Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Κοίταξα, άκουσα, ξανακοίταξα και ξανάκουσα. Άργησα να καταλάβω ότι άκουγα τους Amputated που είχα μάθει μέσα από την ωμή και βίαιη σαπίλα του “Wading Through Rancid Offal” άλμπουμ του 2009.
Πολλοί ίσως ξενερώσουν με αυτό το νέο ήχο. Εγώ πάντως σίγουρα δεν είμαι ένας από αυτούς.
Μπορεί να πέρασαν 5 ολόκληρα χρόνια αναμονής, διάστημα όμως που όπως φάνηκε μόνο κακό δεν τους έκανε. Γιατί οι Amputated με τον τρίτο τους δίσκο, δείχνουν μία αναπάντεχη ωριμότητα και αλλαγή μουσικής πλεύσης. Εντάξει… μην περιμένετε από την απόλυτη brutal death καφρίλα να ακούσετε κάτι σε στύλ progressive/ post/ technical/ power/ orchestral/ πιο τεχνικό πεθαίνεις, metal. Μιλάμε ακόμα για καθαρό, ισοπεδωτικό brutal death metal.
Στιχουργικά (αίμα, εντόσθια, διαμελισμοί και ο μισογυνισμός στο αποκορύφωμα του) αλλά και οπτικά, με αυτό το μοναδικής απόλαυσης εξώφυλλο, παραμένουν στο ευχάριστο κλίμα του στερεώματος. Μουσικά από την άλλη, δείχνουν να θέλουν να ξεφύγουν από τις γνωστές πεπατημένες (καταιγισμός από blastbeat και pig squeals) που χρησιμοποίησαν στις προηγούμενες δουλειές τους. Τα αιματοβαμμένα φωνητικά του Mark Gleed, οι κραυγές του Daryl Barrett- Cross, το δολοφονικό μπάσο του Harry Jewell (κάπου ο Alex Webster θα κατακλύζεται από υπερηφάνεια) και το groove και καθόλου μονότονο drumming, επαληθεύουν την προσπάθεια τους να ακολουθήσουν τους μέντορες τους (Cannibal Corpse, Deicide, Morbid Angel, Skinless κτλ).
Οδοστρωτήρες όπως τα “Gorging on Putrid Discharge”, “Skullfuck Lobotomy”, “Psychotropic Suicide” και “Toolbox Abortionist” θα σε πείσουν και με το παραπάνω κάθως θα μπαίνεις ακρόαση με την ακρόαση στη κουζίνα αυτού του αξιολάτρευτου μάγειρα.
Κλασσικέ death μεταλλά, μην κολώσεις από την ταμπέλα του brutal death και δώσε μια ευκαιρία σε αυτή τη δισκάρα. Τα πράγματα με τους συγκεκριμένους Άγγλους έχουν πλέον αλλάξει. Το ’90 λεγόταν death, τώρα λέγεται και brutal death. To ’90 λεγόντουσαν Cannibal Corpse, τώρα λέγονται και Amputated. Άντε και καλή μας όρεξη.
401 
