Αρθριτική Κυριακή όλη μέρα φίλε μου σήμερα, άνοιξη, ότι πρέπει για μπάλα, τι λες;
Βέβαια, δεν θα βγούμε σε κανα βοσκοτόπι (και που να το βρεις στη γαμώπολη άλλωστε;), ούτε σε κανένα δημοτικό σχολείο θα πάμε (χαζός είσαι, εκεί πουλάνε τεκίλες και άλλα συναφή), ούτε σε κανένα πάρκο (εκεί θα μας την πέσει υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, κάτι που στον σύγχρονο, εγχώριο, καθημερινό βίο ισοδυναμεί με έχω-να-γαμήσω-18-χρόνια βιαστή που παραμονεύει να θωπεύσει το θεσπέσιο μας κωλαράκι). Για να ακριβολογήσω, σήμερα δεν θα το κουνήσουμε από την πολυθρόνα. Μην ανησυχείς, μπαλίτσα θα παίξουμε. Θα αλλάξουμε και τόπι. Θα πάρουμε εκείνο που λέει “thrash fakkin’ metal”… λοιπόν… για πάμε σέντρα φίλε….
Ας ξεκινήσω με τα κοινά. Τόπι είναι, ξέρουμε κανέναν που να δουλεύει το τόπι καλύτερα από Βραζιλιάνους; Δύσκολα, έτσι; Τα ίδια και αναλογικώς εντυπωσιακότερα, πράττουν αυτά τα καλόπαιδα από το Itapira (stokranio; Σύνελθε…). Πυρηνοκίνητο, διακαυλικό thrash metal, για γυμνασμένους σβέρκους, ηχητικό jerking, για μπύρες, για ρομαντισμούς τύπου “- Πάρε μου μια πίπα / – Γίνε λίγο πιο ρομαντικός…/ – Όχι, πάρε μου μια πίπα” σε παιδιόθεν φιλικές ετερόφυλες παρέες, για να υποδέχεσαι Ιεχωβάδες και άλλα τέτοια ανέμελα…
Έχοντας ένα διαρκές αυξανόμενο feedback φίλων από τις πρώτες κιόλας δουλειές τους (EP “Broken Faith” και debut LP “Pray for the Dead” – ποιοτικότατα και τα δυο όσο και μνημονευμένα, τόσο όσο να δώσει αρκετές διεθνείς μνείες στους Slasher από μεγάλα promotion site), οι thrashers συνεχίζουν με τον ίδιο χαρακτήρα, να παράγουν εξαιρετική μουσική. Στις εμφανείς επιρροές τους θα συναντήσεις τους Sepultura (ναι, εμείς αν εμβολιαζόμαστε με Rotting είμαστε “άποψη”, οι άλλοι “απλώς αντιγράφουν”), Slayer (φυσικά), Kreator ξυραφιές, ultra neohardcore φωνητικά τύπου Lamb Of God από τον Skeeter, αλλά και διάσπαρτα μπολιάσματα U.S Power (κυρίως Nevermore, αλλά και Metal Church στα mid tempo διαλείμματα).
Φλεγόμενες riffοσειρές από τις κιθάρες των Lucas Aldi και Lύcio Nunes (ο οποίος συνδράμει και με back φωνητικά), εξαιρετικό δέσιμο με τον Taddei Roberto (drums) και τον καθηλωμένο σε καροτσάκι Wellington Clemente (μπάσο) οι οποίοι σαρώνουν εκτελεστικά σε συγκλονιστικές στιγμές ισοπεδωτικού, εποικοδομητικού thrash metal. “Katharsis” ((intro)/ “Disposable God”, συγκλονιστικά speed μνημεία τα “Overcome” και “Hostile”, βαριά-σαν-τα-παπάρια-του-Πίνγκ-Πόνγκ “Final Day”, “Face The Facts”, doom τρόμος στο επιλογικό “All Covered In Blood”.
Τρομερός ήχος στα Antfarm του Tue Madsen (The Haunted, Vader, Kataklysm κ.α.) τα πάντα ακούγονται ογκωδέστατα και οι Slasher μπαίνουν άνετα στα ημιτελικά του Copa Libertadores και πάνε full για τελικό. Το “Katharsis” είναι καταπληκτικός δίσκος, ήδη κλασσικός στη ψυχή μου, τα τραγούδια του είναι φοβερά και αν είσαι thrashάς, θα τους ερωτευθείς παράφορα. Το γλέντησα με την ψυχή μου και θα συνεχίσω φυσικά.
Socrates… δίνει τη μπάλλα στον Falcao δεξιά στο κόρνερ… ντρίμπλα πάνω στον Xylokopessen!.. μπαίνει στην περιοχή ο Falcao!…πάσα στο ύψος του πέναλτι στον Kavlinho!!!.. Κavlinho!!! … Γκόοοοοοοοοοολλλλλλλλλ …..
(Το ανωτέρω κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους τους υπάνθρωπους που θα άνοιγαν το κεφάλι συνανθρώπου τους, εξ’ αιτίας 22 μαντράχαλων που τρέχουν και κυνηγούν μια μπάλα για να την οδηγήσουν μέσα σε δίχτυα. Κάτι το τόσο “παραγωγικό” δηλαδή. Πιστεύω ότι θα μπορούσατε να εκλείψετε ολοσχερώς, χωρίς την πιθανότητα η Μάνα Γή να έχει οποιαδήποτε τύψη. Και για να μην έχω ούτε εγώ, λέω να το αφήσω πάνω της. Όσο για σένα μανάρι μου, με ρέγουλα το κέρατο, έρχεται και Μουντιάλ)
571 
