Σε κοιτούσα από το παράθυρο να ξεμακραίνεις, με αργά, βαριά βήματα.
Ξημέρωνε, είχες την εντύπωση ότι όλοι κοιμούνται, μα εγώ ήμουν εκεί, ρουφούσα το τσιγάρο μου κάνοντας παρέα στο τέλος μιας πολύ ποτισμένης βραδιάς, κουρασμένος και θολωμένος στην πολυθρόνα μου και σε παρακολουθούσα, ασυναίσθητα. Από το βάθος του δρόμου, άκουγες να πλησιάζει ο ήχος από τις δωδεκάποντες γόβες στιλέτο, ξημερώνει Κυριακή, όσες ξέμειναν poutsless και όσοι απόκαμαν mounless μετά την “βία” του Σαββατόβραδου με τον αυτοσκοπό του Let’s-get-fakk, γυρνούν στα καβούκια τους…
Σταμάτησες για λίγο, άναψες τσιγάρο, έριξες αδιάφορα μερικές ματιές στα σαφώς οικονομικά ενδεδυμένα πλάσματα της νύχτας… Περιφρόνηση και επιθυμία μαζί, είδα στα μάτια σου. Έσκυψες το κεφάλι, μπροστά σου ένας λάκκος με νερό, κάτι είδες, κάτι σκέφτηκες στο καθρέφτισμα από τις κωλολάμπες του Δήμου (θέλω τη νύχτα μου σκοτεινή, γαμώτο!) που σε ενόχλησε. Τράβηξες ρουφηξιά, αυτό το τσιγάρο δεν ήταν να καεί μέχρι τέλος, το πέταξες στο κέντρο και διέλυσες το καθρέφτισμα σε μικρά κύματα. Κοίταξες ψηλά στον ουρανό, συννέφιασε, θα είναι ένα σκοτεινό ανοιξιάτικο πρωινό αυτό που έρχεται. Άνοιξες το πακέτο και έβγαλες ένα νέο με άλλες προσδοκίες. It’s a new day και οφείλεις να είσαι αισιόδοξος και ευγνώμων που θα αντικρίσεις για άλλη μια φορά τον ζωοδότη Ήλιο.
Σου έχω νέα φίλε… Όχι, δεν θα είναι καλή μέρα αυτή που ξημερώνει. Δεν ήταν ούτε η σημερινή, ούτε η χθεσινή, ούτε θα είναι καμιά στο μέλλον. Είσαι μόνος σου, όλοι είναι μόνοι τους και η Κόλαση είναι οι υπόλοιποι άνθρωποι. Άραγε θα τα βγάλεις πέρα και σήμερα; Ξέρω ότι πολύ αμφιβάλλεις κι εσύ ο ίδιος, μέσα στην ανισορροπία της μέσης ζωής που βιώνεις κι εσύ κι εγώ κι ο παραδίπλα, ο “Πλησίον” που θα αναφωνείται σε λίγη ώρα μέσα στην ησυχία του χαράματος. Που ορισμένος από τη φύση με τρείς αδηφάγες τρύπες, το μυαλό σου, το στομάχι σου και το “λιλί” σου, είσαι αναγκασμένος να ταΐζεις το μυαλό σου με βία, απανθρωπιά, τρομοκρατία, φτώχεια, εξευτελισμό, μισαλλοδοξία, κοινωνικό ρατσισμό, το στομάχι σου με μεταλλαγμένα υποκατάστατα τροφής που τα καρπώνεσαι με κόστος την ίδια σου τη ζωή δουλεύοντας χωρίς να μπορείς να δημιουργήσεις κάτι και το “λιλί” σου με άδειες στιγμές sex, επαφής για το θεαθήναι, που δεν αγγίζει ούτε στο ελάχιστο κάποια αξιωματική, ανθρώπινα προερχόμενη, αξία.
Κάπου εκεί έξω, κάποιοι πεθαίνουν αυτή τη στιγμή, κάποιοι γεννιούνται, κάποιοι πονούν, κάποιοι χαίρονται, κάποιοι κάνουν έρωτα, κάποιοι κάνουν sex, κάποιοι είναι οι βιαστές, κάποιοι είναι οι βιαζόμενοι, κάποιοι κοιμούνται μακαρίως και κάποιοι παρακολουθούν εσένα. Και τον κάθε εσένα. Που η αγκαλιά σου είναι άδεια, που δεν έχεις έναν Θεό να στηρίξεις μια εφικτή ελπίδα, που θα μισήσεις το αντικίνητρο που σε παλινδρομεί ενδόμυχα μην αφήνωντάς σε να κάνεις καμιά τρέλα. Ίσως την κάνεις. Όλα είναι θέμα επιλογής. Και να ξέρεις, θα σε υπερασπιστώ, γιατί σε νιώθω. Έχεις την συμπάθεια μου άλλα όχι την άφεση μου. Έπρεπε να επαναθεμελιώσεις τον κόσμο, από καιρό τώρα…
(Πέμπτη full length κυκλοφορία για τους κροταλίες από το Oregon, μετά από το πέμπτο (και σπουδαίο) EP “Faustian Echoes” του 2012. Μπορείς κι εσύ τώρα να κόψεις την ψυχή σου και να την πετάξεις να την φάνε αυτά τα σκουλήκια που ακούν στο όνομα “Birth And Death Of The Pillars Of Creation”, “(serpens caput)”, “The Astral Dialogue”, “Dark Matter Gods”, “Celestial Effigy”, “Cor Serpentis (The Sphere)”, “Vales Beyond Dimension”, “Plateau Of The Ages” και “(serpens cauda)”. Μια κλάση παραπάνω, από οτιδήποτε προσεγγίζει το σημερινό black / doom/ atmospheric / “πες-το-όπως-στον-πέοντα-θέλεις” χώρο. Για μένα είναι pure Agalloch metal, δηλαδή σπουδαία μουσική, από σπουδαίους μουσικούς. Αν σου αρέσουν και οι δυστυχίες, το “The Serpent & The Sphere” θα σου δαγκώσει την καρδιά)
510 
