Τέταρτο δισκογραφικό βήμα για τους Σουηδούς και δεύτερο με τον τραγουδιστή Erik Grönwall, ο οποίος όταν ανέλαβε το ρόλο των φωνητικών άκουσε αρκετά άσχημα και άδικα κατά την γνώμη μου σχόλια.
Ευτυχώς με το “Tearing Down The Walls” οι ερμηνείες του αγγίζουν το άριστα και καταφέρνει να κλείσει πολλά στόματα.
Ο δίσκος ξεκινά με τρεις δυναμίτες, τo μνημειώδες “Point Of No Return” με την φοβερή ενορχήστρωσή του, ακολουθεί το καουμπόικο “A Shot At Redemption” με το απίθανο ρεφρέν και συνεχίζει με το “Inferno” όπου το συγκρότημα επιτίθεται λυσσαλέα σε hard rock ρυθμούς με τον Erik Grönwall να μας απογειώνει με τις παθιασμένες και ορμητικές του ερμηνείες. Έπεται το ομότιτλο άσμα του δίσκου όπου το ακουστικό ξεκίνημα και το μελωδικό του ρεφρέν φέρνει μνήμες από Bon Jovi. Ακολουθεί το “Mannequin Show” με τα εμπνευσμένα πλήκτρα του εξαίρετου Jona Tee να δημιουργούν ένα κορυφαίο melodic hard rock τραγούδι για τη φετινή χρονιά. Το ίδια ισχύουν και για το “We Will Never Die” που φλερτάρει λόγω του ποπ κουπλέ με τα eighties και τον Rick Springfield και να μετατρέπεται στην πορεία σε ένα μικρό aor ύμνο.To “Emergency” έχει τη μελωδική γεύση των Europe με τις κοφτές και σόλο κιθάρες του Eric Rivers να σε παραπέμπουν εκτός από τους Europe και στους Τοto ενώ η υπέροχη μπαλάντα “All The Nights” ξεχωρίζει για την ιδιαίτερη ερμηνευτική απόδοση του Erik Grönwall.
Το “Eye For An Eye” είναι ένα θαυμάσιο classic H.E.A.T. track στο γνωστό ύφος με το οποίο λατρέψαμε τη συγκεκριμένη μπάντα ενώ το “Enemy In Me” έχει πιο heavy διάθεση και τέλος το άλμπουμ κλείνει με το γηπεδικό “Laughing At Tomorrow”. Ξέχασα να αναφέρω ότι η συμβολή του Jimmy Jay (μπάσο) και του Crash στα τύμπανα είναι σημαντική και καθοριστική παράλληλα με αστραφτερή παραγωγή του Tobias Lindell (βραβευμένος με Grammy) που έχει φτιάξει ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα.
Να σημειώσουμε ότι στη γιαπώνεζικη έκδοση του άλμπουμ υπάρχει ένα επιπλέον φοβερό κομμάτι σε ύφος Bon Jovi, το δυναμικό “Shame”.
668 
