Οι Entartung ξεχνούν ότι παράγουν μουσική, ενδίδουν στο μίσος, το μοιράζουν αμέριστα και χαίρονται.
Αυτό μόνο μπορείς να καταλάβεις όταν μια μπάντα δηλώνει με κακεντρέχεια ότι απεχθάνεται την ψευτιά που υπάρχει στην black metal σκηνή και ότι αρνείται να ξεπουληθεί στη mainstream κουλτούρα την στιγμή που και να το ήθελε, δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από τα underground καταγώγια στα οποία τους ένταξε το προ τριών ετών ντεμπούτο τους.
Το “Peccata Mortalia” είναι το album νούμερο δύο για τη διμελή μπάντα. Ομολογουμένως, η μουσική του ξεπερνά τις ικανότητες που θα υπέθετε κανείς ότι μπορεί να έχουν δύο άτομα στην ηχογράφηση γρήγορου black metal. Η παραγωγή σαφώς και τους βοηθά, καταφέρνοντας ορισμένες φορές μέχρι και να εκπλήξει με τον καλό χειρισμό της επί των μουσικών εναλλαγών εντός των συνθέσεων.
Στον δίσκο περιέχονται επτά κομμάτια και ένα άσχετο introduction κομμάτι που βόσκει στης αντίπερα όχθης τα λιβάδια. Αν και το ύφος του εκάστοτε κομματιού παραμένει ακέραιο κατά την διάρκεια της αρχής, της μέσης και του τέλους της μακροσκελούς σύνθεσης (τα κομμάτια συνήθως ξεπερνούν τα επτά λεπτά), ο ήχος δεν καταλήγει ούτε βαρετός, ούτε κουραστικός.
Σε αυτό βοηθούν αρκετά οι κιθάρες, το παιχνίδι των οποίων διαχειρίζεται τόσο τις αργές και ογκώδεις στιγμές, όσο και τις γρήγορες και περισσότερο old-school black. Έτσι αποφεύγεται εξ’ ολοκλήρου η μονοτονία και το “Peccata Mortalia” καταφέρνει να αποδώσει την μουσική του χωρίς πλεονασμούς και περιττούς εντυπωσιασμούς.
Τι είναι όμως αυτό που θέλει να αποδώσει; Σε αντίθεση με το επαναστατικό πνεύμα των δύο μουσικών που απαρτίζουν τους Entartung, ο δίσκος αποτυγχάνει να ανοίξει την πόρτα της πρωτοπορίας, ή του ξεχωριστού έστω, την στιγμή που μετά βίας διαβαίνει το κατώφλι του αρεστού στους λιγότερο απαιτητικούς λάτρεις αυτής της μουσικής. Το “Peccata Mortalia” κερδίζει στα τεχνικά σημεία και οι συνθέσεις του δεν κουράζουν. Την ίδια στιγμή όμως, δυστυχώς, δεν καταφέρνουν και να αποτυπώσουν κάτι ουσιαστικό στο αυτί του ακροατή τους.
662 
