Mit porden nicht vafen avgen. “Σοφή κουβέντα” που λένε και στα κοινωνικά δίκτυα.
Κι αν το πεδίο αναφοράς είναι το progressive metal… σε νιώθω απόλυτα. Θα σου έχει έρθει ο συνειρμός τόσες φορές τα τελευταία χρόνια ακούγοντας τα “προοδευτικά” έργα των Μεγάλων του χώρου, που πραγματικά “μεταλλάχθηκες”. Σαν επανασύνδεση με πρώην γκόμενα, πλέον είσαι σε διαρκή επιφύλαξη όταν πέφτει κάτι ανάλογου ύφους στα αυτιά σου.
Underground βέβαια, υπάρχει πολύ και αξιολογότατο υλικό, με σπουδαίες μπάντες, αλλά γεγονός είναι ότι η τάση που ονομάζουμε “Progressive metal”, έχει περιέλθει σε ένα μεταβατικό στάδιο και χρειάζεται να προοδεύσει (πόσο οξύμωρο ακούγεται αυτό, ε;).
Σε καταλαβαίνω. Τα χαστούκια ήταν απανωτά τα τελευταία χρόνια για σένα και για τους hommo συνProgsters σου. Τι να πρωτοθυμηθείς; Τα ξεφτιλίκια των Queensryche; Τα δισκάρα-μεν-αλλά-δεν-θυμάμαι-ούτε-ένα-riff δημιουργήματα των Dream Theater; Το “ξενέρωμα” (αν και λόγω κυρίως ψυχοφθόρας αναμονής παρά ποιότητας υλικού, το οποίο φυσικά δεν ήταν αντάξιο αυτής της αναμονής) από τους Fate’s Warning; Πίκρα, ένα διαρκές “τι στον πέοντα έπαθαν όλοι τους;” ερώτημα στο νου, ενίοτε κανένα “άντε γαμηθείτε, βάλε Dark Tranquillity μανάρι μου, να έρθουμε στα ίσια μας…”, υπαρξιακές ανησυχίες του τύπου “τι να είν’ το prog, μην είναι οι κάμποι;” και ούτω καθ’ εξής….
Φιλαράκο μου, τώρα μπορείς να ατενίζεις το μέλλον με χαμόγελο ξανθιάς που μόλις είχε τρείς απανωτούς οργασμούς και κάνει διαλειμματάκι τσιγάρου. Άδειασε τον εγκέφαλό σου από προσδοκίες, μύθους, ονόματα, περγαμηνές και τέτοιες παπαρίτσες που δεν λένε ποτέ, τίποτα και πάτα το play στο “Closer To The Edge” των Αθηναίων False Coda.
Τι θα αντιμετωπίσεις; Πληθωρικό progressive metal, σε δυσθεώρητα εκτελεστικά επίπεδα, με αξιοζήλευτη γκάμα επιρροών, με ακόμη εντυπωσιακότερα μεγαλύτερη γκάμα παρουσίασης αυτών των επιρροών μέσω του προσωπικού στοιχείου της μπάντας, εξαιρετικό ήχο και πολλά κιλά έμπνευσης. Με το ένα πόδι στα καλύτερα στοιχεία των Dream Theater (κυρίως του “Images and Words” ηχητικά, συνθετικά αρκετά κοντινό ύφος σε σημεία αλλά ουδεμία τάση αντιγραφής, απλά πολυφωνική μουσική που γεμίζει αυτιά) και το άλλο στους Queensryche, κάτι που καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό και από τα εξαιρετικά φωνητικά του Μάνου Ξανθάκη (επίσης στους Agnosia, άλλοι φοβεροί και τρομεροί σύγχρονοι ιθαγενείς ήρωες μας), ο οποίος ερμηνεύει Tate-ικά με μια θεατρική, α-λα Shadow Gallery αύρα, τις εξαιρετικές συνθέσεις των False Coda, με λυρισμό, πάθος, ένταση και φοβερή δυναμική στην ευρύτατη φωνή του. Από εκεί και πέρα μια παρέλαση επιρροών. Πολύ τεχνικά θέματα, στα βήματα των Symphony X (τέρατα ε; όσο να’ ναι, θέλει βάρος στα “κρεμαστάρια” σου για να παίζεις τοιουτοτρόπως), Rush (φυσικά), σύγχρονα μελτέμια τύπου Spock’s Beard και των project του Mike Portnoy και φοβερά ευχάριστα σφηνάκια από κλασσικό Priest-ικό και Savatage heavy metal.
Για τον τρόπο απόδοσης όλων αυτών, ειλικρινά δυσκολεύομαι να βρώ λέξεις. Το λιγότερο συγκινητικός ο τρόπος του Βασίλη Μήλιου στις κιθάρες, παίζει με άνεση τα ευφάνταστα riffs του, δεν υπάρχει ούτε ίχνος φλυαρίας που θα περίμενε κανείς από έναν δίσκο που φτιάχτηκε από καταρτισμένους μουσικούς, περιεκτικότατος στα solo του και στις αναφορές του. Συνοδεύεται από έναν φοβερά εμπνευσμένο μουσικό στα πλήκτρα, τον Λευτέρη Καπετάνιο, ο οποίος είναι καθηλωτικός είτε βοηθώντας ρυθμικά τον κιθαρίστα του, είτε δημιουργώντας symphonic ατμόσφαιρες, είτε όταν καταπλήσσουν οι δυο τους με δισολίες (που μου έφεραν στο μυαλό οργασμικές ανάλογες συμπράξεις του “Metropolis pt 1”). Εκλεπτυσμένο drumming από τον Ανδρέα Μήλιο, με ρυθμική ποικιλία που εντυπωσιάζει, σπέρνει στα speed σημεία, δημιουργεί πολύ κέφι με τις ιδέες του στα heavy σημεία των κομματιών και γενικά λειτουργεί ηγετικά παρέα με τον Νίκο Πόγκα. Τον ξέρετε τον κύριο; Δηλώνω ήδη οπαδός του, έπαθα πλάκα με το εξωγήινο παίξιμο του μπάσου (προς κύριον Δημήτρη Μαρσέλο: δοκιμάστε, να πάθετε κι εσείς μια εξάρθρωση κάτω γνάθου), σε σημεία ακουστικής παράκρουσης. Ηχητικά μου έφερε στο μυαλό τον ήχο του Sean Malone (Cynic-ουδένα λιγότερο της υπόκλισεως) – ένα τυπικό παράδειγμα είναι το σπουδαίο “Code Of Kindness” αλλά και σε όλα τα υπόλοιπα κομμάτια, άκουσα πωρωμένο, ουσιαστικότατο ρυθμικό υπόβαθρο, που αποτελεί τελικώς το αντάξιο φόντο πάνω στο οποίο εντυπώνονται οι εξαιρετικές μελωδίες των συνθετών.
Με αψεγάδιαστο ήχο, γκρίζων διαθέσεων artwork και το μεράκι της παρθενογένεσης, το debut full length των False Coda, με μάγεψε. Ως χαρακτήρας που θεώρησα το “Images And Works” ως σταθμό στη εξέλιξη της μουσικής, ιστορικώς, το “Closer To The Edge” μου πρόσφερε πάρα πολλά. Κυρίως ακουστικό πορνό, τα αυτιά μου έκαναν πραγματικό γλέντι με τη μουσική του album. Γενικότερα, για έναν μέσο, αταμπέλωτο ακροατή, είμαι σίγουρος ότι οι False Coda μπορούν να κάνουν κάποιους, φίλους αυτού του τόσο δύσκολου και απαιτητικού “ιδιώματος”. Δεν κουράζει, ακούγεται σε οποιαδήποτε διάθεση και είναι από τις πληρέστερες δουλειές στο εγχώριο art creation. Και φυσικά κοιτάει στα μάτια οτιδήποτε κυκλοφορεί σ’ αυτόν το χώρο παγκοσμίως.
Τα συγχαρητήρια μου. Σπουδαίο. (… ακούγοντας το “Respect” μου ήρθε η όρεξη για ουίσκι με πάγο… τι διάολο, στα μπουζούκια είμαι;…)
700 
