Τρίτη και φαρμακερή για τους Outloud και ο δρόμος για την καταξίωση έκλεισε τον πρώτο του κύκλο με επιτυχία αφού και το “Let’s Get Serious” είναι ένα μικρό κομψοτέχνημα, οπότε στο επόμενο βήμα τους οι Έλληνες melodic hard rockers οφείλουν, τουλάχιστον σε επίπεδο εμπορικής αποδοχής και συναυλιών, να είναι ένα σκαλοπάτι παραπάνω.
Για να πιάσουμε τώρα τα περί καινούργιου άλμπουμ, έχουμε τα εξής: To ξεκίνημα είναι αρκετά φουριόζικο με το “Death Rock” να κινείται σε μία hard ‘n heavy πορεία όπου οι Skid Row συναντούν τους Annihilator! Η συνέχεια ανήκει σε τρεις διαδεχόμενους ύμνους, με το “I was so blind” να σου κολλάει στο μυαλό από την υπέροχη μελαγχολική μελωδία του και με το καταπληκτικό aor ρεφρέν του. Ακολουθεί το πιο ανεβαστικό “One More time” με τον Chandler Mogel να αποδεικνύει πόσο σπουδαίος αλλά και συνάμα αδικημένος ερμηνευτής, είναι ενώ το “Bury the Knife” ξεκινά σε melodic μονοπάτια με θαυμάσιο ρεφρέν που όμως στη μέση του κομματιού δημιουργείται μία γοητευτική αντιφατικότητα μιας και περιέχει άρωμα από Iron Maiden με το κιθαριστικό δίδυμο Jim Scordilis και Bob Katsionis να δίνουν μοναδικό ρεσιτάλ.
Το “Like a Dream” συνεχίζει σε aor/melodic hard ρυθμούς και το νιώθεις σαν ένα μικρό μουσικό τρυφερό χάδι, ενώ η ακουστική μπαλάντα “It Really doesn’ t Matter” με αρκετά δεύτερα φωνητικά, κινείται σε ύφος Mr. Big με τα συναισθήματα να παραμένουν όμορφα. Το “A While to Go” παιχνιδίζει με τι γρήγορες αμερικάνικές hard rock ταχύτητες με ελάχιστες πινελιές φυσαρμόνικας (έπρεπε να ήταν περισσότερες…) και με ρεφρέν που φέρνει από τα 80’s. To “All in Vain” είναι από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου όπου ο δυναμισμός εναλλάσσεται με τις ουράνιες μελωδικές ερμηνευτικές αποδόσεις τους Chandler Mogel και παράλληλα στο “Another Kind of Angel” το ξεχωριστό τόνο δίνουν τα aor-prog πλήκτρα της σύνθεσης.
Ο επίλογος του δίσκου περιλαμβάνει το instrumental “Let’s Get Serious” που χαρακτηρίζεται από την άριστη τεχνοτροπική δομή του με τις κιθάρες να δημιουργούν ένα ατελείωτο πανδαιμόνιο όπου η αγάπη του Bob Katsionis για τους Dream Theater αποτυπώνεται σε πολλά σημεία, ενώ συνυπάρχει σε άλλα με την μελωδικότητα του Neal Schon (Journey) και του Joe Satriani όπου όλα μαζί προσθέτουν μία απερίγραπτη κιθαριστική ευδαιμονία. Επίσης στο “Toy Soldiers” κυριαρχούν οι καταιγιστικοί a la Judas Priest ρυθμοί και όλα τα λεφτά βέβαια είναι η συμμετοχή-έκπληξη του Mike Orlando από τους εξαίρετους Adrenaline Mob, αλλά και του George Kollias (Nile) στα τύμπανα που παίζει σε όλο το άλμπουμ και έχει δώσει απίστευτη δύναμη στο τελικό αποτέλεσμα.
Η διασκευή του κλασσικού pop-hit, “Enola Gay” (OMD) βάζει το κερασάκι στην τούρτα σε ένα απίθανο δίσκο όπου η party ατμόσφαιρα του κομματιού προσδίδει μία άκρως αισιόδοξη και νοσταλγική χροιά.
Εύχομαι από καρδιάς το γκρουπ να καταφέρει να παίξει όσα περισσότερα live και σε όσα φεστιβάλ μπορεί, διότι είναι κρίμα τέτοιες εξαιρετικές συνθέσεις (συμπεριλαμβανομένων όλων των δίσκων τους) να μην αναδεικνύονται και πάνω στην σκηνή.
623 
