Σιγά βρε μανδάμ, πως κάνεις έτσι;
Έχεις πολύ καλή φωνή, δεν το αμφισβητεί κανείς, αλλά πότε επιτέλους θα αποτινάξεις πλήρως τις Epica επιρροές σου;
Ναι, οι Diabulus In Musica υπηρετούν το συμφωνικό ιδίωμα (με διάφορα goth στοιχεία), έχουν αρκετά καλές ιδέες, μια πολύ καλή τραγουδίστρια (Zuberoa Aznarez), αλλά δεν κάνουν το παραπάνω βήμα που χρειάζεται η σκηνή, ακολουθώντας πιστά το δρόμο που χάραξαν οι Epica.
Για να είμαι δίκαιος όμως, το “Argia” είναι σαφώς ανώτερο από τους προκατόχους του, κάτι στο οποίο ενδεχομένως να συντελεί η αποχώρηση τριών εκ των πέντε μελών και η αντικατάστασή τους. Και μπορεί ο Gorka Elso (πλήκτρα) να παραμένει ο βασικός πυρήνας, μαζί με τη Zuberoa, αλλά όταν αλλάζει ο κιθαρίστας, ο μπασίστας και ο drummer, το αποτέλεσμα είναι σίγουρα κάπως διαφορετικό.
Στην περίπτωση του “Argia” η μαζική αλλαγή λειτούργησε θετικά, αλλά όχι αρκούντως, μιας και για μια ακόμη φορά τα κομμάτια που ξεχωρίζουν (“Inner Force”, “Maitagarri”, “Eternal Breeze”, “Mechanical Ethos”) είναι λιγότερα από αυτά που περνούν απαρατήρητα… Και αυτό διότι σαν ακροατής νιώθω πως την πλειοψηφία των συνθέσεων την έχω ακούσει ξανά, μέσω άλλων μπαντών που υπηρετούν το είδος, και κυρίως των Epica.
Εν ολίγοις, το νέο album των Diabulus In Musica είναι η μέχρι σήμερα καλύτερη στιγμή της μπάντας, με κομμάτια που θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον των οπαδών των συμφωνικών female fronted σχημάτων, αλλά εν τέλει δε θα τους ενθουσιάσουν.
ΥΓ στο δίσκο συμμετέχει ο Thomas Vikstrom (Therion) και η Ailyn Gimenez (Sirenia)…
640 
