Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, τη συγκεκριμένη κυκλοφορία την άκουσα αρνητικά προϊδεασμένος.
Γιατί όπως και να το κάνουμε, ούτε οι πρώτοι, αλλά ούτε οι τελευταίοι είναι οι Hard που προσπαθούν να αναβιώσουν το melodichardrock που μεσουρανούσε στα 80s, και δυστυχώς ελάχιστες σύγχρονες μπάντες πετυχαίνουν κάτι τέτοιο, ενώ η πλειοψηφία παρουσιάζει συνήθως κάτι τετριμμένο και μέτριο. Παρόλα αυτά όταν τελείωσα την ακρόαση του “TimeIsWaitingForNoOne”, αναθεώρησα και διέψευσα την αρχική μου εντύπωση. Και αυτό όχι επειδή οι Hard καινοτομούν μουσικά, κάθε άλλο. Ανήκουν όντως στην κατηγορία των συγκροτημάτων που ζουν σε περασμένες δεκαετίες, αλλά αυτό που μου άλλαξε τη γνώμη είναι το ότι όντως οι Hard έχουν καταφέρει να συνδυάσουν τις επιρροές τους με το σωστό feeling και πάνω από όλα δεν προσπαθούν ιδιαίτερα. Τους βγαίνει φυσικά. Διότι εάν υπάρχει κάτι που έχει καταρρακώσει όλες τις wanna- bean 80srockstar μπάντες είναι η έλλειψη αυθορμητισμού στις συνθέσεις και η συνεχής υπερπροσπάθεια που καταβάλλουν, η οποία δε φέρει το απαραίτητο αποτέλεσμα, μιας και σε αυτό το είδος μουσικής όση lack και εάν βάλεις στα μαλλιά και τα τραγούδια σου, εάν δεν είσαι ειλικρινής, το χάνεις το παιχνίδι. Μπροστάρης στους Hard είναι ο Σουηδός παλαίμαχος Björn Lodin, γνωστός από τους Baltimoore, ενώ το σχήμα συμπληρώνουν τέσσερις άγνωστοι, μέχρι στιγμής, μουσικοί από την Ουγγαρία. Το “TimeIsWaitingForNoOne” ακολουθεί κατά γράμμα όλες τις γνωστές συνταγές που αντιπροσωπεύουν το μελωδικό rock, με τις μπαλάντες και τα πιασάρικα refrain να έχουν τον πρώτο ρόλο. Καλοδουλεμένο album, με αρκετά καλές ιδέες, χωρίς βέβαια να χαίρει δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά σίγουρα από τις πολύ καλές φετινές hardrock στιγμές.
567 
