under The Stars” ίσως είναι το πιο ιδιοφυές κομμάτι του δίσκου. Θυμίζει έντονα μελωδίες που ντύνουν βενετσιάνικα καρναβάλια με σερπαντίνες, κομφετί και σκοτεινές μάσκες ή ακόμη, θα μπορούσε να συνοδεύει κάποιο μιούζικαλ του Bertolt Brecht αντί των δημιουργιών του Kurt Weill! Το επόμενο τραγούδι, “Darkness Of Mine” μας επαναφέρει πίσω στη πραγματικότητα και στον γνώριμο ήχο των POS. Ένα κομμάτι απ’ το οποίο μπορούν να πιαστούν όσοι δεν ικανοποιήθηκαν με τα παραπάνω δημιουργήματα. Ακολουθεί το γνώριμο σε όσους παρακολουθούν σταθερά τη πορεία της μπάντας “Linoleum”, που έρχεται απ’ το ομότιτλο LP και δένει εξαιρετικά με τον υπόλοιπο δίσκο. Γεμάτη “περιέργεια” να δω τι με περιμένει παρακάτω πέφτω πάνω στο “Curiosity”, μια απίστευτα δυναμική σύνθεση που δίνει τη θέση της σε μια ακόμη πιο ισχυρή, το “Tell Me Where It Hurts”! Κομμάτι που θυμίζει Perfect Element Pt.1, χωρίς να είναι βγαλμένο απ’ τη κατάψυξη όμως, γεμάτο δυναμικά riffs και τις μαγικές φωνητικές ικανότητες του Daniel, δίνει μια σκοτεινή χροιά στο album. Το ομότιτλο “Road Salt”, με το οποίο το συγκρότημα επιχείρησε να συμμετάσχει στη Eurovision, αποτελεί τη μόνη μπαλάντα του δίσκου προσφέροντας μια στιγμή ηρεμίας πριν την έκρηξη του τελευταίου κομματιού, του “Innocence” που κλείνει το δίσκο αφήνοντας μια γεύση από “Fandango” και “Nihil Morari”, ενισχυμένο με περισσότερο μπάσο και στίχους που ρίχνουν μια δραματική αυλαία, δανειζόμενοι κομμάτια απ’ όλα τα τραγούδια του δίσκου. Ο έρωτας ρούφηξε κάθε τι υπήρχε μέσα στη ψυχή του χαρακτήρα που τον αντιμετώπισε και τώρα απλά κραυγάζει δυνατά “I want myself back!”.
Road Salt – Ivory μέρος πρώτο˙ ένας δίσκος, επιτομή της πολυμορφίας, γεμάτος διαφορετικές μελωδίες που εναρμονίζονται με ένα μαγικό τρόπο! Πολλοί θα το αγαπήσουν, ακόμα περισσότεροι θα το μισήσουν! Μη περιμένετε ακόμη ένα Perfect Element ή ένα Remedy Lane! Οι Pain Of Salvation είναι εδώ για να υπηρετήσουν τη μουσική εν γένει και όχι μόνο ένα είδος. Επιτρέψτε μου όμως να πω πως, το στέμμα τους ως βασιλιάδες του progressive metal, δε θα τους το πάρει κανείς, ποτέ!
Φιλίππα Δημητριάδη
570 
