Το 2012 είχαμε την ισοπεδωτική επιστροφή των θεών Antropofagus. Tην ίδια χρονιά οι Hour of Penance μας πέταξαν στη μούρη την δισκάρα “Sedition” και κοντοζυγώνει η επόμενη δουλειά τους. Πέρυσι η γη έτριξε με την ομοβροντία των Fleshgod Apocalypse. Και φέτος… αυτό. Η καινούρια δουλειά των Reality Grey.
Είναι ιδέα μου ή η Ιταλία παίζει όλο και πιο τρελή μπάλα στα χωράφια του ακραίου ήχου την τελευταία δεκαετία;
Να ξεκαθαρίσω όμως από την αρχή την θέση μου. Επειδή δεν είμαι και ο μεγαλύτερος fan του melodeath ήχου, δεν κατάφερα εύκολα να βρω κοινές συνισταμένες μεταξύ των συγκεκριμένων Ιταλών και άλλων ονομάτων του στερεώματος. Οπότε λοιπές παρομοιώσεις θα λείπουν και θα παραθέσω καθαρά και μόνο ότι άκουσα μέσα από αυτό το άλμπουμ.
Οι Reality Grey με τον νέο τους πόνημα δηλώνουν ένα δυνατό παρών, σε μία αρκετά κορεσμένη θα έλεγα σκηνή. Και γιατί να τους προτιμήσεις; Γιατί με έναν μοναδικό τρόπο καταφέρνουν να συνδυάσουν τα μελωδικά στοιχεία και τις κιθαριστικές ικανότητες των Alberto Pinto και Antonello Addabbo με τα φωνητικά (Tommaso), το ταχύτατο drumming και την αγριάδα του πατροπαράδοτου Σουηδικού death metal και με ορισμένα core ξεσπάσματα (breakdowns). Δεν έχεις παρά να ακούσεις το απίστευτης riff μαεστρίας “Ascension Lapse” ή την καταπληκτική μελωδική γραμμή του “Departed Designs”. Δεν πείστηκες; Τότε άσε το mid- tempo “Hypocrisy Breeds Hatred” με την ξυλοφορτωμένη αλλαγή ρυθμού στη μέση του κομματιού και το εξαιρετικά καλοφτιαγμένο ομότιτλο με το εθιστικό refrain που θα τραγουδάς και στον ύπνο σου, να φροντίσουν για το αντίθετο.
Η πεντάδα από το Bari έχει ρίξει δουλειά. Και το “Define Redemption” είναι η απόδειξη αυτού και των συνθετικών ικανοτήτων τους. Ένας αρκετά πιασάρικος δίσκος με ελάχιστα filler (προσωπικά δύο) που θα κάνει κάθε οπαδό του melodic death και μη που εκτιμάει ένα μελωδικό moshing, να χτυπηθεί με κάθε νότα και πλέον να παρακολουθεί στενά την πορεία τούτων των παλικαριών.
614 
