Αυτό το live που ίσως πολλοί από εσάς αγαπητοί αναγνώστες θα σκοτώνατε τη μαμά σας για να μπείτε, εμείς σχεδόν το στρίψαμε, γιατί είμαστε αφάνταστα LARGE σ’ αυτό το site.
Μη σας πω τι κάναμε για το live του Tricky γιατί θα ψάχνετε να μας λιντσάρετε… Αλλά εμείς είμαστε εδώ στο Rockway, πολυγαπημένοι αναγνώστες, για να υπηρετούμε την ενημέρωση σας και την τέχνη μέχρι να μας πάρουν σηκωτούς.
Και μετά από αυτό το άνευ λόγου και ουσίας λογύδριο του σκότους, πρέπει να σας επαναφέρω σε τάξη και να σας ενημερώσω για τη συναυλία που διεξήχθη στους σκύλους στην οδό Αβραμιώτου. Και τσουπ περί της 10 παρά, αν δε με απατά η μνήμη μου, τα παιδιά-θαύματα που ακούν στο όνομα Bombing the Avenue, αναλαμβάνουν το ρόλο του opening act… Και τα καταφέρνουν περίφημα…
Είναι η πρώτη μου επαφή με τα τρία αδέρφια (μάλλον) από τη μακρινή Βάρη και εγώ και ο φίλος που είναι δίπλα μου κατά την εμφάνιση των παιδιών έχουμε μείνει άναυδοι από τις απίστευτες δυνατότητες διαθέτουν και το δέσιμο που έχουν. Αυτό που ακούω είναι κάτι ανάμεσα σαν πιο trippy και χαλαρή έκδοση των Helmet με prog περάσματα και κάμποση φαντασία. Σκεφτείτε πως θα ήταν οι μπούφοι Chevelle αν ήταν αρκετά πιο metalheads και πολύ περισσότερο έξυπνοι απ’ όσο αποδείχθηκαν στη συνέχεια.
Ο frontman Πάνος δείχνει ότι ξέρει να χειρίζεται με άνεση τόσο την (μοναδική) κιθάρα όσο και τη φωνή του και γεμίζει εύστοχα τον ήχο, ενώ στα πλαίσια του στιβαρού rhythm section, ο μικρούλης Ιάσονας μας αφήνει με τα στόματα ανοιχτά. Ολοκληρώνουν με μία άνετη εκτέλεση του “Feel Good Hit of the Summer” των QOTSA και αποχωρούν θριαμβευτές. Μάγκες να θέλετε 2ο κιθαρίστα ή έστω κάποιον να σας κουβαλάει τις πετσέτες θέλω να δηλώσω συμμετοχή.
Οι headliners από το Brooklyn (και το Charlotte) των Η.Π.Α , όπως μάθαμε αργότερα, σκάνε σαν υδρογονοβόμβα στο κατάμεστο Six D.O.G.S με το χαμηλοκουρδισμένο post metal-meets-dub-meets prog στυλάκι τους. Οι χαμηλές συχνότητες είναι σταθερές στον ήχο αυτών των Αμερικανών είτε πρόκειται για τα a-la Mesuggah ηλεκτρισμένα μέρη τους, είτε για τα υπόκωφα dub και πολλές φορές ακόμη και dubstep περάσματα. Η διάθεση είναι κυρίως trippy, αλλά είναι φορτισμένη από παραμόρφωση, χαμηλά μπάσα και το εξωγήινο drumming του πραγματικά εξωγήινου drummer Joe Tomino, ο οποίος είναι η αδιαφιλονίκητη attraction της μπάντας.
Το set των Dub Trio συνεχίζει με σταθερούς ρυθμούς εναλλάσσοντας τα ανωτέρω στοιχεία και τους οργανοπαίχτες να ανταλλάσσουν τα όργανα τους (όλο εκεί το μυαλό σας χυδαίοι) με samplers και άλλου είδους ηλεκτρονικά μέσα. Σε κάποιο βάθος χρόνου ο Tomino ζητάει από τον κόσμο να εφαρμόσει την πανάρχαια πρακτική του twerk προς τιμήν του τεχνικού τους με το χαριτωμένο παρατσούκλι Frankestein, συστήνει την μπάντα και τάζει στο κοινό κάποια κομμάτια ακόμη, λόγω της δέκατης επετείου της μπάντας. Η αλήθεια είναι ότι η ζέστη στο μικροσκοπικό χώρο είναι αρκετή όπως και ο κόσμος ο οποίος το διασκεδάζει με τον τρόπο του, πλην εμού.
Οι Trio κατεβαίνουν από τη σκηνή και επανέρχονται για ένα σχεδόν εικοσάλεπτο encore που περνάει απ’ όλα τα στάδια του πειραματισμού τους και λήγει σε ένα βόρβορο παραμόρφωσης. Η αλήθεια είναι η μουσική αυτών των ανθρώπων είναι πολύ βαριά και δύσκολη για να παίζεται ζωντανά και πραγματικά δεν κατανοώ γιατί ο κόσμος το διασκεδάζει τόσο πολύ, ειδάλλως έχουμε γίνει όλοι τόσο μουσικόφιλοι που ακούμε Liquid Tension Experiment για πρωινό και το αναλύουμε σε παρτιτούρα. Η αλήθεια είναι ότι τους προτιμούσα όταν πλαισίωναν τον Mike Patton… Συμπερασματικά βέβαια, εγώ είμαι εγώ…
Photos: Ελένη Κιουρή
700 
