Οκ, ας αρχίσω από τα αρνητικά!
Ο τίτλος είναι πολύ πρόχειρος και καθόλου εύηχος. Προσωπική γνώμη πάντα!
Είναι ένα ακόμα συγκρότημα που της προσκολλάται η occult metal ταμπέλα, που πλέον δεν έχει συγκεκριμένες μουσικές καταβολές, αν εξαιρέσουμε ότι έχουν σαν Ευαγγέλιο τους Sabbath.
Δεύτερον, έχω κουραστεί με την εμπορική χρήση της πεντάλφας, ειδικά αν το υπόλοιπο κομμάτι του εξώφυλλου δεν έχει να δώσει κάτι ακόμα.
Από κει και πέρα, ξεκινούν τα θετικά!
Δεν είναι ένα stoner based μουσικό σχήμα που αν και αποτίει φόρο τιμής στον τρόπο σύνθεσης του Tony Iommi, ακούγεται σαν να βγαίνει από την εποχή του NWOBHM. To δεύτερο αυτό αίσθημα δημιουργεί κυρίως η φωνή του Phil Swanson (βλ. και Hour of 13), αλλά και το πως ακούγεται το μπάσο σε όλο την ηχογράφηση.
Η παραγωγή δεν είναι παλιατζίδικη και παίζει με σύγχρονο καθαρό ήχο, όπου τα όργανα έχουν το καθένα την τοποθέτηση του χωρίς να μπαίνει το ένα στα λιβάδια του άλλου.
Ο κλασικισμός που βγάζει η metal πλευρά του “The Cult of…” είναι το δυνατό σημείο του album, αφού παίζει ανάμεσα σε δύο γήπεδα και με τη βοήθεια όμορφων κομματιών, σαν τα “Never say no again”, “Great Goat God” (με θύμησες από Candlemass) και “Black Priest” (χμ, μυρωδιά από Vitus), καθώς και η διασκευή στο “Who are You” των Sabbath το κάνει αξιοπρεπές.
Δυστυχώς όμως, δεν το βλέπω να κρατάει γερά στην αγορά που κατακλύζεται από δισκάρες σε παρόμοιο ύφος.
Ένα τσικ παραπάνω το θέλουν για να ανυπομονούμε να κυκλοφορήσουν ξανά!
442 
