Συνήθως όταν ένα συγκρότημα αποφα- σίζει να δώσει στο νέο του δίσκο το όνομα του, το κάνει προκειμένου να δηλώσει μια επιστροφή στις ρίζες του.
Τώρα το πόσα συγκροτήματα το έχουν κάνει επιτυχημένα είναι άλλη ιστορία. Όταν έμαθα ότι ο Jeff Waters θα ονομάσει το νέο δίσκο του συγκροτήματος του απλά Annihilator, πίστεψα ότι θα θέλει, κατά κάποιο τρόπο, να απομακρυνθεί από το κακό, πρόσφατο, παρελθόν του που ακούει στο όνομα “Metal”. Μπορεί ο προηγούμενος δίσκος των Annihilator να άρεσε σε κάποιους, όμως το αποτέλεσμα ήταν κατώτερο των προσδοκιών μας, καθώς αποτελούνταν από τραγούδια, τα οποία, εκτός κανά δυο εξαιρέσεων, δεν είχαν και τίποτα ιδιαίτερο να προσφέρουν. Όταν διαφημίζεις ότι στο δίσκο θα συμμετέχει μια πλειάδα γνωστών μουσικών, είναι αυτονόητο ότι οι οπαδοί σου θα έχουν αυξημένες προσδοκίες. Όταν αυτές οι προσδοκίες δεν εκπληρώνονται, δημιουργείται, για να το πω κομψά, μια άσχημη κατάσταση. Με το Annihilator ο Waters επιχειρεί μια επιστροφή στο παρελθόν του επιστρέφοντας στη σιγουριά της μπάντας και ελαττώνοντας αρκετά τα μοντέρνα στοιχεία που υπήρχαν στο “Metal”. Μετά από μια αρκετά hard rock εισαγωγή (το πρώτο solo του “The Trend” εμένα προσωπικά μου θύμισε λίγο Joe Satriani) οι ταχύτητες αυξάνουν και ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα κλασικά riff και solos του Waters, για τα οποία τον αγαπήσαμε. Ο δίσκος περιέχει κατά κύριο λόγο γρήγορα κομμάτια (όπως το προαναφερόμενο “The Trend”, το “Coward” και “Ambush”), τα οποία κινούνται στο γνωστό και αγαπητό ύφος των Annihilator. Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα με το “Annihilator”. Ότι τα κομμάτια είναι ότι ακριβώς θα περιμέναμε να ακούσουμε από τους Annihilator. Κομμάτια που θα σε ενθουσιάσουν τις πρώτες φορές που θα τα ακούσεις, αλλά που δύσκολα θα σου μείνουν στο μυαλό. Στα συν του δίσκου είναι σίγουρα και η δουλειά που έχει κάνει ο τραγουδιστής Dave Padden, η φωνή του οποίου κινείται ανάμεσα σε groove metal και σε πιο μελωδικά μονοπάτια, αν και στο Annihilator ο Padden ακούγεται θυμωμένος απ’ ότι στο παρελθόν. Όλα αυτά τα στοιχεία κάνουν το “Annihilator” έναν αρκετά καλό δίσκο, και σίγουρα ανώτερω από τον προκάτοχο του, αλλά τίποτα παραπάνω. Σίγουρα ο Waters μπορεί και καλύτερα. Ο δίσκος περιέχει και μια πολύ καλή διασκευή στο “Romeo Delight” των Van Halen, από το δίσκο τους “Women And Children First” του 1980.
Καρβούνης Δημήτρης
531 
