BRUCE DICKINSON

Ο BruceDickinson είναι από τους τραγουδιστές που το ταλέντο τους δε χωράει αμφισβήτηση.

Δεν είναι τυχαίο μάλιστα, ότι η μεγαλύτερη μερίδα των οπαδών της ακραίας μουσικής, μόνο καλά λόγια έχει να πει για τον εν λόγω κύριο, ενώ αντίθετοι είναι κυρίως κάποιοι πα­ρελ­θο­ντολάγνοι, που πιστεύουν ακόμα και σήμερα πως ο PaulDi’Anno είναι καλύτερος από τον, εδώ και περίπου 28 χρόνια, αντικαταστάτη του. Ύστερα από τους Samson, και μετά από πέντε επιτυχημένα studioalbum με τους IronMaiden, ο BruceDickinson, αποφασίζει να εκφράσει τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες σε ένα προσωπικό του δίσκο, με τίτλο “TattooedMillionaire”. Οι φήμες για επερχόμενη διάλυση των Maiden έδιναν και έπαιρναν, αλλά ο Bruce τις διέψευσε πανηγυρικά, φέρνοντας μάλιστα στο συγκρότημα τον κιθαρίστα του προσωπικού του σχήματος, JanickGers. Η πρώτη προσωπική δουλειά του Dickinson -ευτυχώς- δεν αποτελεί μια φτηνή αντιγραφή της μέχρι τότε πορείας του με τους Maiden, και έχει (στην πλειοψηφία του) έναν δικό του χαρακτήρα. Η ιστορία όμως έχει αποδείξει πως δε συγχωρούνται εύκολα μεγάλα λάθη, και στην περίπτωση των IronMaiden δεν έγινε κάποια εξαίρεση. Ο λόγος για το μετριότατο “NoPrayerfortheDying” και το αδύναμο (στο σύνολο) “FearoftheDark”, που πέρα από μερικά hit-άκια, δεν είχε να προσφέρει τα μεγαλεία των προηγούμενων cd τους. Επόμενο ήταν να φουντώσουν οι αντιμαχίες μεταξύ των μελών της μπάντας, και μια ωραία πρωία, ο vocalistBruceDickinson δηλώνει την αποχώρησή του από τους Maiden, ξεκινώντας (ή καλύτερα, συνεχίζοντας) το δικό του δρόμο. Δύο χρόνια λοιπόν μετά τη φυγή του από το συγκρότημα που τον ανέδειξε, και τέσσερα μετά τον πρώτο του προσωπικό δίσκο, ο Dickinson ξαναβάζει σε εφαρμογή το solo σχήμα του, και κυκλοφορεί το “BallstoPicasso”, έναν δίσκο που, στην αρχή τουλάχιστον, αδικήθηκε από πολλούς, και αυτό γιατί στο “Balls” δεν υπάρχουν Maiden-ικές συνθέσεις, ούτε κάποιες απευθείας αναφορές στο παρελθόν του τραγουδιστή, πράγμα που ξένισε ένθερμους οπαδούς του. Βέβαια όταν στο εν λόγω album περιλαμβάνονται κομμάτια όπως “SacredCowboys”, “1000 PointsofLight”, “HellNo” και “TearsoftheDragon”, δε γίνεται να μην εκλάβει θετικά σχόλια στο τέλος. Μάλιστα είναι η πρώτη φορά που ο παραγωγός RoyZ βάζει το χεράκι του σε προσωπική δουλειά του BruceDickinson, και φυσικά όχι και η τελευταία. Ένα μόλις χρόνο μετά από το “BallstoPicasso”, ο BruceDickinson επιστρέφει με ένα cd που συζητήθηκε αρκετά, ενώ πολλοί ήταν αυτοί που το θεώρησαν ως ένα μεγάλο λάθος του γνωστού frontman. Ο λόγος για το “AliveinstudioA”, το οποίο όπως προδίδει ο τίτλος του, δεν πρόκειται για studioalbum…ή μήπως πρόκειται; Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από τη αρχή. Στην προσπάθειά του ο BruceDickinson να μετατρέψει το προσωπικό του σχήμα σε κάτι πιο σταθερό, με μια ενιαία σύνθεση, προσλαμβάνει τρία ολοκαίνουρια μέλη (μικροί σε ηλικία) με την προοπτική να γίνουν τα μόνιμα μέλη της μπάντας. Για να μπουν λοιπόν στο κλίμα, ο Dickinson αποφάσισε να τζαμάρουν όλοι μαζί (στο StudioA), και να ηχογραφήσουν κομμάτια από τα προηγούμενα δύο cd τους, κάνοντας κάποιες αλλαγές σε αυτά. Το αποτέλεσμα βρίσκεται στο εν λόγω album, το οποίο τελικά δεν είναι και τόσο live, και γενικότερα δεν κάνει καμία αίσθηση, καθώς οι αυθεντικές εκτελέσεις των τραγουδιών είναι σαφώς ανώτερες, κάνοντας λοιπόν αυτό το εγχείρημα ανούσιο. Το ενδιαφέρον βρίσκεται μονάχα στο δεύτερο cd, το οποίο είναι όντως live (ηχογραφημένο στο MarqueeClub, με κοινό και απ’ όλα) και εμπεριέχει ένα setlist, ίδιο σχεδόν με αυτό του πρώτου. Το ότι ο BruceDickinson θέλησε να κάνει πιο σταθερή τη σύνθεση του σχήματος, είναι θεμιτό (και προς τιμή του). Το ότι αποφάσισε να ανεξαρτητοποιηθεί πλήρως από το μουσικό παρελθόν του και να κάνει αυτό που στην τελική γούσταρε ο ίδιος (με τη συμμετοχή και της υπόλοιπης μπάντας) είναι άξιο συγχαρητηρίων, καθώς χρειάζεται πολλά κότσια για να είσαι έτοιμος να χάσεις πολλούς από τους οπαδούς σου, και αυτό είναι το μόνο ελαφρυντικό που, εγώ προσωπικά, δίνω στον εν λόγω κύριο. Επειδή στη βράση όμως κολλάει το σίδερο και κανείς δεν έχει το “αλάθητο”, όπως και κανείς δεν είναι τέλειος, ο Dickinson, με την κυκλοφορία του “Skunworks”, βρίσκεται, ξαφνικά, στο σκόπευτρο πολλών μουσικόφιλων σε ολόκληρο των κόσμο. Αυτό γιατί, παρόλο που ο καθένας έχει το ελεύθερο να κάνει αυτό που θέλει (μουσικά), καθώς κανένας δεν έχει υπογράψει κάποια συνθήκη αιώνιας μεταλλικής πίστης, δε μπορούμε να μπερδεύουμε την αλλαγή, με τη μετριότητα. Σέβομαι την επιλογή αυτή, και φρονώ πως αν το παλεύανε λίγο ακόμα (ίσως και χρόνια), θα καταφέρνανε να φτάσουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, γιατί, κακά τα ψέματα, δεν είναι δυνατόν να είχε αυτό στο μυαλό της η μπάντα όταν ηχογραφούσε αυτό το album. Η metal αισθητική, βέβαια, εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά αυτό που επικρατεί είναι ένα πιο rockfeeling με πολλές επιρροές από την -τότε- σύγχρονη alternative σκηνή. Το “Skunworks” όμως λειτούργησε ιδιαίτερα θετικά στο τέλος, καθώς η κακή ανταπόκριση που εξέλαβε τον ώθησε στο να ηχογραφήσει το πλέον κλασσικό “AccidentofBirth” το 1997. Εδώ οι απανταχού fans έβγαλαν το καπέλο στον Dickinson (και στον RoyZ) καθώς το album σέβεται απόλυτα τις μουσικές ρίζες του τραγουδιστή, ενώ παράλληλα τις μεταφέρει σε ένα άλλο επίπεδο. Μόνη κακή στιγμή το “RoadtoHell”, το οποίο, αν και φοβερό τραγούδι, είναι η πλήρης αντιγραφή ενός riff του “IWantOut” των Helloween. Επίσης, για χάρη αστεϊσμού, ο joker που εμφανίζεται στο εξώφυλλο ονομάζεται Edison (εκ του Eddie, μασκότ των IronMaiden). Και εκεί που κάποιος θα νόμιζε πως το προσωπικό σχήμα του BruceDickinson είχε πιάσει κορυφή, βγαίνει στην αγορά το εξίσου εκπληκτικό “TheChemicalWedding”, το οποίο κινείται στα ίδια πλαίσια με το “AccidentofBirth”, βγάζοντας όμως προς τα έξω ένα πιο σοβαρό συνθετικό χαρακτήρα. Τα κομμάτια είναι επηρεασμένα από τα έργα του WilliamBlake, ενώ το ρόλο του κιθαρίστα έχει αναλάβει ο AndrianSmith, κάτι που είχε γίνει και στο προηγούμενο album. Το 2008, ο Dickinson, γύρισε μια ταινία (b-movie θα ήταν καλύτερος χαρακτηρισμός) υπό τον τίτλο “ChemicalWedding”, αλλά σεναριακά δεν έχει τίποτα να κάνει με το cd. Το 1999 έκανε την εμφάνισή του και το “ScreamforMeBrazil”, ένας live δίσκος, απόρεια των εμφανίσεων του Dickinson για την προώθηση του “ TheChemicalWedding”. Η απόδοση των κομματιών είναι σε πολύ υψηλά πλαίσια και σαν κυκλοφορία είναι γενικά πολύ καλή. Το μόνο μεμπτό, το γεγονός πως το setlist είναι περιορισμένο στα δύο τότε τελευταία album του, με μονάχα δύο τραγούδια από τις προηγούμενες δουλειές του (και τα δύο από το “BallstoPicasso”). Τα χρόνια που ακολούθησαν βρήκαν τον χαρισματικό frontman σε μια περίοδο (δεύτερης) ακμής, καθώς το 2000 επανήλθε στις τάξεις των IronMaiden, με τους οποίους έχει κυκλοφορήσει μέχρι και σήμερα τρία albums, με ένα ακόμα να είναι στα σκαριά. Εν μέσω αυτών, το 2005 πιο συγκεκριμένα, ηχογράφησε ένα ακόμη δίσκο με το προσωπικό του σχήμα, το “TyrannyofSouls”. Η κατάρα αυτού είναι πως διαδέχτηκε τα “AccidentofBirth” και “ChemicalWedding”, με αποτέλεσμα να φαντάζει μέτριο μπροστά σε αυτά. Παρόλα αυτά είναι ένας εξαιρετικός δίσκος, αντάξιος του ονόματος του Dickinson. Από τότε, κανένας λόγος δεν έχει γίνει για κάποια νέα προσωπική δουλειά, καθώς η ενασχόλησή του με τους IronMaiden μπορεί να χαρακτηριστεί μονάχα ως πλήρης. Όπως και να έχει όμως, οι έξι studioδίσκοι που κυκλοφόρησε, χάρισαν πάμπολλες καλές και ουσιαστικές μουσικές στιγμές στους οπαδούς του, επιβεβαιώνοντας το ήδη μεγάλο όνομά του.

Δισκογραφία:

1990: Tattooed Millionaire
1994: Balls to Picasso
1995: Alive in Studio A
1996: Skunkworks
1997: Accident of Birth
1998: The Chemical Wedding
1999: Scream for Me Brazil
2001: The Best of Bruce Dickinson
2005: Tyranny of Souls