Ο χρόνος και ο τόπος ήταν γνωστά από καιρό.
Οι Crystal Tears είχαν ανακοινώσει μια σειρά events που αφορούσαν την τρίτη επίσημη full length κυκλοφορία τους, και ένας από αυτούς τους σταθμούς ήταν και το rock bar “Old School” της Κοζάνης, το οποίο και επέλεξαν για να διοργανώσουν ένα Release party, προς τιμήν του “Hellmade”.
Ήμουν από την πρώτη στιγμή πάρα πολύ ενθουσιασμένος στην προοπτική να συναντήσω από κοντά τους Crystal Tears, μια “δική” μας μπάντα, για δυο λόγους. Πρώτον, επειδή είναι μια μπάντα στο απόγειό της, με πολύ ταλέντο, η οποία με πολύ δουλειά έφτασε να ανήκει σε μια μεγάλη εταιρία απολαμβάνοντας ένα μέρος του καρπού των προσπαθειών της, πράγμα από μόνο του σημαντικό. Και δεύτερον, γιατί είμαι κι εγώ ένας από αυτούς που εντυπωσιάστηκα ευχάριστα με το εξαιρετικό, πρόσφατα κυκλοφορηθέν “Hellmade” και θα είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω προσωπικά και να γνωριστώ με τα μέλη που απαρτίζουν το group, δηλαδή τους Χρυσάφη Ταντανόζη (drums), Αλέξη Χαμαλίδη (μπάσο), Κώστα Σότο (κιθάρες), Mate Nagy (κιθάρες) και Soren Adamsen (φωνητικά) γι’ αυτήν την εντυπωσιακή προσπάθεια, για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον αυτού του πάρα πολύ καλού σχήματος. Τι καλύτερο μπορεί να σου επιφυλάξει ένα Σαββατόβραδο άλλωστε, από μια heavy metal βραδιά υπό συνοδεία οινοπνεύματος και κεφιού;
Η γνωριμία μου με τα μέλη των Crystal Tears ήταν άμεση στο stand που είχαν δημιουργήσει για το merchandise τους. Το γενικότερο κλίμα ήταν τέτοιο που μεμιάς κατάλαβα ότι το να προσπαθήσω να πάρω μια τυπική συνέντευξη, θα ήταν μάταιο, οπότε αποφάσισα να κάνω έναν μικρό διάλογο με τον καθένα τους κατά την διάρκεια της βραδιάς, επικεντρώνοντας σε ζητήματα που αφορούν τη μπάντα, χωρίς τυπικότητες, προσπαθώντας να γνωρίσω καλύτερα τα πρόσωπα πίσω από τη δημιουργία του “Hellmade”. Δεν θα ήθελα άλλωστε να τους στερήσω την επικοινωνία που θα είχαν με τους φίλους τους που είχαν εισρεύσει στο Old School και που θα ήθελαν να τους σφίξουν το χέρι σε διαπροσωπικά τετ-α-τετ.
Φυσικά, δεν θα μπορούσα να αρχίσω τις κουβέντες μου με κάποιον άλλον εκτός του Χρυσάφη Ταντανόζη, drummer, ιδρυτή και πνευματικού πατέρα των Crystal Tears. Κοντός, γεροδεμένος και χαμογελαστός, αλητάκι σκέτο με το σκούφο του, ο Χρυσάφης αφού με ευχαρίστησε για τη γνώμη μου, αναφερόμενος στο πρόσφατο review μου για το δίσκο, δέχτηκε με χαρά να απαντήσει στις όποιες ερωτήσεις μου.
Υπό τους ήχους heavy metal ύμνων από τα ηχεία του μαγαζιού, η πρώτη μου ερώτηση αφορούσε την πρόσφατη ακολουθία των release party που προηγήθηκαν σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. “Ήταν τρομερά φίλε όπου και να πήγαμε. Ο κόσμος μας υποστήριξε, υπήρχε κέφι παντού, λαμβάνουμε γενικώς πολύ θετικά μηνύματα και είμαστε πάρα πολύ ευχαριστημένοι από την ανταπόκριση. Το “ευχαριστούμε” είναι πολύ λίγο να περιγράψουμε αυτό που νιώθουμε…”, μου απάντησε. Σ’ αυτό το σημείο μου ανήγγειλε με ενθουσιασμό ότι έχει ήδη κλειστεί ευρωπαϊκή περιοδεία με τους Mystic Prophecy (Ολέ!), που θα πραγματοποιηθεί στα μέσα του Οκτώβρη, κάτι που κατά τη γνώμη μου αποτελεί επιστέγασμα των προσπαθειών τους για αναγνώριση και πέρα από τα σύνορα της πατρίδας μας, μιας και υπάρχει η ευκαιρία να ακουστεί η μουσική τους σε ένα ευρύτερο ακροατήριο, με ότι συνεπάγεται αυτό.
Σαν άμεσος συνειρμός, τον ρώτησα για τις σχέσεις τους με την Massacre. Αναμφίβολα μεγάλο όνομα και κατά κάποιο τρόπο “γαλόνι” για τις ικανότητες μιας μπάντας, αλλά τι συμβαίνει στ’ αλήθεια; “ Οι σχέσεις μας με την Massacre είναι πολύ καλές. Μας βοηθάει σε θέματα promotion, μας στηρίζει και δεν έχουμε κανένα απολύτως πρόβλημα. Όλα εξαρτώνται από τη δουλειά που ρίχνουμε εμείς προσωπικά…”. Δουλειά που δεν είναι και λίγη, μονολογώ… Αν ζεις στην Ελλάδα, κατανοείς…
Εκείνη τη στιγμή ακούγεται το “Resurrection Suicide”. Φτιάχνομαι προς στιγμήν, το κομμάτι είναι εξαιρετικό, προκαλεί headbanging… Θα άκουγες πολύ melodic death εκείνο τον καιρό, του λέω… Γελάει. “Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω προσωπικά κολλήματα, η βάση μας είναι το heavy metal αλλά δεν περιοριζόμαστε. Μου αρέσει το fast drumming στο χώρο του μελωδικού death, έτσι προσαρμόσαμε αυτό το κομμάτι, σ’ αυτό το ύφος. Μας άρεσε και το κρατήσαμε. Στην επόμενη δουλειά μας, ίσως να έχουμε περισσότερα τέτοια στοιχεία…”.
“Destination Zero”. “Το ακούς το υλικό σου; Πως νιώθεις τώρα που ολοκληρώθηκε; Πως το βλέπεις από μακριά; Σου αρέσει το ίδιο;”.. Χαμογελάει. “Ναι, φίλε μου. Μου αρέσει το ίδιο. Είμαι περήφανος για το υλικό που βγάλαμε, είναι ότι καλύτερο μπορούσαμε να προσφέρουμε και αυτό κάναμε. Δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα σε κανέναν παρά μόνο σε εμάς τους ίδιους. Αν αρέσει και σε άλλους η δουλειά μας, τότε αυτό είναι πολύ ευχάριστο. Εμείς δίνουμε το 110% του εαυτού μας και αυτό έχει σημασία”.
Η επόμενη ερώτησή μου, αφορούσε τις σχέσεις μεταξύ τους. Τόσο με τους Έλληνες όσο και με τους “ξένους” της παρέας. “Οι σχέσεις μας είναι πολύ καλές”, μου λέει μεμιάς. “Ο καθένας ξέρει το ρόλο του στους Crystal Tears. Έχουμε κοινό όραμα, να σπρώξουμε την μπάντα όσο μπορούμε, συνθέτουμε ομαδικά και γενικά τα πάμε πάρα πολύ καλά μεταξύ μας. Οι δε ξένοι, είναι άριστοι επαγγελματίες, έχουν εμπειρία, είναι ευχαριστημένοι, οπότε όλα μια χαρά. Ελπίζουμε να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση και στο μέλλον.”
Βλέποντας να αυξάνεται η συχνότητα των διακοπών στη συζήτησή μας, από αρκετούς φίλους της μπάντας, αποφάσισα να μην κρατήσω τον Χρυσάφη για πολύ ακόμη, ρωτώντας τον για τα άμεσα μελλοντικά σχέδια των Crystal Tears. “Δουλεύουμε σιγά σιγά πάνω σε νέο υλικό. Βασική μας προτεραιότητα το επόμενο διάστημα θα είναι η προώθηση του νέου μας δίσκου καθώς και οι προετοιμασίες για το tour με τους Mystic Prophecy. Και συνεχίζουμε…”.
Αφού ευχαρίστησα τον Χρυσάφη για το χρόνο του, μίλησα για λίγο και με τα υπόλοιπα μέλη. Ο Αλέξης Χαμαλίδης, ο μπασίστας, είναι ένα ψηλό και συμπαθητικό παιδί, το οποίο είναι φανερά ενθουσιασμένο γι’ αυτό που του συμβαίνει. Την συγκεκριμένη βραδιά είχε και έναν ξεχωριστό λόγο να γιορτάζει, κι αυτός ήταν τα γενέθλιά του. Ξεκινήσαμε την κουβέντα μας μιλώντας γενικά για την μπάντα, για την επικείμενη περιοδεία και τα σχετικά με το “Hellmade”. Στο ίδιο μήκος κύματος με τον Χρυσάφη, φανερά ευχαριστημένος για το album, ο Αλέξης μου δήλωσε την περηφάνια του για το υλικό τους και για τον κόπο που έριξαν για να κυκλοφορήσει. Γουστάρει να παίζει αυτή τη μουσική και στην ερώτησή μου περί προσωπικών φιλοδοξιών, μου απάντησε… “Δεν έχω. Οι Crystal Tears καλύπτουν τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες και αισθάνομαι περίφημα που ανήκω σ’ αυτούς”.
Ανάβοντας το τσιγάρο μου, πλησιάζω τον Κώστα Σότο, κιθαρίστα της μπάντας. Πολύ ευχάριστος και άνετος τύπος, ομοίως ενθουσιασμένος με το album τους, ακόμη πιο πολύ με την ευκαιρία της ευρωπαϊκής εξόδου, ο Κώστας είναι ένας ολοκληρωμένος μουσικός. Με θεωρητικές γνώσεις στη μουσική, ξεκίνησε με πιάνο αλλά κάπου στην πορεία τον μόλυνε το μικρόβιο του rock/ metal. Ρωτώντας τον για τα κίνητρα της συμμετοχής του στους Crystal Tears, μου απαντά “Παίζουμε αυτό που γουστάρουμε να ακούμε. Πέφτει μια ιδέα, τη δουλεύουμε, τη συζητάμε και προσπαθούμε να βγάλουμε το καλύτερο από αυτήν. Έτσι λειτουργούμε. Μου αρέσει να παίζω μουσική με τα παιδιά. Θα το τραβήξουμε, όσο απολαμβάνουμε αυτό που κάνουμε”. Τσούγκρισμα τα ποτήρια, χειραψία, χαιρετώ τον Κώστα και κατευθύνομαι προς τον…
Mate Nagy, τον Ούγγρο lead κιθαρίστα της μπάντας. Παρατήρηση πρώτη. Πέθανα στο γέλιο με το ύφος του όταν ζητώντας του, να τον απασχολήσω για μερικές ερωτήσεις, με κοιτούσε, εμφανώς πιωμένος, με απορία του στυλ “Τώρα; Έτσι όπως είμαι;”. Παρατήρηση δεύτερη. Ο Mate είναι ένας πολύ προσγειωμένος κιθαρίστας, καταρτισμένος, ο οποίος διαμένει μόνιμα στην Ουγγαρία, όπου διατηρεί και άλλα projects ενώ παράλληλα διδάσκει μουσική. Είναι πολύ ευχαριστημένος με τη συμμετοχή του στους Crystal Tears όπως είναι και ανοιχτός, όπως μου, δήλωσε σε οποιαδήποτε ενδιαφέρουσα συμμετοχή. Μιλώντας, μου εξέφρασε την αγάπη του για το παλιό, 70’s hard rock ως μουσικές καταβολές, αλλά με τους Crystal Tears του βγαίνει μια άγρια πλευρά του κιθαριστικού του ύφους και αυτό του αρέσει πολύ.
Ο Soren Adamsen, ο Δανός τραγουδιστής, εκτός του ότι έχει ένα πολύ δυνατό λαρύγγι, είναι και ένας πολύ cool τύπος. Τραγουδιστής στα “When Death Comes” και “My Blood” καθώς και στο live “One Foot In the Grave, The Other One In The Trash” των thrashάδων Artillery, μου δήλωσε ότι δεν το πολυσκέφτηκε να συμμετάσχει στους Crystal Tears μιας και του άρεσε η μουσική τους από παλιά. Διαμένει μόνιμα στη Δανία με την οικογένειά του, δηλώνει metaller (τρελάθηκε από τη χαρά του όταν από τα ηχεία ακούστηκε ο Dio) και είναι πάρα πολύ ευχαριστημένος από την απόδοσή τους στο “Hellmade”.
Από εκεί και πέρα, το πάρτι συνεχίστηκε, ακούστηκαν όλα τα κομμάτια του “Hellmade” ανάμεσα στο συμπαθητικό heavy / rock πρόγραμμα, τα μέλη των Crystal Tears έδειχναν να το απολαμβάνουν και αφού επακολούθησαν φωτογραφίες με όλους, οι επιλογικές ευχές και οι χειραψίες, αποχαιρετιστήκαμε, ευελπιστώντας να τους ευχαριστηθώ και live την επόμενη φορά. Αυτά τα ολίγα…
(Να ευχαριστήσω τον φίλο μου και κιθαρίστα των prog metallers από την Πτολεμαΐδα Everflow, Δημήτρη Ταϊρίδη, για την παρέα και τη βοήθεια καθώς και την Μαρία και τον Άγγελο από το Old School για τις φωτογραφίες και τα υπόλοιπα…)
198 
