Υπάρχουν κάποιες φανέλες που είναι πολύ βαριές. Είτε γιατί είναι πολλά χρόνια στο κουρμπέτι. Είτε γιατί οι κυκλοφορίες τους κυμαίνονται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Είτε γιατί έχουν επηρεάσει κόσμο και κοσμάκη. Είτε στη καλύτερη των περιπτώσεων για όλους τους παρακάτω λόγους μαζί.
Οι Τεξανοί Helstar του τεράστιου James Rivera ανήκουν σίγουρα σε αυτή τη κατηγορία. Από τους πρωτεργάτες του US metal πίσω στις αρχές των 80s με δίσκους σταθμούς όπως τα A distant thunder και Nosferatu έγραψαν τις δικές τους χρυσές σελίδες στο βιβλίο του Heavy Metal. Ο χαρακτηριστικός τους ήχος αφήσε τα σημάδια του σε μια εποχή που το Metal έμπαινε στην εφηβεία και σαν ατίθασο που ήταν έψαχνε διεξόδους που εν τέλει γέννησαν μεγαθήρια του είδους.
Ένατη κυκλοφορία λοιπόν τεσσερα χρόνια μετά το Glory of chaos το οποίο είχε διχάσει το κόσμο αφού αν και πολύ καλό album είχε περάσει κάποιες κόκκινες γραμμές για τους die hard οπαδούς εξαιτίας της αλλαγής του ήχου αλλά και των φωνητικών του Rivera σε επίπεδα αρκετά πιο extreme σε σχέση με το παρελθόν. Πολλοί θεώρησαν ότι αλλοιώθηκε η φυσιογνωμία της μπάντας πράγμα το οποίο ίσως να ισχύει μέχρι ενός βαθμού χωρίς αυτό να σημαίνει οτι σαν κυκλοφορία δεν έδωσε τον απαραίτητο πόνο.
Στο The wicked nest το συγκρότημα αφουγκράστηκε τις ανησυχίες μιάς μερίδας του κόσμου και προσπάθησε να βρεί τη χρυσή τομή. Το αν τα κατάφεραν, αυτο θα το κρίνει ο καθένας σας ακούγοντας το album. Προσωπικά θεωρώ το δίσκο καλύτερο από τον προκάτοχό του. Τα μελωδικά σημεία είναι πιο έντονα σε σχέση με το Glory of chaos και τα brutal φωνητικα του Rivera ναι μεν δηλώνουν παρών αλλά όχι στο βαθμό που τα συναντήσαμε στο παρελθόν. Ρε James, με τέτοια φωνάρα που έχεις τι τα θές τα πειράματα;
Το album περιέχει 9 κομμάτια που ακροβατούν μεταξύ speed-power και thrash. Τα Thrash στοιχεία παραπέμπουν αρκετά έντονα σε Overkill και Kreator, που χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό, όταν μιλάμε για Helstar καλό θα ήταν να μας θυμίζουν μόνο Helstar. Τα riff των Larry Barragan και Rob Trevino βγάζουν τσαμπουκα με τα solo όμως για κάποιο λόγο να θεωρώ πως δεν έχουν τη φαντασία που θα περίμενα. Σαν απλά να κάνουν το καθήκον τους. Για τα φωνητικά του Rivera ούτε λόγος. Λαρύγγι ευλογημένο απο τους Θεούς. Η παραγωγή χωρίς κανένα ψεγάδι υποστηρίζει τη κυκλοφορία και με το παραπάνω.
Καλύτερα κομμάτια του album το εναρκτήριο Fall of dominion το οποίο αποτελεί και το κράχτη της κυκλοφορίας, το ομώνυμο και το προσωπικά αγαπημένο Cursed που παραπέμπει σε Nosferatu εποχές.
Τίμια κυκλοφορία από ένα συγκρότημα που σέβεται το όνομά του αλλά ρε γαμώτο μπορούνε σίγουρα και καλύτερα.
666 
