Γερόλυκος που κρατάει ακόμη, συνοδευόμενος από μπάντα άσημου μπαρ, σε ένα σετ- σιγουράκι για πεινασμένο κοινό. Αξίζουμε καλύτερα.
Σε ένα Κύτταρο γεμάτο, με μέσο όρο ηλικίας ελαφρώς τσιμπημένο προς τα πάνω, οι συζητήσεις πάνε κι έρχονται για το “ποιά κομμάτια από τα προσωπικά του” θέλει καθένας ν’ ακούσει. Η αφίσα γράφει “performing Rainbow & Deep Purple classics, etc”, αλλά η όρεξη του κοινού σκαρώνει απίθανα σενάρια, μάλλον παραπλανημένη από το “etc”. Ένα είναι μάλλον σίγουρο: Ζεστός από την ευρωπαϊκή περιοδεία “Rock Meets Classic” o Τurner θα σβήσει από τη μνήμη των περισσότερων εκείνη τη νύχτα – φαρσοκωμωδία με το γιο του Blackmore, πριν πέντε χρόνια.
Λίγο μετά τις οχτώμισι, στη σκηνή οι George Gakis & The Troublemakers. Ο Γιώργος Γάκης, ως γνωστόν, είναι μια ξεχωριστή περίπτωση. Με δεκάδες support εμφανίσεις στα πιο γνωστά σχήματα που έχουν παίξει στα μέρη μας, είναι από τους ελάχιστους που έχει καταφέρει να κάνει ένα δίσκο με πολύ σημαντικές συμμετοχές (“Too Much Ain’t Never Enough”, 2012) και ίσως ο μοναδικός εγχώριος στρατιώτης του classic rock που, εκτός από συνεχή live παρoυσία, παράγει συνειδητά έργο στα Γιάννενα όπου έχει εγκατασταθεί, μαθαίνοντας στα παιδιά του Δημοτικού τα βασικά του ροκ ν’ ρολ και οργανώνοντας ηλεκτρικές συναυλίες με ορχήστρες, αλλά και διεθνή ονόματα που η επαρχία μας κανονικά μόνο να ονειρεύεται μπορεί.
Τώρα, το αν η Ελλάδα δεν του επιτρέπει να είναι όσο ροκ περσόνα θα ήθελε ή όσο θα άξιζε, είναι μια ολόκληρη συζήτηση. Με τη γνωστή Coverdalίζουσα φωνή, μέσα σε περίπου 50 λεπτά, ανέμιξε 5 κομμάτια από τον τελευταίο του αυτό δίσκο με γνωστές διασκευές, τις οποίες με τους Troublemakers αποδίδει πλέον με κλειστά μάτια. Κορυφαία στιγμή της εμφάνισης η διασκευή στο παραδοσιακό “Μη με κοιτάς”, η ηχογράφηση του οποίου έχει ανοίξει έναν δρόμο στον ίδιο και στο ελληνικό ροκ που αξίζει να έχει και συνέχεια.
George Gakis & The Troublemakers setlist
Ι Married Trouble
Eleanor Rigby
You Know My Name
Fame
Cold Sweat
Another Brick In The Wall
Days Of Rock N’ Roll
Tutti Frutti
Give Me All Your Love
Love In An Elevator
Have A Nice Day
Street Of Broken Dreams
Μη Με Κοιτάς
H θρυλική εισαγωγή με την Judy Garland να μας θυμίζει ότι “…we are not in Kansas anymore, we must be over the rainbow” από το “Μάγο του Οζ” ανεβάζει τον ενθουσιασμό. Τις θέσεις στη σκηνή έχουν καταλάβει κάτι νεαροί roadies και ένα παπουδοειδές με ξεβαμμένη μπλούζα που τεστάρει την κιθάρα. Τι κάνουν εκεί, πρέπει να κατέβουν, θα μπει το συγκρότημα. Όμως, μετά από δευτερόλεπτα διαπιστώνουμε ότι αυτοί είναι το συγκρότημα, αφού προλογίζουν τον Joe Lynn Turner, ο οποίος κάνει είσοδο με μαύρα γυαλιά, πιο μαύρα μαλλιά (…) και ένα λαθάκι στην πρώτη στροφή του “Death Alley Driver”.
Με το “I Surrender” αποδεικνύει ότι είναι άνετα μέσα στον τόνο και τη μελωδία, παίρνοντας εύκολα το κοινό μαζί του και θυμίζοντάς μας ότι είχε πολλές και καλές μέρες πίσω του. Η μπάντα εξακολουθεί να είναι μια οπτική ανακολουθία, αλλά τα κομμάτια τα ξέρει. Δεν φτάνει, αλλά τα ξέρει. Το σετ πηγαίνει στα σίγουρα, από Rainbow σε Purple, όλα κομμάτια που ο Turner τα έχει ερμηνεύσει χιλιάδες φορές. Με οδηγό μια αξιόπιστη φωνή, το κοινό ανταποκρίνεται και ζεσταίνεται.
23 σχεδόν χρόνια μετά τη Λεωφόρο, ο Turner μπορεί να τραγουδήσει τα κομμάτια των Purple χωρίς τα άδικα γιούχα που τον είχαν εξοργίσει τότε. Ακουμπά και την περίοδο Dio, ενώ αποτίει κανονικό φόρο τιμής στους Purple με το “Pictures Of Home”, το μόνο απρόβλεπτο κομμάτι της όλης εμφάνισης. Επικοινωνιακός και με την αυτοπεποίθηση του σιτεμένου που δείχνει να αδιαφορεί για το ότι διανύει τα 63, κρατάει τη συναυλία μέχρι το τέλος, με ένα εκτεταμένο medley στο “Long Live Rock N’ Roll”, μη φοβούμενος μάλιστα να τραγουδήσει “Stormbringer” και “Burn” με φωνή σε πολύ αξιοπρεπή επίπεδα (την ώρα που ο συνομήλικός του Coverdale, όπως ξέρουμε, δεν τα καταφέρνει), για να τελειώσει με το “Smoke On The Water’’, μέσα σε περισσότερα χαμογελαστά -από στρυφνά- πρόσωπα.
Η γενική αίσθηση που έμεινε είναι ότι η εμφάνιση και η απόδοση (όχι καθεαυτή η εκτελεστική επάρκεια) των μελών του γκρουπ είναι που δεν επέτρεπε στη συναυλία να απογειωθεί. Το ζωντανό ροκ είναι μουσική όχι μόνο για να την ακούς αλλά και για να τη βλέπεις. Δεν είναι delta blues, jazz, ή ethnic για να είναι αδιάφορη ή δευτερεύουσα η ίδια η παρουσίαση των κομματιών. Όμως, όταν έχεις τον Joe Lynn Turner για να παίξει κλασσικά κομμάτια, η μπάντα που τον συνοδεύει πρέπει να προσθέτει κάτι οπτικά και ηχητικά στην εκτέλεσή τους. Δεν εξυπηρετείται το ειδικό βάρος των κομματιών από μουσικούς χωρίς προσωπικότητα, που μάλιστα η εικόνα τους επί σκηνής ευτελίζει την -αναγκαία- επιτήδευση του frontman σε επίπεδο κιτς (o Τurner με το δερμάτινο γάντι του, ο κιθαρίστας λες και μόλις σηκώθηκε από τον ύπνο και οι άλλοι αγχωμένοι μη χάσουν νότα).
Ο ίδιος ο Turner, δυο μέρες πριν, έπαιξε στη Σόφια με άλλη μπάντα, αρκετά ψημένη, με δύο κιθάρες. Δεν ξέρω ποιός απ’ όλους μας θεωρεί “τρίτο κόσμο”, αλλά ένας σοβαρός μάνατζερ, για κάθε όνομα του ένδοξου παρελθόντος που έχει ακόμη και σήμερα αγοραστική δύναμη, βρίσκει touring bands κατάλληλες για να το υποστηρίξουν και γι’ αυτές τις τελευταίες συστήνει κι έναν ενδυματολόγο. Φαίνεται όμως ότι οι τρεις ιταλοί που συνόδευσαν τον Turner ήταν “φτηνοί και καλοί”.
Το κοινό πάντως, χειροκρότησε, θέλω να πιστεύω περισσότερο από ευγένεια και λιγότερο από ένδεια κριτηρίων. Ο Joe Lynn Turner αγκαζαρισμένος ασφυκτικά από έναν roadie και μια ελαφρώς όμορφη που έκρυβε με ξανθιά κουρτίνα τα χαρακτηριστικά της, μπήκε στο πολυμορφικό λεωφορειάκι στη 1:00, πετώντας ένα μινόρε “thank you guys, you were, great, see you next time”, αφήνοντας καμιά εικοσαριά φανς με την όρεξη. Εντάξει, καλός ήσουν, αλλά σίγουρα αξίζουμε περισσότερα.
Joe Lynn Turner setlist
Death Alley Driver
I Surrender
Perfect Strangers
Jealous Lover
Can’t Let You Go
Street Of Dreams
Man On The Silver Mountain
King Of Dreams
Highway Star
Pictures Of Home
Can’t Happen Here
Stormbringer
Long Live Rock N’ Roll (including Black Night / Lazy medley)
Burn
Smoke On The Water
Photos: Αποστόλης Καλλιακμάνης
620 
