Έχοντας αφήσει καλές εντυπώσεις με το ντεμπούτο τους, οι εξ Ιταλίας Evenoire επιστρέφουν με το “Herons”, αναπολώντας την εποχή που συγκροτήματα όπως The Gathering και Theatre of Tragedy μεσουρανούσαν.
Με το πέρας του χρόνου όμως βλέπεις πολλά female fronted σχήματα να προσπαθούν να επαναφέρουν τη symphonic/ goth νοοτροπία στο προσκήνιο, αλλά αυτές που επιζούν (εμπορικά) είναι αυτές που εν τέλει επιλέγουν την πιο mainstream χροιά του είδους (και καλά κάνουν). Τα group που εμμένουν στις παλαιότερες φόρμες συνήθως δε στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, σε ότι αφορά το συνθετικό τομέα, έχοντας σαν κοινό παρανομαστή την κυκλοφορία καλών μεν album, που ουσιαστικά κινούνται σε μια ευθεία γραμμή, βάζοντας ένα σχετικά χαμηλό ποιοτικό ταβάνι, προκειμένου να το φτάνουν και να επαναπαύονται εκεί.
Οι Evenoire δεν αλλάζουν άρδην τα δεδομένα, αλλά σίγουρα έχουν περισσότερο τσαγανό από πολλές female fronted μπάντες, με τα φωνητικά της Lisy Stafanoni να παραπέμπουν σε μια μίξη The Gathering και Lacuna Coil.
Η λυρική ομώνυμη εισαγωγή ξεκινάει γαλήνια το ταξίδι, το οποίο αποδεικνύεται απολαυστικό στο μεγαλύτερο μέρος του. Τα διάσπαρτα folk στοιχεία δένουν υπέροχα με τις συνθέσεις, με το συμφωνικό χαρακτήρα να υπερέχει και να αποτελεί τον κοινό παράγοντα των κομματιών. Και παρότι δε θα βρεις καινούρια στοιχεία σε ότι αφορά τον εν λόγω ήχο, θα πιάσεις ορισμένες φορές τον εαυτό σου να απορεί το πώς μπορεί κάτι που έχεις (ματα)ξανακούσει, να ακούγεται τόσο καλό και φρέσκο. Εμ, εκεί είναι η μαγκιά των Evenoire.
Μέσα από το “Herons” διαφαίνεται η δουλειά που έχει ρίξει το συγκρότημα, που μέσω όμορφων/ μελωδικών συνθέσεων (που αναδεικνύονται άρτια μέσω της εξαιρετικής παραγωγής) δείχνει σημάδια πως θέλει να ξεπεράσει τον μεσαίου ύψους πήχη, με τον οποίο συμβιβάζονται οι περισσότερες μπάντες του είδους. Θεωρώ πως οι Evenoire έχουν τα φόντα για ανεβάσουν το επίπεδο της σκηνής, αρκεί να συνεχίσουν το ίδιο δυναμικά και στην ίδια αναρριχώμενη ποιοτικά γραμμή.
1002 
