Για την άνθηση του thrash metal στη χώρα μας, έχουν γραφτεί τόσα πολλά, από τόσους πολλούς, που ίσως είναι πλέον περιττό να αναφερθώ πάνω σ’ αυτό το ζήτημα.
Τα πράγματα είναι απλά. Ως αντικατοπτρισμός των κοινωνιών, οι λόγοι ακμής της Τέχνης αυτής, τα τελευταία χρόνια στην ηλιόλουστη πατρίδα μας, είναι κάτι παραπάνω εμφανείς. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο που δύσκολα θα βρεις οργισμένη (πόσο μάλλον ακραία) μπάντα από τα νησιά Fiji (και για ποιό λόγο να οργιστείς αν ζεις εκεί δηλαδή, εκτός αν σου ανακοινώσουν πυρηνική δοκιμή οι Γάλλοι για την ερχόμενη Δευτέρα), η ποσότητα της μεταμορφωμένης σε διαμαρτυρία, οργή των νέων μας, είναι πλήρως εξηγήσιμη.
Αυτό που έχω επισημάνει όμως, πέρα από τις αξιωματικές πλέον αυτές αναφορές, είναι η ύπαρξη πλέον ενός Δαρβινιστικού, θα’ λεγα, φαινομένου πάνω στην εξέλιξη αυτού του ύφους. Ενθυμούμενος παράλληλα τις τελευταίες δουλειές των Bionic Origin, των War Device και των Dagger Of Betrayal (τυχαία παραδείγματα, τα οποία βέβαια με σακάτεψαν, για να ακριβολογήσω), βλέπω ορατή μια τάση προς πιο θηριώδεις μορφές του ιδιώματος, με την προσθήκη πολλών death/ black στοιχείων, κάτι βέβαια που σπάει κάποια σχετικά πλαίσια στεγανοποίησης, πράγμα θετικό από μόνο του.
Οι Τρικαλινοί (πρέπει να πήγε καλά η σοδειά σ’ εκείνα τα μέρη πέρυσι, τι να πω…) Warcode, αρκετά χρόνια μετά το πρώτο τους demo και με πλήρες line up, χωρίς να υπολογίσω δεδομένα πέρα από τη μουσική που παράγουν, μου άρεσαν πολύ. Το μεράκι γι’ αυτό που κάνουν, ακούγεται. Σαφήνεια ως στάση μπάντας, ορμητικότητα και πάθος στο παίξιμο, αρκετά καλός, αλλά με πολλά περιθώρια βελτίωσης ο ήχος (καθαρά υποκειμενική άποψη, εγώ καραγουστάρω με βρωμιές, αλλά η γνώμη αφορά έναν αυθαίρετο μέσο όρο), ταιριαστά φωνητικά από τον Βασίλη “Pete” Παπαδάκο (να στο ξαναπώ. Ταιριαστά! Για το στιλ της μπάντας και για το θέμα που διαπραγματεύεται στιχουργικώς. Δεν έχει να κάνει με το αν είναι καλά ή όχι. Αυτό είναι υποκειμενικό. Ο συγκερασμός τους όμως με τη μουσική που αποδίδει μια μπάντα, έχει και αντικειμενική αξία από μόνη της και πρέπει να προσμετράται αυτόνομα), έξυπνες riffοσειρές, καλοκουρδισμένο rhythm section και με καλές, συνθετικά, ιδέες.
Η αλήθεια είναι ότι η doom εισαγωγή του “Step Into The Vortex” δεν σε προϊδεάζει γι’ αυτό που θα ακολουθήσει. Κι αυτό είναι: καλλιτεχνικό ξύλο, The Haunted way ultra thrash, που διασκορπούν άπλετο οι Warcode στα “Beauty Of Extinction” (φοβερά ερεθιστικό το βασικό riff), “The Vile Truth” και “Venomous Words”, τα στακάτα “Betray Your Prophets” και “To Predict A Retribution” με τις intellectual μπασογραμμές τους (πολύ καλός παίχτης ο Λευτέρης Παπαθεοδώρου, φανερά καταρτισμένος) και στο εξτρεμιστικό μανιφέστο που ακούει στο όνομα “Molotov”. Πολύ καλά, τεχνικά riffs στις κιθάρες των Μιλτιάδη Αργυρίου και Βασίλη Καραούλη, με αξιοπρεπέστατο ήχο, με μικρές ωραίες prog πινελιές που προσδίδουν περίσσιο ενδιαφέρον, άριστη δουλειά στα drums του Βίκτωρα Στασινού, τόσο στα αργόσυρτα σημεία όσο και στα speed ξεσπάσματα, με αποτέλεσμα, συνολικά οχτώ δείγματα αξιοπρεπέστατου thrash/ death metal, νόστιμου σαν τον μουσακά της μάνας μου.
Εξαιρετική πρόταση για debut album λοιπόν από τους Warcode, οι οποίοι με το “Vortex Of Chaos” κρατούν το επίπεδο της εγχώριας παραγωγής ψηλά. Φυσικά έχουν άπλετο χρόνο να δουλέψουν το ταλέντο τους και ευελπιστώ σε ανώτερα επίπεδα στο μέλλον. Αξίζουν οπωσδήποτε τις αυτιές σας. Για τη μουσική τους. Για την προσπάθεια τους όμως, αξίζουν και τα συγχαρητήρια σας.
718 
