Μπορεί οι σουηδοί Vanhelga να άργησαν να ξεκινήσουν επίσημα τη δισκογραφική του παρουσία, μιας και υπάρχουν από το 2001, αλλά από το 2009 που βγήκε το πρώτο τους demo έχουν στο ενεργητικό τους ένα ακόμη demo, τρία EP, ένα split και τρία full length.
Μουσικά το σχήμα κινείται στον ευρύτερο black ήχο τον οποίο έχει μπολιάσει με μια πειραματική χροιά σε ότι αφορά τη μουσική του. Θες να το πεις avant garde, θες να το πεις post, αλλά και πάλι δεν πέφτεις μέσα.
Για την ιστορία, μέχρι το 2012, οι Vanhelga ήταν ουσιαστικά μια one man band υπό την αιγίδα του J. Ottosson (ο οποίος χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο 145188).
Ο δίσκος πραγματεύεται το θάνατο και το γεγονός πως μετά από αυτόν είμαστε ουσιαστικά ελεύθεροι, έχοντας πλέον απαγκιστρωθεί από τον υλικό κόσμο, καταλήγοντας στο ότι πρέπει να είμαστε έτοιμοι για το μεταθανάτιο βήμα και λίγο-πολύ να το αποζητάμε… Τουτέστιν, ένα μάτσο βαρύγδουπες θεωρίες που ο Ottosson προβάλει ως πεμπτουσία της ανθρώπινης ύπαρξης και φέρνει το άμοιρο συντάκτη που γράφει αυτές τις γραμμές στο σημείο να αναρωτιέται το αν ο ίδιος ο 145188 προσμένει με κατάνυξη το θάνατό του, ή όλα αυτά αποτελούν ένα ακόμη λιθαράκι στη δημιουργία μιας wanna-be-a-poet λογικής που διαπρέπει στις τάξεις των καλλιτεχνών- αμπελοφιλόσοφων.
Η ατμόσφαιρα που επικρατεί στο “Langtan” είναι μελαγχολική, με τα φωνητικά του J. Gabrielson να προσδίδουν μια απόγνωση, αλλά στα δικά μου αυτιά μάλλον χαλάνε το εξαιρετικό μουσικό σύνολο που βρίσκεται πίσω τους. Εκεί που πας να δώσεις εύσημα, σου σκάει μια πλήρης φωνητική αντίθεση η οποία (επιτηδευμένη ή μη) δε με πείθει και ουσιαστικά με απομακρύνει. Φυσικά δε βοηθάει και η ερμηνεία στα σουηδικά, αλλά αυτό είναι το λιγότερο.
Μουσικά λοιπόν, το “Langtan” είναι όμορφο και ατμοσφαιρικό… Στιχουργικά (με βάση του concept που παραθέτει ο δημιουργός του) με αφήνει παντελώς αδιάφορο, ενώ ερμηνευτικά χωλαίνει… Κάποιοι blacksters ίσως το εκτιμήσουν… Εμένα με κούρασε πάντως.
690 
