Cult, αν μη τι άλλο, ετούτη εδώ η κυκλοφορία.
Όταν κυκλοφορείς το πρώτο σου δίσκο 35 ολόκληρα χρόνια μετά από τη στιγμή που κάποια αλητο-παρέα στο ανατολικό Λονδίνο αποφάσισε να ιδρύσει τους Deep Machine τότε σίγουρα έχεις το Heavy Metal στη καρδιά σου. Παρασυρμένοι από τη κάψα τους για Heavy Metal και το κύμα του NWOBHM που σάρωνε τα πάντα τότε, οι Deep Machine κατάφεραν να φτιάξουν ένα αρκετα δυνατό όνομα στους τότε κύκλους. Βασικός λόγος οι συναυλίες τους οι οποίες χαρακτηρίζονταν από ιδιαίτερο πάθος και ενέργεια επί σκηνής. Γεγονός που εκτιμήθηκε δεόντος απο το μεταλλικό κοινό και για αυτό και τα 150 και πάνω live που έδωσαν στην πρώτη φάση τους.
Αν και η φήμη τους, στο Λονδίνο τουλάχιστον, δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τους Samson, Angel Witch ή τους Praying Mantis, η μπάντα δεν κατάφερε να υπογράψει δισκογραφικό συμβόλαιο με αποτέλεσμα να έρθει η φθορά με τα μέλη να σκορπίζουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα (Tokyo Blade, Angel Witch etc).
Αυτά με την ιστορία όμως γιατί εν έτη 2014 η μπάντα κυκλοφορεί το Rise of the Machines. Εννέα κομμάτια ανόθευτου βρετανικου Heavy Metal όπως αυτό πρέπει να παίζεται. Στα χνάρια των Saxon, Iron Maiden και Judas Priest (δεν θα μπορούσε και αλλιώς), οι Deep Machine απογειώνουν όλους όσους αγάπησαν και αγαπάνε αυτές τις μπάντες και γενικότερα τη βρετανικη σχολή των late 70s αρχές 80s.
Φωνητικά που κλείνουν το μάτι στον τεράστιο Biff Byford και κιθάρες που βγάζουν 35 χρόνια αναμονής και απωθημένων χαρακτηρίζουν τη κυκλοφορία. Κομμάτια που ξεχωρίζουν το Maiden-ικό Whispers in the Dark αλλά και τα speed-ατα Warhead και Witchild που μου έφεραν στο νού τους λατρεμένους Raven. Πολύ καλή η παραγωγή προσπαθεί και εν μέρη τα καταφέρνει να ακουστεί και λίγο old school.
Οι εποχές είναι δύσκολες και μπορεί να βλέπουμε τυρόπιτα και να δακρύζουμε αλλά το album έχει σίγουρα κάτι να δώσει στους οπαδούς του NWOBHM. Μπορεί να μην είναι η μπάντα του μέλλοντος αλλά σίγουρα δεν είναι και η μπάντα του χθές. Είναι η μπάντα του σήμερα και τουλάχιστον ακούστε τους.
620 
