Οι Dark Tranquillity είναι ένα σχήμα που δε μπορώ να κακοκαρδίσω.
Ειδικά όταν στον κατάλογό τους υπάρχουν τίτλοι όπως “The Gallery”, “Projector” και “Damage Done”. Παρόλα αυτά θα αναγκαστώ να γίνω κακός. Διότι ως οπαδός έκανα υπομονή ακούγοντας τα “Character” και “Fiction”, και αυτό επειδή ήταν αρκετά ποιοτικά σαν album (ασχέτως εάν δεν αποτέλεσαν τίποτα το ιδιαίτερο και αξιομνημόνευτο). Τώρα όμως με το “We Are the Void”, τι να κάνω; Ο δίσκος δηλώνει ευθαρσώς πως το συγκρότημα δεν έχει όρεξη να εξελιχθεί και επαναπαύεται σε ήδη δοκιμασμένες συνταγές του παρελθόντος. Φυσικά και δεν είναι άσχημο. Φυσικά και δε χρειάζεται σε κάθε κυκλοφορία σου να καινοτομείς. Αλλά αυτή η στασιμότητα με τρελάνει! Που είναι οι συνθέσεις που σου καρφώνονται στο μυαλό επί μια εβδομάδα; Που πήγε το συναίσθημα; Μάλλον στο βρόντο μιλάω. Εννοείται πως οι fans του είδους θα το ευχαριστηθούν, αλλά πάντα στα πλαίσια του “εντάξει, καλό μεν, αλλά δε με τρέλανε κιόλας”. Γιατί καλά riff και ιδέες υπάρχουν. Αλλά λείπει αυτό το (σημαντικό) “κάτι” που έκανε το συγκρότημα να ξεχωρίζει. Από το “We Are the Void”, προσωπικά ξεχώρισα το εναρκτήριο “Shadow In Our Blood” και το “The Fatalist”, ενώ η καλύτερη στιγμή του δίσκου είναι το “Her Silent Language”. Για όσους δε γνωρίζουν (πολύ αμφιβάλλω, αλλά λέμε τώρα…) οι Dark Tranquillity επιδίδονται σε μελωδικό death metal, σουηδικού ρυθμού, και είναι από τα σημαντικότερα σχήματα στο είδος. Τέλος πάντων, ήταν. Διότι επί σειρά ετών κυκλοφορούσαν τον έναν εκπληκτικό δίσκο μετά τον άλλο, ανεβάζοντας τον πήχη συνεχώς, μέχρι που από το 2005 περίπου και έπειτα δεν έχουν να επιδείξουν κάτι το ιδιαίτερο, πέραν ελάχιστων εμπνευσμένων συνθέσεων, που διατηρούν έως και σήμερα το καλό όνομα της μπάντας. Ίσως είμαι παραπάνω αυστηρός από όσο πρέπει, αλλά δε το χωράει ο νους μου, δημιουργοί σαν τους Mikael Stanne (φωνητικά) και Martin Henriksson (κιθάρες) να παραμένουν στο ίδιο μουσικό σημείο επί πέντε ολόκληρα χρόνια, διατηρώντας ένα, πολύ καλό μεν, μοτίβο, χωρίς όμως να υπάρχει κάποια διάθεση για περεταίρω ανάπτυξη. Γιατί από ένα σημείο και μετά, δεν αρκεί να βγάζεις “απλώς καλά” album. Όταν θέτεις μόνος σου (υψηλά) όρια, καλό είναι να προσπαθείς να τα ξεπερνάς και να εξελίσσεσαι μαζί με αυτά. Κύριοι, σας αγαπώ, σας εκτιμώ, θα συνεχίσω να αγοράζω τα cd σας, αλλά δε μου τα λέτε καλά τελευταία. Καθόλου καλά.
620 
